صراط: نشریه نیشن در گزارشی به قلم «رابرت دریفوس» نوشت: تعجبی ندارد که دور
اخیر مذاکرات ایران و 1+5 به توافقی منجر نشد. همه می‌توانستند آن را
پیش‌بینی کنند چرا که ایران در حال آماده شدن برای انتخاباتی حساس است. اما
آموزنده است که نگاهی به واکنش‌های مقامات آمریکایی و اسرائیلی به این
مذاکرات انداخته و آن را مقایسه کنیم.
این گزارش سپس برای مقایسه به ذکر اظهارنظرهای مقامات آمریکایی و صهیونیستی پرداخته و به نقل از یک مقام آمریکایی در خصوص مذاکرات می‌نویسد: «بن‌بست در مذاکرات از بین نرفته است اما مذاکرات شکست هم نخورده‌اند.»
در مقایسه با این، «یوال اشتاینتز»، وزیر امور راهبردی اسرائیل می‌گوید: «این شکست قابل پیش‌بینی بود. اسرائیل قبلا هم هشدار داده است که ایرانی‌ها در حال بهره‌برداری از مذاکرات برای خرید زمان جهت افزایش غنی‌سازی اورانیوم با هدف تولید بمب هسته‌ای هستند... زمان آن رسیده است که جهان موضعی قاطع‌تر اتخاذ کرده و روشن کند که ایران نمی‌تواند دیگر با مذاکرات بازی کند.»
از سوی دیگر، جان کری، وزیر امور خارجه آمریکا در مصاحبه با وال‌استریت ژورنال گفته است: «نتایج مذاکرات آلماتی نشان داد که آشکارا اختلافاتی باقی است. اما راه برای مذاکره باز است و مهم است که گفتگوها ادامه یافته و زمینه‌های مشترک شناسایی شوند.»
نویسنده نیشن پیام این سخنان کری برای یوال را چنین دانسته است: «آرام باش». کاترین اشتون، مسوول سیاست خارجی اتحادیه اروپا هم از اینکه مذاکرات به نتیجه مشخصی نینجامیدند، ناراحت بود اما آنها را بی‌ارزش ندانست.
این نشان می‌دهد که غرب احساس نیازی نمی‌کند تا برای ایران مهلت تعیین کند. به عبارت دیگر، دلیلی ندارد که ایالات متحده از آن گزینه نظامی مشهوری که همیشه بر روی میز است استفاده بکند چرا که جنگ با ایران تبعاتی غیر قابل محاسبه و فاجعه‌بار خواهد داشت. به عبارت دیگر اسرائیل از همیشه منزوی‌تر است و تقاضایش برای حمله نظامی به ایران بیش از همیشه شبیه جیغ کشیدن است. در حال حاضر، اسرائیلی‌ها فهمیده‌اند که ایالات متحده و غرب به خاطر بمب هسته‌ای غیرموجود به جنگ ایران نمی‌روند و علی‌رغم بلوف‌زنی‌ها، اسرائیل هم آن توان را ندارد که به تنهایی این کار را بکند.
در همین حال، هم روسیه و هم چین تصریح کرده‌اند که 1+5 باید حق غنی‌سازی اورانیوم ایران را به رسمیت شناسد و هر چه بیشتر این دو کشور این دیدگاه را تکرار کنند، ایالات متحده و متحدانش هم بیشتر مجبور می‌شوند در آن راستا حرکت کنند. واشنگتن تاکنون از به رسمیت شناختن حق غنی‌سازی ایران سرباز زده است هرچند که در واشنگتن کم‌کم این واقعیت درک می‌شود که بدون به رسمیت شناختن این حق راه حلی یافت نخواهد شد.
در ایران و در آستانه انتخابات ریاست‌جمهوری، کاندیداها و متحدینشان در حمایت از برنامه هسته‌ای ایران و سرزنش آمریکا به‌خاطر نپذیرفتن آن با هم رقابت می‌کنند. فقط همین دلیل کافی است که بدانیم ایران تسلیم ایالات متحده نمی‌شود بخصوص که در آن صورت، چنین به نظر می‌رسد که تحریم‌های سخت اقتصادی ایران را مجبور به تسلیم کرده است.
