صراط: حسام‌الدین برومند در سرمقاله امروز کیهان با عنوان "پروژه ناشیانه حامیان فتنه!" نوشت:
این روزها حامیان فتنه آمریکایی- صهیونیستی سال 88 و برخی مدعیان افراطی به اصطلاح اصلاح‌طلب به ترفند و تاکتیک نخ‌نما شده «فرار به جلو» روی آورده‌اند.
«فرار به جلو» از شگردهای عملیات روانی است که حریف سعی می‌کند با نعل وارونه، دست پیش بگیرد و خود را طلبکار جا بزند تا از عقبه و گذشته خودش رهایی بیابد.
این تکاپو و تلاش ناشیانه با پمپاژ رسانه‌ای رسانه‌ها و مطبوعات زنجیره‌ای در داخل و شبکه عنکبوتی اپوزیسیون در خارج همراه بوده است.
ماجرا باز می‌گردد به اینکه کیهان طی روزها و هفته‌های اخیر با رصد آشکار گفتار، رفتار و تحرکات دشمن و ضد انقلاب نقشه آنها را برای خط نفوذ در دولت یازدهم لو داد و این آژیر را به صدا درآورد که اصحاب فتنه با سهم‌خواهی نامشروع و غیرقانونی، کابینه حجت‌الاسلام روحانی را نشانه رفته‌اند.
خب؛ همین افشاگری کیهان از پروژه چندلایه مثلث فتنه، ضدانقلاب و اپوزیسیون خارج‌نشین برای به انحراف کشاندن دولت یازدهم از مسیر خدمتگزاری و اولویت حل مشکلات اقتصادی، باعث شد تا هجمه و حمله سازمان یافته به کیهان کلید بخورد.
حامیان فتنه 88 و اشخاص معلوم‌الحالی که کارنامه و سابقه آنها با افراطی‌گری گره خورده به عنف و عدوان، گفتمان اعتدال دولت منتخب، را تصرف کرده و کیهان را به مواضع افراطی متهم کردند.
از قضا رسانه‌های ضدانقلاب و جبهه معارض ملت بزرگ ایران به صحنه آمده و حملات کینه‌توزانه علیه کیهان را بازتاب و انعکاس دادند.
در قاموس هوچی‌گرایانه و شلتاق‌کارانه آنها کیهان التهاب‌آفرینی می‌کند، وضعیت کشور را متشنج می‌نماید، افراطی است و بیرون از گفتمان اعتدال حرکت می‌کند و دهها اتهام و دروغ دیگر که هیچ‌گاه برای آن نه تنها سندی ارائه نکردند بلکه از حداقل استدلال ساده‌ای برای مدعیات خود عاجزند.
در این میان منطق کیهان روشن و عیان است. کسانی که با افعال مجرمانه دست به اردوکشی‌های خیابانی زدند، رای ملت را در سال 88 برنتافتند، دروغ بزرگ تقلب در انتخابات را پمپاژ کردند، به دو رکن جمهوریت و اسلامیت نظام چنگ انداختند و به تعبیر روشنگرانه رهبر معظم انقلاب «بزرگ‌ترین گناه آنها این است که دشمن را امیدوار ساختند»؛ حق ندارند به مراکز مدیریتی و صحنه سیاسی کشور بازگردند. چرا؟ چون «خائن» به ملت و نظام و رهبری نمی‌تواند خود را «خادم» جا بزند.
اینکه افراطیون آشکارا به قانون تمکین نکردند و اکنون «اصلاحات» را به «اعتدال» تعریف می‌کنند سرقفلی نامشروعی است که خیال می‌کنند می‌شود حافظه تاریخی مردم را نادیده گرفت.
اما چند سوال کلیدی و مهم وجود دارد که پاسخ به آنها کمک می‌کند تا پشت پرده حملات سازمان یافته به کیهان معلوم شود.
