«کهجله پهنی» یا همان زولبیا یکی از غذاهای مخصوص ماه رمضان در پاکستان است. زولبیای مخصوص نه تنها در پاکستان بلکه در عربستان سعودی، کشورهای عربی حاشیه خلیجفارس، مصر، سوریه، لبنان، بنگلادش و هندوستان طرفداران زیادی دارد و از خوراکیهای ویژه ماه رمضان محسوب میشود.
جالب است بدانید که تاریخ تولید زولبیا به سال 1450 میلادی بر میگردد و مخترع این شیرینی آشپزهای مخصوص دربار سلاطین مغول بودند.
تا قبل از دوره استعمار انگلیس فقط ثروتمندان و فئودالها توان خرید زولبیا را داشتند اما بعد از استعمار انگلیس چون انگلیسیها به این شیرینی علاقهمند شده بودند کارگاههای بزرگ تولید زولبیا در هند به وجود آمد و از آن پس مردم عادی نیز توانستند طعم زولبیا را بچشند.
امروزه زولبیا خوراکی مخصوص ماه رمضان است و چون بیشتر فروش شیرینیفروشیها در ماه رمضان زولبیا است و بازار رقابت برای فروش بیشتر داغ میباشد در این ماه آشپزهایی که در طبخ زولبیا مهارت دارند به مبالغ گزاف استخدام میشوند.
در پاکستان زولبیا با شیر خورده میشود و مردم این کشور معتقدند که خوردن زولبیا با شیر برای رفع تشنگی و نفخ نکردن شکم بسیار مفید است.
در سال 1570، «اکبر پادشاه» فرمانروای سلسله مغول در هندوستان، زولبیا را به عنوان غذای سحر درباریان در ماه مبارک رمضان انتخاب کرد و معتقد بود که خوردن زولبیا باعث جلوگیری از تشنگی و حفظ نیروی افراد تا فرارسیدن زمان افطار میشود.
در پاکستان زولبیا بیشتر از همه در کراچی واقع در ایالت «سند» به فروش میرسد اما جالب اینجاست که شیرینیپزهای مخصوص طبخ زولبیا از ایالت «پنجاب» فراخوان میشوند.
شیرینیپزها بیشتر از شهرهای «ملتان»، «خانیوال»، «لاهور»، «گجرانواله» و «صادقآباد» انتخاب میشوند که طرز تهیه زولبیا پیشه خانوادگی آنان است و نسل در نسل زولبیاپز هستند.
زولبیاپزهای ماهر هرگز شیوه تهیه زولبیای مخصوص را به کسی یاد نمیدهند و حتی شاگردهای آنها فقط میتوانند زولبیای معمولی تهیه کنند.
تهیه زولبیای مخصوص 18 ساعت به طول میانجامد. ظرف 18 ساعت باید 80 کیلو آرد تبدیل به زولبیا شود بنابراین شیرینیپز و شاگردانش ظریف 24 ساعت فقط میتوانند 4 ساعت استراحت کنند.
پاکستان جزو صادر کنندگان زولبیا نیست اما تقاضا برای استفاده از شیرینیپزهای پاکستانی به ویژه در کشورهای عربی زیاد است و این زولبیاپزها برای مدت یک ماه هم که شده در کشورهای مختلف استخدام میشوند.