بزرگترین حادثه قیامت چیست؟

معنای حضور در نزد خداوند در قیامت چیست؟

در آیه 30 سوره مبارکه یس می‌فرمایند: « یَا حَسْرَة ًعَلى العِبَادِ مَا یَأتیهمْ مِنْ رَسُول إِلا کَانوا بِهِ یَستهْزئونَ» وای حسرت بر بندگان ما که هر وقت پیغمبری برایشان آمد آنها مسخره کردند. بعد می‌فرماید ما برخی از امت‌های گذشته را هلاک کردیم. در وصف آنها در آیه 32 سوره مبارکه یس می‌فرماید: « وَإِنْ کُلّ لمَّا جَمیعٌ لدَیْنا مُحْضَرُونَ» و همانا آنان بدون استثنا گردآوری خواهند شد و در قیامت نزد ما احضار می‌شوند.

 در آیه 51 سوره مبارکه یس می‌فرماید: «وَنـُفخَ فی الصّور فإِذا هُمْ مِنَ الأجْدَاثِ إِلى رَبّهمْ یَنْسِلونَ» در صور دمیده می‌شود. پس ناگهان ایشان از قبرها به سوی پروردگارشان می‌شتابند. در آیه 53 سوره مبارکه یس نیز این حرف را تکرار می‌کند. « إِنْ کانتْ إِلا صَیْحَة ًواحِدَة» این فقط یک صیحه است.

نفخ صور یک صیحه است. یعنی چه؟ یک صیحه است. «فإِذا هُمْ جَمیعٌ لدَیْنا مُحْضَرُونَ» پس ناگاه همه «فإِذا هُمْ جَمیعٌ» همه‌‍شان نزد ما حاضر می‌شوند. بحث سر این است که نزد ما می‌آیند. نزد ما می‌آیند یعنی چه؟

در آیه 62 سوره مبارکه انعام می‌فرماید: «ثـُمّ رُدّوا إِلى اللهِ مَوْلاهُمُ الحَقّ» همه به سوی خدا بازگردانده می‌شوند. در قیامت همه را به سوی خداوند که مولای حقــّشان است، برمی‌گردانند.«أَلا لهُ الحُکمُ وَهُوَ أَسْرَعُ الحَاسِبینَ» او آن روز صاحب حکومت است. حکومت مطلق.

در آیه 67 سوره مبارکه زمر می‌فرماید: «... وَالأرْضُ جَمیعًا قَبْضتـُهُ یَوْمَ القیَامَةِ وَالسَّماوَاتُ مَطویّاتٌ بیَمینهِ» زمین در روز قیامت در مشت خداست. در قبضه قدرت خداست. می‌گویند مگر امروز زمین در قبضه قدرت الهی نیست؟

به سرزمینی می روی که همه چیزش متعلق به خداست

خاصیت قیامت این است که تو به هر طرف نگاه می‌کنی، یا قدرت خدا را می‌بینی یا رحمت خدا را می‌‍بینی، یا نعمت خدا را می‌بینی. همه‌کاره بودن خدا را می‌بینی. آن روز انسان می‌بیند که پادشاهی و ملک و مالکیت متعلق به خداست. اینکه می‌فرمایند شما به نزد ما می‌آیید یک چنین چیزی است. انسان می‌رود به یک آسمانی، به یک سرزمینی که آنجا همه چیزش متعلق به خداست.

فرمودند زمانی که عذاب و آتش جهنم را می‌بینی، پشتش قدرت خدا را می‌بینی. درونش قدرت خدا را می‌بینی. زمانی که بهشت را می‌بینی، در بهشت هر طرف را نگاه می‌کنی رحمت و نعمت خدا را می‌بینی. ببینید الان این دست، نعمت خداوند هست یا خیر؟ من دست را نعمت نمی‌بینم، من دست می‌بینم.

یک کور کور کور، می‌شود بینای بینای بینا. این بینایی گران تمام می‌شود. شما یا اینجا زحمتش را کشیدی و بینا شدی، پس خوشا به حالت. اگر بینا نشدی برای اینکه شما را بینا کنند زحمت دارد. « للهِ المَشرقُ وَالمَغربُ فأَیْنمَا تــُوَلـّوا فثــَمَّ وَجْهُ اللهِ » شما خدا را نمی‌بینید، خدا دیدنی نیست. هرطرف نگاه کنید، رحمت خدا را می‌بینید.

رفتن ما به قیامت، یک تغییر حالت است

در آیه 22 سوره مبارکه ق دارد که: «فکـَشَفنا عَنکَ غِطاءَکَ» این پرده‌هایی که جلوی چشمت بود را دانه دانه برداشتم. این پلک یک پرده است. الان روی زمین نشستی، زمین آرام است. اگر خدایی نکرده یک تکان بخورد چه می‌شود؟ این که الان زمین آرام است، نعمت خداست. من می‌نشینم، آرام بودنش را هم می‌فهمم، اما نعمت بودنش را نمی‌فهمم.

بزرگترین حادثه‌ای که در قیامت برای آدمیزاد پیش می‌آید، این است که پرده‌های قیامت برداشته می‌شود. رفتن ما به قیامت، یک تغییر حالت است. یعنی پرده‌هایی که جلوی چشم ما را گرفته بودند، برداشته می‌شوند. به محض اینکه پرده‌ها برداشته شود، تمام این مطالبی که گفتیم، دیده می‌شود.

انسان آنجا صفر بودن خودش و بینهایت بودن خدا را می¬بیند

انسان آنجا صفر بودن خودش را و بی‌نهایت بودن خدا را می¬بیند. ببینید چقدر فاصله است. حاج آقا حق شناس یک زمانی فرمایشی فرمودند، از آن حرف‌هایی که باور کنید شاید من دو سال داشتم رویش فکر می‌کردم که معنایش چیست؟ فرمود: آدم خودش را جلوی امام حسین(ع) باید ول کند [از خودش بگذرد].

انسانی که از خودش دست بکشد، آنجا در سلامت است. دیگر هیچ حولی ندارد. شما از هر گناهی که دست برداشتی، از هر دانه گناه که دست برداشتی، یعنی از خودت دست برداشتی. اگر از همه گناهان دست برداشتی، یعنی از همه خودت، دست برداشتی. دست برداشتن از خود در کلاس اول است. مرحله دومِ دست برداشتن از خودم، دست برداشتن از اخلاق‌های بدم است.

انسان از آن روزی که گفت خدایا حق با توست، یا صاحب الزمان حق با توست، به امنیت می‌رسد. به راحت می‌رسد. همینجا به همه خوبی‌های ممکن برای آدمیزاد، می‌رسد. ببینید همینجا به بهشت می‌رسید، همینجا به نهایت بهشت می‌رسید.