این گزارش سپس برای مقایسه به ذکر اظهارنظرهای مقامات آمریکایی و صهیونیستی پرداخته و به نقل از یک مقام آمریکایی در خصوص مذاکرات می‌نویسد: «بن‌بست در مذاکرات از بین نرفته است اما مذاکرات شکست هم نخورده‌اند.»
در مقایسه با این، «یوال اشتاینتز»، وزیر امور راهبردی اسرائیل می‌گوید: «این شکست قابل پیش‌بینی بود. اسرائیل قبلا هم هشدار داده است که ایرانی‌ها در حال بهره‌برداری از مذاکرات برای خرید زمان جهت افزایش غنی‌سازی اورانیوم با هدف تولید بمب هسته‌ای هستند... زمان آن رسیده است که جهان موضعی قاطع‌تر اتخاذ کرده و روشن کند که ایران نمی‌تواند دیگر با مذاکرات بازی کند.»
از سوی دیگر، جان کری، وزیر امور خارجه آمریکا در مصاحبه با وال‌استریت ژورنال گفته است: «نتایج مذاکرات آلماتی نشان داد که آشکارا اختلافاتی باقی است. اما راه برای مذاکره باز است و مهم است که گفتگوها ادامه یافته و زمینه‌های مشترک شناسایی شوند.»
نویسنده نیشن پیام این سخنان کری برای یوال را چنین دانسته است: «آرام باش». کاترین اشتون، مسوول سیاست خارجی اتحادیه اروپا هم از اینکه مذاکرات به نتیجه مشخصی نینجامیدند، ناراحت بود اما آنها را بی‌ارزش ندانست.
این نشان می‌دهد که غرب احساس نیازی نمی‌کند تا برای ایران مهلت تعیین کند. به عبارت دیگر، دلیلی ندارد که ایالات متحده از آن گزینه نظامی مشهوری که همیشه بر روی میز است استفاده بکند چرا که جنگ با ایران تبعاتی غیر قابل محاسبه و فاجعه‌بار خواهد داشت. به عبارت دیگر اسرائیل از همیشه منزوی‌تر است و تقاضایش برای حمله نظامی به ایران بیش از همیشه شبیه جیغ کشیدن است. در حال حاضر، اسرائیلی‌ها فهمیده‌اند که ایالات متحده و غرب به خاطر بمب هسته‌ای غیرموجود به جنگ ایران نمی‌روند و علی‌رغم بلوف‌زنی‌ها، اسرائیل هم آن توان را ندارد که به تنهایی این کار را بکند.
در همین حال، هم روسیه و هم چین تصریح کرده‌اند که 1+5 باید حق غنی‌سازی اورانیوم ایران را به رسمیت شناسد و هر چه بیشتر این دو کشور این دیدگاه را تکرار کنند، ایالات متحده و متحدانش هم بیشتر مجبور می‌شوند در آن راستا حرکت کنند. واشنگتن تاکنون از به رسمیت شناختن حق غنی‌سازی ایران سرباز زده است هرچند که در واشنگتن کم‌کم این واقعیت درک می‌شود که بدون به رسمیت شناختن این حق راه حلی یافت نخواهد شد.
در ایران و در آستانه انتخابات ریاست‌جمهوری، کاندیداها و متحدینشان در حمایت از برنامه هسته‌ای ایران و سرزنش آمریکا به‌خاطر نپذیرفتن آن با هم رقابت می‌کنند. فقط همین دلیل کافی است که بدانیم ایران تسلیم ایالات متحده نمی‌شود بخصوص که در آن صورت، چنین به نظر می‌رسد که تحریم‌های سخت اقتصادی ایران را مجبور به تسلیم کرده است.