در آستانه شکل‌گیری کابینه یازدهم و در پی هشدارهای دلسوزانه کیهان نسبت به جریانی که تلاش می‌کند با سهم‌خواهی به دولت نفوذ کند تحرکات فتنه‌گران بر ضد کیهان با چه هدفی رسانه‌ای می‌شود؟ سوت و کف ضد انقلاب و سلطنت‌طلب‌ها و گروهکی‌ها نشانه چیست؟
آیا هماهنگی برخی رسانه‌های زنجیره‌ای با شبکه عنکبوتی اپوزیسیون خارج‌نشین در حمله به کیهان از سر تصادف است؟ یا ارتباطی معنادار حاکم است؟ چرا برخی- ولو بسیار معدود- با شکل و شمایل به اصطلاح اصولگرایی در دام تخریب علیه کیهان گرفتار شده‌اند؟ درباره آنچه در بالا آمد و پاسخ به سوالات مورد اشاره چند نکته قابل اعتناست؛
1- انتخابات 24 خرداد نشان داد گفتمان مردم در انتخابات، گفتمان قانون‌گرایی است. در واقع این گفتمان بر همه گفتمان‌ها و خرده‌گفتمان‌هایی که در فضای سیاسی کشور مطرح شد سیطره پیدا کرد و حضور پرشور و معنادار مردم در انتخابات با مشارکت بالای 72 درصدی ثابت کرد فتنه‌گران و سران فتنه که در سال 88 به قانون تمکین نکردند و خسارات بی‌شماری برای کشور به بارآوردند در محضر ملت بزرگ ایران رسوا شده‌اند.
2- طرح گفتمان اعتدال‌گرایی از سوی رئیس‌جمهور منتخب حاکی از آن است تا افراطیون فرصت جولان نداشته باشند. اکنون سوال این است که مرز اعتدال کجاست؟
آیا می شود هرکسی و یا هر طیف سیاسی اعتدال را به نفع خود مصادره کند؟ بدون شک پاسخ منفی است بنابراین آنچه که فصل‌الخطاب است و اعتدال در بستر آن شکل می‌گیرد و راه را بر فرصت‌طلبان و سهام‌خواهان می‌بندد؛ «قانون» است.
پیوند در هم تنیده «اعتدال» و «قانون» غیرقابل انکار است. بنابراین اکنون و پس از گذشت 4 سال از انتخابات سال 88 و در حالی که گفتمان «اعتدال» به گفتمان رایج کشور تبدیل شده است، قانون‌گریزان دچار کابوس سهمگینی شده‌اند. 4 سال پیش به اتهام ناروای جابجایی 11 میلیون رأی، بذر فتنه را پاشیدند ولی در انتخابات اخیر مشخص شد حتی نظام برای کمتر از 300 هزار رأی پای امانت مردم می‌ایستد.
خب، اعتدال‌گرایی و قانون‌گرایی حکم نمی‌کند که مدعیان دروغگوی تقلب در انتخابات 88 محاکمه و مجازات شوند؟
مکانیسم انتخابات و ناظران و مجریان و مردمی که در میدان انتخابات حضور یافتند همه همانها بودند که در انتخابات سال 88 هم به نحو احسن وظیفه خود را ایفا کردند.
3- با این وضعیت، اصحاب فتنه و حامیان آنها این سناریو را کلید زدند تا با نفوذ در کابینه و مراکز حساس کشور، پروژه تطهیر فتنه‌گران و متجاوزین به حقوق آحاد ملت را اجرایی نمایند. به عبارت ساده‌تر آنها با جنایاتی که انجام دادند و رسوایی بزرگی که دامنگیرشان شد در صحنه عمل به جای محاکمه و مجازات به دنبال عملیاتی کردن این نسخه بودند که؛ «شتر دیدی، ندیدی»!
گناه بزرگ کیهان این است که نقشه، سناریو و ترفند اصحاب فتنه و حامیان آنها را بدون کمترین واهمه‌ای، رسانه‌ای کرد و پروژه بزرگ و خائنانه سران فتنه را سوزاند.
