صراط: فیلم، سه سویه مستقل و مهم دارد: سویه ابتدایی اش به آنالیز شرایط خانواده ای می پردازد که برای سبقت در مسیر تعالی، گله های ریز و درشتی از هم و شرایط شان دارند.شرایطی که برای تمامشان حکم الزام را دارد و سنگینی اش بر دوش هر سه آنها احساس می شود. این سویه به مدد دیالوگ نویسی متبحرانه عسگرپور و بازی باورپذیر و تازه پرستویی، به خوبی خود را نشان می دهد.
در سویه دوم، کارگردان، در حالی به مصاف باز کردن گره های دراماتیک می رود که در حرکتی جدید و مبتکرانه، مرگ آن خانواده را روایت می کند؛ چرخشی ناگهانی در مسیر فیلم که اگرچه اثر را از ریتم نمی اندازد اما مخاطب هم متوجه سردی فضای ناشی از این اتفاق قرار نمی گیرد چرا که حوادث بعدی داستان به اندازه ای رئالیزه نوشته و اجرا شده که یک شک درست در مخاطب شکل می گیرد که آیا واقعا فرزندان ابراهیم و فخری نزد آنها بازگشته اند یا خیر.این هنر نوشتاری و اجرایی عسگرپور در این فیلم، فرشته نجات فیلم شده و آن را از یک فیلم دم دستی و معمولی که مشابهش بارها درسینمای ایران ساخته شده، نجات می بخشد.
اما سویه سوم، فصل نتیجه گیری خاص از این رویداد جدید است.جایی که یک سوال مهم برای مخاطب شکل گرفته که مهمان این خانواده چه کسی است و سوال دیگر هم به همان شک ابتدایی در فیلم بر می گردد که اگر اینها مرده اند فیلم چگونه موضوعات مطرح شده در آن را به سرانجام می رساند.دومین هوشمندی فیلم پس از آن چرخش دراماتیک، به پایانبندی آن مربوط می شود؛ جایی که فیلم به مدد دکوپاژهایش، همه چیز را برای مخاطب روشن کرده و در نتیجه، بدون هیچ حشوی، غائله را به پایان می رساند.
این سه سویه مهم فیلم، مسیر داستانگویی را به سمت نگاهی جدید در سینمای ملودرام تغییر می دهد و سبب می شود در اثنای فیلم، سکانس های مرده ای که دربردارنده احساسات صرف شخصیت های گرفتار آن است و نمونه اش بارها در همین سینما دیده شده، حذف و با حفظ ریتم داستان، موضوعات مهم تری مطرح و گام هایی اساسی در جهت شخصیت شناسی در فیلم باز شود.
فیلم، یک موسیقی بسیار کاربردی دارد که تا به اینجا، کارآمدترین موسیقی متن در میان فیلم هایی است که در برج میلاد نمایش داده شده.بازی "پرویز پرستویی" و "بهروز شعیبی" نیز جدید و در برخی سکانس ها حتی بالاتر از قواره فیلم صورت گرفته است
