صراط:در این ویژه نامه که حاوی مقالات، گفتگوها و
مصاحبه هایی از چهره های فرهنگی، سیاسی و رسانه ای درباره اخلاق سیاسی، سبک
زندگی سیاسی، مقایسه سبک زندگی سیاسی اسلامی با غربی، تاثیر رسانه ها،
شبکه های اجتماعی و... است، برای صاحبنظران و علاقمندان به این حوزه
گسترده، در نوع خود قابل توجه است.
براساس همین گزارش، در این ویژه نامه گفتگوها و مقالات متنوعی از حجت الاسلام سعید مهدوی کنی با موضوع رابطه متقابل سبک زندگی و سیاست، آیت الله عباس کعبی با موضوع راه نجات از غرور سیاسی، حجت الاسلام علیرضا پیروزمند با موضوع تقابل سبک زندگی سیاسی غربی با سبک زندگی سیاسی اسلامی، حجت الاسلام محمد رضا زائری با موضوع آسیب شناسی اخلاقی سبک زندگی سیاسی، حسن بنیانیان با موضوع تاثیر سیاست بر سبک زندگی، حجت الاسلام احمد مبلغی با موضوع رابطه فقه و سبک زندگی سیاسی، حجت الاسلام رسول جعفریان با موضوع مهدویت گرایی و سبک زندگی ایرانیان منتشر شده است.
مهدی فضائلی مدیرعامل انتشارات سروش و مدیر مسئول هفته نامه سروش در سرمقاله این ویژه نامه آورده است: اگر «سیاست ما عین دیانت ماست» و اگر به تعبیر بنیانگذار جمهوری اسلامی ایران «فقه، تئوری واقعی و کامل ادارۀ انسان و اجتماع از گهواره تا گور است» و اگر بر اساس نظر رهبر معظم انقلاب اسلامی «استنباط فقهی، باید براساس فقه ادارۀ نظام باشد، نه ادارۀ فرد» بنابراین، آموزه های دینی باید در همۀ زوایای زندگی فرد و جامعه از جمله رفتار سیاسی و خصوصاً رفتار سیاستمداران و سیاست ورزان جلوه گر شود. اساساً رفتارهای سیاسی، مانند بقیۀ رفتارها باید مبتنی بر آموزه ها و بایدها و نبایدهای دینی باشد؛ چیزی که امروز کمتر شاهد آن هستیم.
متاسفانه بسیاری از آنچه اکنون در رفتارهای سیاسی اعم از تهمت، دروغ، هتک حیثیت (در لوای افشاگری) وعده های بی مبنا، قرار دادن خود در معرض مسئولیت هایی که اندازۀ ما نیست و ...، نسبتی با دین به معنای اعم آن ندارد، مشاهده می کنیم، همان چیزهایی است که در غرب و در میان افراد بی- ارتباط با دین سراغ داریم.
فضائلی افزوده است: همۀ تلاش ها در حوزۀ دین داری باید نهایتاً به تغییر رفتار منجر شود، تغییر رفتاری نهادینه شده که ما آن را سبک می نامیم. این سبک که بازتاب دهندۀ بخشی از هویت جامعه است در جلوه های مختلف زندگی فردی، خانوادگی و اجتماعی موضوعیت دارد. یکی از آن جلوه ها سیاست است و بی ارتباط با اضلاع و ابعاد دیگر زندگی نیست.
سبک زندگی سیاسی تعیین می کند چه کسانی پا به میدان رقابت بگذارند، چگونه تبلیغ کنند، چگونه رقابت کنند، در صورت انتخاب شدن یا نشدن چگونه رفتاری داشته باشند و مردم چگونه مشارکت کنند و انتخابشان چه کسی باشد.
براساس همین گزارش، در این ویژه نامه گفتگوها و مقالات متنوعی از حجت الاسلام سعید مهدوی کنی با موضوع رابطه متقابل سبک زندگی و سیاست، آیت الله عباس کعبی با موضوع راه نجات از غرور سیاسی، حجت الاسلام علیرضا پیروزمند با موضوع تقابل سبک زندگی سیاسی غربی با سبک زندگی سیاسی اسلامی، حجت الاسلام محمد رضا زائری با موضوع آسیب شناسی اخلاقی سبک زندگی سیاسی، حسن بنیانیان با موضوع تاثیر سیاست بر سبک زندگی، حجت الاسلام احمد مبلغی با موضوع رابطه فقه و سبک زندگی سیاسی، حجت الاسلام رسول جعفریان با موضوع مهدویت گرایی و سبک زندگی ایرانیان منتشر شده است.
مهدی فضائلی مدیرعامل انتشارات سروش و مدیر مسئول هفته نامه سروش در سرمقاله این ویژه نامه آورده است: اگر «سیاست ما عین دیانت ماست» و اگر به تعبیر بنیانگذار جمهوری اسلامی ایران «فقه، تئوری واقعی و کامل ادارۀ انسان و اجتماع از گهواره تا گور است» و اگر بر اساس نظر رهبر معظم انقلاب اسلامی «استنباط فقهی، باید براساس فقه ادارۀ نظام باشد، نه ادارۀ فرد» بنابراین، آموزه های دینی باید در همۀ زوایای زندگی فرد و جامعه از جمله رفتار سیاسی و خصوصاً رفتار سیاستمداران و سیاست ورزان جلوه گر شود. اساساً رفتارهای سیاسی، مانند بقیۀ رفتارها باید مبتنی بر آموزه ها و بایدها و نبایدهای دینی باشد؛ چیزی که امروز کمتر شاهد آن هستیم.
متاسفانه بسیاری از آنچه اکنون در رفتارهای سیاسی اعم از تهمت، دروغ، هتک حیثیت (در لوای افشاگری) وعده های بی مبنا، قرار دادن خود در معرض مسئولیت هایی که اندازۀ ما نیست و ...، نسبتی با دین به معنای اعم آن ندارد، مشاهده می کنیم، همان چیزهایی است که در غرب و در میان افراد بی- ارتباط با دین سراغ داریم.
فضائلی افزوده است: همۀ تلاش ها در حوزۀ دین داری باید نهایتاً به تغییر رفتار منجر شود، تغییر رفتاری نهادینه شده که ما آن را سبک می نامیم. این سبک که بازتاب دهندۀ بخشی از هویت جامعه است در جلوه های مختلف زندگی فردی، خانوادگی و اجتماعی موضوعیت دارد. یکی از آن جلوه ها سیاست است و بی ارتباط با اضلاع و ابعاد دیگر زندگی نیست.
سبک زندگی سیاسی تعیین می کند چه کسانی پا به میدان رقابت بگذارند، چگونه تبلیغ کنند، چگونه رقابت کنند، در صورت انتخاب شدن یا نشدن چگونه رفتاری داشته باشند و مردم چگونه مشارکت کنند و انتخابشان چه کسی باشد.