حملات به کیهان دقیقا از این نقطه شروع شد تا با قلب واقعیت و فضاسازی‌ها و اتهام‌پراکنی‌ها به کیهان، ماجرا را معکوس کنند اما زهی خیال باطل!
4- و بالاخره باید گفت؛ ژست و شعار این روزهای مدعیان اصلاحات که «سهمی از دولت روحانی نمی‌خواهیم» و «بازگشت به عرصه اجتماعی و تشکیل ان‌جی‌‌اوها و تقویت نهادهای به اصطلاح مدنی» را شیوه سیاست‌ورزی خود اعلام می‌کنند، اسم رمزی برای بسترسازی حرکات ساختارشکن و غیرقانونی است. هدف آنها احیای سازمان فتنه است. این تحرکات و تکاپوها در حالی است که در نقطه مقابل کیهان را به افراطی‌گری متهم کرده و با هجمه سازماندهی شده می‌خواهند اذهان و افکار عمومی را منحرف نمایند.
اما تلاش‌های زیرپوستی این جریان و جماعت یاد شده مانع از آن نمی‌شود که نسبت به جنایات و خیانت‌های خودشان پاسخگو نباشند.
افرادی که مجرم و جنایتکارند و از مسببین فتنه سال 88 هستند ولو اینکه به مانند عوامل میدانی فتنه پای میز محاکمه حاضر نشده‌اند کمترین تردیدی وجود ندارد که صلاحیت حضور در کابینه و سمت‌های به مراتب پایین‌تر از آن را هم ندارند.
کیهان رسالت خود را مواجهه با این جریان بدنام و خائن می‌داند و از حمله و هجمه و تهمت و تخریب این جماعت نه فقط باک ندارد، بلکه به لطف خدای بزرگ و به احترام خون شهداء از افشای چهره واقعی ستون پنجم دشمنان بیرونی دست برنمی‌دارد.
این روزها حامیان فتنه آمریکایی- صهیونیستی سال 88 و برخی مدعیان افراطی به اصطلاح اصلاح‌طلب به ترفند و تاکتیک نخ‌نما شده «فرار به جلو» روی آورده‌اند.
«فرار به جلو» از شگردهای عملیات روانی است که حریف سعی می‌کند با نعل وارونه، دست پیش بگیرد و خود را طلبکار جا بزند تا از عقبه و گذشته خودش رهایی بیابد.
این تکاپو و تلاش ناشیانه با پمپاژ رسانه‌ای رسانه‌ها و مطبوعات زنجیره‌ای در داخل و شبکه عنکبوتی اپوزیسیون در خارج همراه بوده است.
ماجرا باز می‌گردد به اینکه کیهان طی روزها و هفته‌های اخیر با رصد آشکار گفتار، رفتار و تحرکات دشمن و ضد انقلاب نقشه آنها را برای خط نفوذ در دولت یازدهم لو داد و این آژیر را به صدا درآورد که اصحاب فتنه با سهم‌خواهی نامشروع و غیرقانونی، کابینه حجت‌الاسلام روحانی را نشانه رفته‌اند.
خب؛ همین افشاگری کیهان از پروژه چندلایه مثلث فتنه، ضدانقلاب و اپوزیسیون خارج‌نشین برای به انحراف کشاندن دولت یازدهم از مسیر خدمتگزاری و اولویت حل مشکلات اقتصادی، باعث شد تا هجمه و حمله سازمان یافته به کیهان کلید بخورد.
حامیان فتنه 88 و اشخاص معلوم‌الحالی که کارنامه و سابقه آنها با افراطی‌گری گره خورده به عنف و عدوان، گفتمان اعتدال دولت منتخب، را تصرف کرده و کیهان را به مواضع افراطی متهم کردند.
