در همین راستا ظاهرا رسانه‌های اصولگرا ماموریت یافته‌اند تا در یک اقدام هماهنگ به بازخوانی مواضع روحانی درباره ولایت فقیه، بسیج، حوادث تیر ماه سال 78 و ... پردازند، الحق و الانصاف هم مواضع جالبی در اظهارات حسن روحانی یافت می‌شود. همین موارد باعث می‌شود که حسین شریعتمداری جرئت پیدا کند و پیروزی روحانی را پیروزی اصولگرایان و شکست اصلاح‌طلبان بنامد.
در مقابل، اصلاح‌طلبان نیز علاقه بسیاری به موج سواری دارند؛ موج سواری با آراء روحانی و عرض اندام اصلاح‌طلبانه. در این روزها که به مدد مهندسی جدید فضای سیاسی، دو قطبی کاذب «اصولگرا-اصلاح‌طلب» مجددا احیا شده است، اصلاح‌طلبان، کنار کشیدن عارف به نفع روحانی را به رخ می‌کشند تا وزن اجتماعی‌شان را به اصولگرایان و شاید حسن روحانی یادآوری کرده باشند. به نظر می‌رسد این چنین کشمکشی بیش از آنکه برآمده از محاسبات سیاسی دقیق و حساب شده دو جریان مذکور باشد، به عوارض کوتاه‌مدت بازسازی مجدد یک دو قطبی منسوخ، یا کنش‌های روانی سیاستمداران ناموفق شبیه است.
راست و چپ، غرق در سردرگمی، بی‌حواسی و اشتباهات محاسباتی، حسن روحانی را از یک "بازیگر سیاسی" و سیاست‌ورز قهاری که انتخابات 92 را بدون ارتکاب حتی یک اشتباه جدی برده است، تا سر حد یک مهره بی‌اختیار و نیازمند به تعیین تکلیف احزاب سیاسی فروکاسته‌اند.
واقعیت اما چیز دیگری است. نه حسن روحانی یک مجسمه سیاسی بی‌حرکت و بی‌هویت است که دیگرانی آن هم در حد و اندازه‌های حسین شریعتمداری برایش تعیین تکلیف کنند و نه قرار است "کارگزاران"، "مشارکت" و "جامعه روحانیت" چندان به زحمت بیفتند.
تنها "اعتدال و توسعه" را باید جدی گرفت؛ حزبی که رویش سیاسی خود را از اواخر دهه 70 آغاز کرد، در این چند ساله با همه افراط و تفریط‌ها بر رای و نظر خود پای فشرد، به آرامی و به دور از هیاهو رشد کرد و بی‌شک مهمترین بازوی حسن روحانی در سال‌های پیش رو خواهد بود.
اعتدال و توسعه حزبی است برای روحانی، همچنان که کارگزاران برای هاشمی و مشارکت برای خاتمی. با این تفاوت که اعتدال و توسعه، دولت ساخته نیست و این مهمترین نقطه قوت آن است. اعتدال و توسعه برخلاف احزاب اصلاح‌طلب، قواعد دمکراسی را محترم می‌شناسد و همچون روحانی، اهل سیاست‌ورزی است، به همین دلیل به رای مردم در سال 88 احترام گذاشت و شکست میرحسین موسوی را پذیرفت.
نه "مشارکت"، نه "کارگزاران"، نه "جامعه روحانیت"؛ حزب اعتدال و توسعه را باید جدی گرفت؛ حزبی که روحانی و یارانِ حقیقی‌اش، با مشقت‌های فراوان، سال‌ها چراغ آن را به سختی روشن نگه داشتند تا امروز در دولت تدبیر و امیدشان، کمترین نیاز را به این و آن داشته باشند.
