صراط: دیروز در مصر "جمعه انکار" نام گرفت. هواداران محمد مرسی که توسط ارتش از
ریاست جمهوری خلع شده است، پس از پایان نماز جمعه تا سحرگاه شنبه دست به
تظاهرات زده و اعلام کردند که تا محمد مرسی به قدرت باز نگردد، در خیابان
ها خواهند ماند.
حامیان محمد مرسی که توسط اخوان المسلمین سازماندهی شده بودند، ساختمان رادیو و تلویزیون در قاهره را محاصره و در شرق قاهره تجمع عظیمی را برپا کردند. آنها به سمت میدان تحریر حرکت کردند و با مقاومت ارتش روبه رو شدند و در پل 6 اکتبر درگیری های زیادی صورت گرفت که منابع رسمی تا سحرگاه امروز از کشته شدن 17 نفر و زخمی شدن صدها تن دیگر بر اثر کل درگیری‌های مصر در روز جمعه خبر داده اند.
هوادران محمد مرسی در تظاهرات خود مطالبات زیادی را مطرح کردند. بازگشت مرسی به قدرت و آزادی رهبران بازداشت شده اخوان المسلمین از جمله شعارهای جمعیت اسلامگرا در روز جمعه بود که آنها سعی کردند این مطالبات را به گوش مخالفین برسانند. اما در کنار این شعارها، پیام و شعار اصلی که از سمت مردم معترض در روز "جمعه انکار" مخابره می شد را می توان در جمله "رای من کجاست؟" مطرح کرد. فریاد این شعار و حمل پلاکارت هایی با همین مضمون، از هر حرکت اعتراض آمیزی دیگری بیشتر جلوه می کرد.
در واقع انتخابات آزاد زبان اکثریت جامعه را بیان می کند و شیوه ای است برای اعمال غیر مستقیم و مستقیم حق حاکمیت مردم توسط خود آنها که در نظام های سیاسی دموکراتیک متجلی می گردد. کشور مصر هم پس از سه دهه استبداد حسنی مبارک در ماه جولای سال 2012 در انتخاباتی آزاد منتخب خود را برگزید و محمد مرسی با کسب 51.7 درصد از آرای شرکت کنندگان در انتخابات، توانست به عنوان رئیس جمهور منتخب ملت مصر معرفی شود.اما پس از گذشت یک سال زبان اکثریت جامعه را ارتش مشخص می کند و به پشتیبانی مخالفان مرسی، رئیس جمهوری را برکنار و دیگری را بر سر کار می آورد.
امروز ارتش مصر و حامیان برکناری محمد مرسی نسبت به این سوال معترضان روز جمعه انکار چه پاسخی دارند؟ معترضین رای خود را پایمال شده می بینند و احتمالا ارتش هم پاسخ قانع کننده ای نمی تواند به هواداران مرسی بدهد. شاید عبدالفتاح السیسی فرمانده ارتش مصر نتواند به این سوال هم پاسخ بدهد که چرا نیروهای ارتش به سکولارها و مخالفان مرسی در چند روز گذشته تیراندازی نکردند ولی به هوادارن اخوان المسلمین حمله ور شدند و اجازه تجمع آنها را در میدان تحریر ندادند؟ این در حالی بود که اخوان المسلمین در وبسایت رسمی خود اعلام کرده بود که تظاهرات مسالمت آمیز و بدون خشونت خواهد بود.
بازداشت های دست جمعی به مثابه آنچه که در دوران مبارک می گذشت امروز توسط ارتش مصر در دستور کار قرار گرفته و ایجاد حصر برای محمد مرسی به دلیل قطع ارتباط مستقیم وی با هوادارانش موضوعاتی هستند که در "جمعه انکار" مورد اعتراض مخالفین ارتش قرار گرفت.
به نظر می رسد که همچنان اردوکشی خیابانی در مصر ادامه دارد و عده ای در این خیابان ها به دنبال رای خود می گردند و عده ای دیگر هم می خواهند نقش صندوق های رای را در مسیر دموکراسی کم کرده و اردوکشی خیابانی را به عنوان عامل اصلی تعیین قدرت معرفی کنند.
پیش بینی می شود که مردمی که دیروز در "جمعه انکار" به خیابان ها ریختند و اخبار دنیا را تحت تاثیر قرار دادند، تا زمانی که به اهداف خود نرسند این سوال را تکرار کنند که "رای من کجاست؟" و تا وقتی که آنها نتوانند برای این پرسش خود، پاسخی منطقی و قانع کننده بیابند مطمئنا در خیابان ها خواهند ماند و سعی خواهند داشت مانند طرف مقابل، با حضور در خیابان ها و قدرت نمایی خیابانی از رای خود دفاع کرده و قدرت را به محمد مرسی برگردانند. روشی که نشان داده است حداقل در مصر جواب می دهد و در کف خیابان ها می توان قدرت را از فردی به فرد دیگر منتقل کرد.حال باید دید حامیان محمد مرسی که یک بار در جولای 2012 به وسیله صندوق های رای، مرسی را به عنوان رئیس جمهور مطرح کردند، آیا بار دیگر می توانند با حضور حداکثری خود، شرایط را به نفع مرسی رقم بزنند.البته با این اوضاع، مصر روز به روز از سمت دو طرف متشنج تر خواهد شد.