از قضا رسانه‌های ضدانقلاب و جبهه معارض ملت بزرگ ایران به صحنه آمده و حملات کینه‌توزانه علیه کیهان را بازتاب و انعکاس دادند.
در قاموس هوچی‌گرایانه و شلتاق‌کارانه آنها کیهان التهاب‌آفرینی می‌کند، وضعیت کشور را متشنج می‌نماید، افراطی است و بیرون از گفتمان اعتدال حرکت می‌کند و دهها اتهام و دروغ دیگر که هیچ‌گاه برای آن نه تنها سندی ارائه نکردند بلکه از حداقل استدلال ساده‌ای برای مدعیات خود عاجزند.
در این میان منطق کیهان روشن و عیان است. کسانی که با افعال مجرمانه دست به اردوکشی‌های خیابانی زدند، رای ملت را در سال 88 برنتافتند، دروغ بزرگ تقلب در انتخابات را پمپاژ کردند، به دو رکن جمهوریت و اسلامیت نظام چنگ انداختند و به تعبیر روشنگرانه رهبر معظم انقلاب «بزرگ‌ترین گناه آنها این است که دشمن را امیدوار ساختند»؛ حق ندارند به مراکز مدیریتی و صحنه سیاسی کشور بازگردند. چرا؟ چون «خائن» به ملت و نظام و رهبری نمی‌تواند خود را «خادم» جا بزند.
اینکه افراطیون آشکارا به قانون تمکین نکردند و اکنون «اصلاحات» را به «اعتدال» تعریف می‌کنند سرقفلی نامشروعی است که خیال می‌کنند می‌شود حافظه تاریخی مردم را نادیده گرفت.
اما چند سوال کلیدی و مهم وجود دارد که پاسخ به آنها کمک می‌کند تا پشت پرده حملات سازمان یافته به کیهان معلوم شود.
در آستانه شکل‌گیری کابینه یازدهم و در پی هشدارهای دلسوزانه کیهان نسبت به جریانی که تلاش می‌کند با سهم‌خواهی به دولت نفوذ کند تحرکات فتنه‌گران بر ضد کیهان با چه هدفی رسانه‌ای می‌شود؟ سوت و کف ضد انقلاب و سلطنت‌طلب‌ها و گروهکی‌ها نشانه چیست؟
آیا هماهنگی برخی رسانه‌های زنجیره‌ای با شبکه عنکبوتی اپوزیسیون خارج‌نشین در حمله به کیهان از سر تصادف است؟ یا ارتباطی معنادار حاکم است؟ چرا برخی- ولو بسیار معدود- با شکل و شمایل به اصطلاح اصولگرایی در دام تخریب علیه کیهان گرفتار شده‌اند؟ درباره آنچه در بالا آمد و پاسخ به سوالات مورد اشاره چند نکته قابل اعتناست؛
1- انتخابات 24 خرداد نشان داد گفتمان مردم در انتخابات، گفتمان قانون‌گرایی است. در واقع این گفتمان بر همه گفتمان‌ها و خرده‌گفتمان‌هایی که در فضای سیاسی کشور مطرح شد سیطره پیدا کرد و حضور پرشور و معنادار مردم در انتخابات با مشارکت بالای 72 درصدی ثابت کرد فتنه‌گران و سران فتنه که در سال 88 به قانون تمکین نکردند و خسارات بی‌شماری برای کشور به بارآوردند در محضر ملت بزرگ ایران رسوا شده‌اند.
2- طرح گفتمان اعتدال‌گرایی از سوی رئیس‌جمهور منتخب حاکی از آن است تا افراطیون فرصت جولان نداشته باشند. اکنون سوال این است که مرز اعتدال کجاست؟
آیا می شود هرکسی و یا هر طیف سیاسی اعتدال را به نفع خود مصادره کند؟ بدون شک پاسخ منفی است بنابراین آنچه که فصل‌الخطاب است و اعتدال در بستر آن شکل می‌گیرد و راه را بر فرصت‌طلبان و سهام‌خواهان می‌بندد؛ «قانون» است.
