و اما نگاهی گذار به این آسیب‌ها:
دینی: اتفاقات عید شال 91 که منجر به پایین کشیدن برخی فیلم‌ها از سینماهای کشور شد بیش از این که نگاه سیاسی داشته باشد مبتنی بر نگرش گروه‌ها و نهادهای دینی به سینما بوده است. از منظر نگارنده سیاست نانوشته دولت دهم در سینما مبنی بر تولید فیلم های چالش‌برانگیز بالاخص فیلم هایی که احکام شرع اسلام را به چالش بکشند با گمراه کردن بخش خصوصی در سرمایه‌گذاری و کمک‌های پیدا و پنهان ارشاد و باز کردن درهای گلوگاه پروانه ساخت از یکسو و اشتباه فاحش وزارت ارشاد در چینش فیلم های عید با دستیارانش در شورای صنفی نمایش بدون ارزیابی اجتماعی جشنواره سی ام فیلم فجر و بازخوردهای این تعداد فیلم حساسیت‌برانگیز از دیگر سو نشان از فقدان نگرش جامع مدیران سینمایی از تغییر و تحولات بدنه اجتماعی متشرع جامعه بعد از جشنواره داشته است.
سینما در این سال به پایین‌ترین میزان مشروعیتش در میان افراد مذهبی جامعه رسید که این موضوع مهمترین آسیب را بر سینمای ایران در سال ۹۱ زد.
اجتماعی: فرد، خانواده، دوستان، جامعه و روابط همه این ارکان مهم اجتماع با ساختارهای موجود جامعه ایرانی در یکجا رابطه‌شان با سینما به چالش کشیده می‌شوند و آن هم میزان سرانه سینما رفتن مردمان یک جامعه است. می‌گویند هرچقدر این سرانه رو به اوج باشد نشان از خوب بودن احوالات مردمان دارد و هر چقدر این سرانه رو به پایین باشد نشان از وجود آسیب‌های جدی در جامعه دارد. در سال ۹۱ تنها نزدیک به ۹ میلیون نفر در کشور ۷۵ میلیون نفری ایران عزیزمان سینما رفته‌اند که این پایین‌ترین میزان مخاطب طی ۳ دهه گذشته بوده است و این باز هم آسیب جدی دیگری است که سالیان سال است که گریبانگیر سینمای ایران به‌صورت جدی بوده است.
اقتصادی: حدود ۳۲ میلیارد تومان درآمد سینمای اکران سال ۹۱ است در حالی که با قیمت بلیت حدود ۲۵ درصد پایین‌تر سال گذشته درآمد سینمای ایران حدود ۳۶ میلیارد تومان بوده است. کاهش فروش و تعداد مخاطب امسال و افزایش سرسام آور هزینه‌های تولید (افزایش هزینه بیش از ۷۰ درصد نسبت به سال ۸۹) و توزیع (افزایش هزینه بیش از ۱۵۰ درصد نسبت به سال ۸۹) و سینماداری (افزایش هزینه بیش از ۲۵۰ درصد به نسبت سال ۸۹) همه نشان از ورشکستگی کامل و بدون چون و چرای سینما در ایران دارد و این آسیب مهم دیگری است که باز هم سالیان سال است که همراه جدانشدنی سینمای ایران است.
سیاسی: بدون شک در سال ۱۳۹۱ سینمای ایران سیاسی‌ترین سال خود را گذارند و چه سمی مهلک‌تر از پیشروی سیاسیون در حوزه فرهنگ. نگاه سیاسی صفر تا صدی دولت دهم به حوزه فعالان فرهنگی در اواخر سال ۹۰ و در ادامه در سال ۹۱ به فعالان موثر سینمایی با تعطیلی جامعه اصناف سینمای ایران "خانه سینما" نشان از انتقام سختی دارد که متولیان سینمایی ۳۰ سال بود که منتظر چنین فرصتی بودند تا بتوانند حسرت خود را درمان نمایند. تنها دلیل متقن برای تعطیلی این نهاد صنفی فقط انتقام‌گیری سیاسی بود که در اواخر سال ۹۰ به بار نشست و برای بازگشایی این نهاد صنفی در اواخر سال۹۱ هم باز بهره‌برداری سیاسی از این حرکت است که همه چیز را از نگاه تعطیل کنندگان این نهاد صنفی توجیه می کند و واقعاً راست گفته اند که " هدف وسیله را توجیه می کند"
و اما شاخص هنری: همچنان معتقدم که سینما نه تنها در ایران صنعتی نخواهد شد بلکه اطلاق هنری به آن نیز دور از انصاف است. به‌جز تعداد اندکی فیلم که بیشتر بر اساس خواست و اراده فیلمساز تولید هنری می‌گردد، سینمای ایران همچنان حکایت موجودی شبیه شتر گاو پلنگ است که به هیچ عنوان نمی‌توان اکثر تولیداتش را در رده‌بندی خاصی گنجاند و این نیز مهمترین آسیب یک فعالیت است که نتوانی به تعریف مشخص و جامعی از آن برسی.
و کلام آخر: سینما در ایران امکان جهش و رشد را دارد مشروط به رشد شاخص‌های دیگر اقتصادی و اجتماعی و سیاسی و فرهنگی و آموزشی و صنعتی و .... در تمام ابعاد ملی و بین‌المللی در ایران عزیزمان. پس اگر دلیلی برای پیدا کردن و برشمردن آسیب‌ها داریم که شاید هم تلخ باشد اما چاره‌ای نداریم که با شناخت کامل از وضعیت فعلی سینما برنامه‌های دراز مدتی را پیشنهاد دهیم برای برون‌رفت از این آسیب‌ها و تا تعیین تکلیف دولت یازدهم. متاسفانه باید اذعان کرد که چاره‌ای نداریم جز ذکر مصیبت از این چند سال ...