حامیان محمد مرسی که توسط اخوان المسلمین سازماندهی شده بودند، ساختمان رادیو و تلویزیون در قاهره را محاصره و در شرق قاهره تجمع عظیمی را برپا کردند. آنها به سمت میدان تحریر حرکت کردند و با مقاومت ارتش روبه رو شدند و در پل 6 اکتبر درگیری های زیادی صورت گرفت که منابع رسمی تا سحرگاه امروز از کشته شدن 17 نفر و زخمی شدن صدها تن دیگر بر اثر کل درگیری‌های مصر در روز جمعه خبر داده اند.
هوادران محمد مرسی در تظاهرات خود مطالبات زیادی را مطرح کردند. بازگشت مرسی به قدرت و آزادی رهبران بازداشت شده اخوان المسلمین از جمله شعارهای جمعیت اسلامگرا در روز جمعه بود که آنها سعی کردند این مطالبات را به گوش مخالفین برسانند. اما در کنار این شعارها، پیام و شعار اصلی که از سمت مردم معترض در روز "جمعه انکار" مخابره می شد را می توان در جمله "رای من کجاست؟" مطرح کرد. فریاد این شعار و حمل پلاکارت هایی با همین مضمون، از هر حرکت اعتراض آمیزی دیگری بیشتر جلوه می کرد.
در واقع انتخابات آزاد زبان اکثریت جامعه را بیان می کند و شیوه ای است برای اعمال غیر مستقیم و مستقیم حق حاکمیت مردم توسط خود آنها که در نظام های سیاسی دموکراتیک متجلی می گردد. کشور مصر هم پس از سه دهه استبداد حسنی مبارک در ماه جولای سال 2012 در انتخاباتی آزاد منتخب خود را برگزید و محمد مرسی با کسب 51.7 درصد از آرای شرکت کنندگان در انتخابات، توانست به عنوان رئیس جمهور منتخب ملت مصر معرفی شود.اما پس از گذشت یک سال زبان اکثریت جامعه را ارتش مشخص می کند و به پشتیبانی مخالفان مرسی، رئیس جمهوری را برکنار و دیگری را بر سر کار می آورد.
امروز ارتش مصر و حامیان برکناری محمد مرسی نسبت به این سوال معترضان روز جمعه انکار چه پاسخی دارند؟ معترضین رای خود را پایمال شده می بینند و احتمالا ارتش هم پاسخ قانع کننده ای نمی تواند به هواداران مرسی بدهد. شاید عبدالفتاح السیسی فرمانده ارتش مصر نتواند به این سوال هم پاسخ بدهد که چرا نیروهای ارتش به سکولارها و مخالفان مرسی در چند روز گذشته تیراندازی نکردند ولی به هوادارن اخوان المسلمین حمله ور شدند و اجازه تجمع آنها را در میدان تحریر ندادند؟ این در حالی بود که اخوان المسلمین در وبسایت رسمی خود اعلام کرده بود که تظاهرات مسالمت آمیز و بدون خشونت خواهد بود.
بازداشت های دست جمعی به مثابه آنچه که در دوران مبارک می گذشت امروز توسط ارتش مصر در دستور کار قرار گرفته و ایجاد حصر برای محمد مرسی به دلیل قطع ارتباط مستقیم وی با هوادارانش موضوعاتی هستند که در "جمعه انکار" مورد اعتراض مخالفین ارتش قرار گرفت.
به نظر می رسد که همچنان اردوکشی خیابانی در مصر ادامه دارد و عده ای در این خیابان ها به دنبال رای خود می گردند و عده ای دیگر هم می خواهند نقش صندوق های رای را در مسیر دموکراسی کم کرده و اردوکشی خیابانی را به عنوان عامل اصلی تعیین قدرت معرفی کنند.
پیش بینی می شود که مردمی که دیروز در "جمعه انکار" به خیابان ها ریختند و اخبار دنیا را تحت تاثیر قرار دادند، تا زمانی که به اهداف خود نرسند این سوال را تکرار کنند که "رای من کجاست؟" و تا وقتی که آنها نتوانند برای این پرسش خود، پاسخی منطقی و قانع کننده بیابند مطمئنا در خیابان ها خواهند ماند و سعی خواهند داشت مانند طرف مقابل، با حضور در خیابان ها و قدرت نمایی خیابانی از رای خود دفاع کرده و قدرت را به محمد مرسی برگردانند. روشی که نشان داده است حداقل در مصر جواب می دهد و در کف خیابان ها می توان قدرت را از فردی به فرد دیگر منتقل کرد.حال باید دید حامیان محمد مرسی که یک بار در جولای 2012 به وسیله صندوق های رای، مرسی را به عنوان رئیس جمهور مطرح کردند، آیا بار دیگر می توانند با حضور حداکثری خود، شرایط را به نفع مرسی رقم بزنند.البته با این اوضاع، مصر روز به روز از سمت دو طرف متشنج تر خواهد شد.