پیوند در هم تنیده «اعتدال» و «قانون» غیرقابل انکار است. بنابراین اکنون و پس از گذشت 4 سال از انتخابات سال 88 و در حالی که گفتمان «اعتدال» به گفتمان رایج کشور تبدیل شده است، قانون‌گریزان دچار کابوس سهمگینی شده‌اند. 4 سال پیش به اتهام ناروای جابجایی 11 میلیون رأی، بذر فتنه را پاشیدند ولی در انتخابات اخیر مشخص شد حتی نظام برای کمتر از 300 هزار رأی پای امانت مردم می‌ایستد.
خب، اعتدال‌گرایی و قانون‌گرایی حکم نمی‌کند که مدعیان دروغگوی تقلب در انتخابات 88 محاکمه و مجازات شوند؟
مکانیسم انتخابات و ناظران و مجریان و مردمی که در میدان انتخابات حضور یافتند همه همانها بودند که در انتخابات سال 88 هم به نحو احسن وظیفه خود را ایفا کردند.
3- با این وضعیت، اصحاب فتنه و حامیان آنها این سناریو را کلید زدند تا با نفوذ در کابینه و مراکز حساس کشور، پروژه تطهیر فتنه‌گران و متجاوزین به حقوق آحاد ملت را اجرایی نمایند. به عبارت ساده‌تر آنها با جنایاتی که انجام دادند و رسوایی بزرگی که دامنگیرشان شد در صحنه عمل به جای محاکمه و مجازات به دنبال عملیاتی کردن این نسخه بودند که؛ «شتر دیدی، ندیدی»!
گناه بزرگ کیهان این است که نقشه، سناریو و ترفند اصحاب فتنه و حامیان آنها را بدون کمترین واهمه‌ای، رسانه‌ای کرد و پروژه بزرگ و خائنانه سران فتنه را سوزاند.
حملات به کیهان دقیقا از این نقطه شروع شد تا با قلب واقعیت و فضاسازی‌ها و اتهام‌پراکنی‌ها به کیهان، ماجرا را معکوس کنند اما زهی خیال باطل!
4- و بالاخره باید گفت؛ ژست و شعار این روزهای مدعیان اصلاحات که «سهمی از دولت روحانی نمی‌خواهیم» و «بازگشت به عرصه اجتماعی و تشکیل ان‌جی‌‌اوها و تقویت نهادهای به اصطلاح مدنی» را شیوه سیاست‌ورزی خود اعلام می‌کنند، اسم رمزی برای بسترسازی حرکات ساختارشکن و غیرقانونی است. هدف آنها احیای سازمان فتنه است. این تحرکات و تکاپوها در حالی است که در نقطه مقابل کیهان را به افراطی‌گری متهم کرده و با هجمه سازماندهی شده می‌خواهند اذهان و افکار عمومی را منحرف نمایند.
اما تلاش‌های زیرپوستی این جریان و جماعت یاد شده مانع از آن نمی‌شود که نسبت به جنایات و خیانت‌های خودشان پاسخگو نباشند.
افرادی که مجرم و جنایتکارند و از مسببین فتنه سال 88 هستند ولو اینکه به مانند عوامل میدانی فتنه پای میز محاکمه حاضر نشده‌اند کمترین تردیدی وجود ندارد که صلاحیت حضور در کابینه و سمت‌های به مراتب پایین‌تر از آن را هم ندارند.
کیهان رسالت خود را مواجهه با این جریان بدنام و خائن می‌داند و از حمله و هجمه و تهمت و تخریب این جماعت نه فقط باک ندارد، بلکه به لطف خدای بزرگ و به احترام خون شهداء از افشای چهره واقعی ستون پنجم دشمنان بیرونی دست برنمی‌دارد.
مملکتوبخاطرشکم دست کیاسپردیم
البته اگه چیزیم به شکممون بره