در ادامه این مطلب به قلم مهدی تندرو آمده است: چندی پیش به عنوان کارشناس سینمایی به یک برنامه تلویزیونی مربوط به «شبکه خبر» دعوت شدم تا پیرامون فیلم‌های سینمای جهان به نقد و تحلیل بپردازم. برنامه ضبط می‌شد تا در موعد مقرر پخش شود. من هم که پیش از حضور در این برنامه به اندازه یک هفته تا 10 روز درباره موضوع مورد بحث تحقیق کرده و اطلاعات جمع‌آوری کرده بودم، سعی کردم داده‌هایم درباره موضوع بحث را به بهترین شکل در اختیار مخاطب قرار دهم اما شگفتی زمانی رخ داد که برنامه روی آنتن رفت و اثری از صحبت‌های من در برنامه نبود!!!
وقتی علت را جویا شدم، پاسخم را این‌گونه دادند که بنده شلوار جین به پا داشته‌ام و از این حیث تصویر بنده قابل پخش نبوده است! بماند که از حیث براهین، حتی فیلسوفان غرب و شرق هم از این ادله انگشت حیرت به دهان می‌گیرند اما پرسشی که برایم پیش آمد این بود که پس چرا همان موقع که ضبط برنامه آغاز شد یا قبل‌تر از آن پیش از آنکه ضبط آغاز شود، این نکته را متذکر نشدند که به واسطه پوشیدن شلوار جین که پوشش غالب بسیاری از آدم‌های جامعه ماست، ممکن است صحبت‌هایم سانسور شود.
تازه اگر ضوابط و قوانین پوشش در سازمان صدا و سیما این‌گونه حکم می‌کند که کسی شلوار جین نپوشد، پس چطور می‌شود امید زندگانی در برنامه زنده‌ای که اجرای آن را بر عهده داشت و همچنین بسیاری دیگر از مجریان محترم تلویزیون در شبکه‌های مختلف سیما، جین می‌پوشند؟ آن هم در شرایطی که اگر از لحاظ شدت و حدت نظارت بر مساله بنگریم، مجریان بیشتر در معرض توجه سازمان هستند تا بنده‌ای که به عنوان مهمان در یک برنامه ظاهر شده بودم.
اگر ضوابط حکم می‌کند که این‌گونه باشد، پس باید برای همه باشد. خدای ناکرده منظور بنده بی‌احترامی به دوستان مجری نیست بلکه نگاهم ناظر به مسائل سانسور و خط قرمزهایی است که اولا متغیر هستند و برنامه به برنامه تغییر می‌کنند و ثانیا نه مبنای عقلی دارند و نه مبنای شرعی!
صدا و سیما حتی اگر خط قرمزی دارد که طبیعی هم هست داشته باشد، باید لااقل آگاهی از این خط قرمزها را حق مهمانان و برنامه‌سازان خود بداند وگرنه این درست نیست که ابتدا سفارش انجام کاری را به یک برنامه‌ساز یا مهمان یک برنامه بدهند و بعد آن‌طور که دلشان می‌خواهد به سانسور برنامه بپردازند!
