صراط: روزنامه واشنگتن‌تايمز در اين زمينه با استناد به سوابق دکتر حسن روحاني
نوشت: او شخصيتي تابع و همراه رهبر عالي ايران است و پيروزي وي تغييري در
مسير برنامه هسته‌اي اين کشور ايجاد نخواهد کرد.
ايلان برمن نويسنده واشنگتن‌تايمز با ادعاي اينکه انتخابات ايران از اساس ناسالم بود نوشت: شوراي نگهبان نامزدها را غربال کرد و رقبايي احراز صلاحيت شدند که همه به لحاظ ايدئولوژي در جرگه نزديکان رژيم انقلابي ايران قرار دارند. رئيس‌جمهور منتخب نيز از بقيه مستثنا نيست.
وي مي‌افزايد: زماني که بنيانگذار انقلاب اسلامي در تبعيد بود، روحاني برايش فعاليت مي‌کرد و سرانجام اواخر دهه 70 ميلادي در فرانسه به وي پيوست. روحاني پس از پيروزي انقلاب اسلامي، به صورت مداوم در پست‌هاي مهم دولتي منصوب شد که آخرين آن‌ها دبيري شوراي عالي امنيت ملي بوده است. حضور ديرينه او گواه اين است که اصول رژيم را قبول دارد و با آيت‌الله علي خامنه‌اي رهبر عالي ايران هماهنگ است.
به عبارت ديگر، روحاني به رغم لفاظي‌هايش در زمينه نياز به «تعامل سازنده» با غرب، نمونه تمام و کمال يک شخصيت همراه با رهبري است.واشنگتن تايمز نوشته است: در عوض، پيروزي روحاني 64 ساله که مورد تاييد رهبر عالي ايران قرار دارد، به نوعي تاييد طنين‌انداز نظام کنوني حاکميت در جمهوري اسلامي است.
سوزان مالوني تحليلگر انديشکده بروکينگز نيز در تحليلي خاطر نشان کرد: همان‌طور که اولين کنفرانس مطبوعاتي روحاني مشخص کرد، او و ايران قصد کوتاه آمدن در برابر خواسته تعليق فعاليت‌هاي غني‌سازي اورانيوم را ندارند. اين ترديد که يک ميانه‌رو ظهور کرده، قابل درک است اما جايگاهي براي طرح ندارد.
مواضع روحاني در کنفرانس مطبوعاتي نشان مي‌دهد که زمينه‌هاي اختلاف مهمي ميان ايران و غرب وجود دارد و زمينه‌هاي احتمالي دشواري، شامل اين اظهارنظر بلندپروازانه در سخنان هر ايراني است که غرب بايد «حق مشروع» ايران تحت پيمان منع اشاعه در مورد چرخه کامل سوخت را به رسميت بشناسد. مقامات آمريکايي درباره اين مفهوم که مستند به ماده چهارم پيمان ان‌پي‌تي است، عصباني مي‌شوند.
وي مي‌افزايد: علاوه بر تداوم در زمينه جنبه‌هاي فني و حقوقي برنامه هسته‌اي ايران، بايد از شکاف ديگري بين دو طرف (ايران و غرب) ياد کنيم که تغييرات در درون ايران در مورد رويکرد به مذاکرات هسته‌اي، تغييري در اين شکاف ايجاد نمي‌کند. تهران همواره مذاکرات را براساس يک مبادله دوجانبه و برابر ديده است. اما براي سياست‌گذاران آمريکايي، هيچ برابري بين موضع ايران و غرب وجود ندارد. بنابراين روحاني نمي‌تواند معجزه کند.
از سوي ديگر اوليور نورث از مقامات سابق آمريکايي به نيوزتکس گفت: من روحاني را ميانه‌رو نمي‌دانم چرا که او هم از برنامه و حقوق هسته‌اي ايران دفاع مي‌کند. او در مذاکرات هسته‌اي مشغول رفتارهاي تأخيري و فريب غرب بود.
ايلان برمن نويسنده واشنگتن‌تايمز با ادعاي اينکه انتخابات ايران از اساس ناسالم بود نوشت: شوراي نگهبان نامزدها را غربال کرد و رقبايي احراز صلاحيت شدند که همه به لحاظ ايدئولوژي در جرگه نزديکان رژيم انقلابي ايران قرار دارند. رئيس‌جمهور منتخب نيز از بقيه مستثنا نيست.
وي مي‌افزايد: زماني که بنيانگذار انقلاب اسلامي در تبعيد بود، روحاني برايش فعاليت مي‌کرد و سرانجام اواخر دهه 70 ميلادي در فرانسه به وي پيوست. روحاني پس از پيروزي انقلاب اسلامي، به صورت مداوم در پست‌هاي مهم دولتي منصوب شد که آخرين آن‌ها دبيري شوراي عالي امنيت ملي بوده است. حضور ديرينه او گواه اين است که اصول رژيم را قبول دارد و با آيت‌الله علي خامنه‌اي رهبر عالي ايران هماهنگ است.
به عبارت ديگر، روحاني به رغم لفاظي‌هايش در زمينه نياز به «تعامل سازنده» با غرب، نمونه تمام و کمال يک شخصيت همراه با رهبري است.واشنگتن تايمز نوشته است: در عوض، پيروزي روحاني 64 ساله که مورد تاييد رهبر عالي ايران قرار دارد، به نوعي تاييد طنين‌انداز نظام کنوني حاکميت در جمهوري اسلامي است.
سوزان مالوني تحليلگر انديشکده بروکينگز نيز در تحليلي خاطر نشان کرد: همان‌طور که اولين کنفرانس مطبوعاتي روحاني مشخص کرد، او و ايران قصد کوتاه آمدن در برابر خواسته تعليق فعاليت‌هاي غني‌سازي اورانيوم را ندارند. اين ترديد که يک ميانه‌رو ظهور کرده، قابل درک است اما جايگاهي براي طرح ندارد.
مواضع روحاني در کنفرانس مطبوعاتي نشان مي‌دهد که زمينه‌هاي اختلاف مهمي ميان ايران و غرب وجود دارد و زمينه‌هاي احتمالي دشواري، شامل اين اظهارنظر بلندپروازانه در سخنان هر ايراني است که غرب بايد «حق مشروع» ايران تحت پيمان منع اشاعه در مورد چرخه کامل سوخت را به رسميت بشناسد. مقامات آمريکايي درباره اين مفهوم که مستند به ماده چهارم پيمان ان‌پي‌تي است، عصباني مي‌شوند.
وي مي‌افزايد: علاوه بر تداوم در زمينه جنبه‌هاي فني و حقوقي برنامه هسته‌اي ايران، بايد از شکاف ديگري بين دو طرف (ايران و غرب) ياد کنيم که تغييرات در درون ايران در مورد رويکرد به مذاکرات هسته‌اي، تغييري در اين شکاف ايجاد نمي‌کند. تهران همواره مذاکرات را براساس يک مبادله دوجانبه و برابر ديده است. اما براي سياست‌گذاران آمريکايي، هيچ برابري بين موضع ايران و غرب وجود ندارد. بنابراين روحاني نمي‌تواند معجزه کند.
از سوي ديگر اوليور نورث از مقامات سابق آمريکايي به نيوزتکس گفت: من روحاني را ميانه‌رو نمي‌دانم چرا که او هم از برنامه و حقوق هسته‌اي ايران دفاع مي‌کند. او در مذاکرات هسته‌اي مشغول رفتارهاي تأخيري و فريب غرب بود.
