يکشنبه ۰۴ آذر ۱۴۰۳ - ساعت :
۲۹ مرداد ۱۳۹۲ - ۱۲:۵۱

ورزش بزرگ‌تر از ورزشی‌هاست

یک بازیکن با مربی یا مدیرعامل درگیر می‌شود و صریحا می‌گوید که که به صورت مدیرش مشت زده است؛ آن وقت یک باشگاه دیگر این بازیکن را جذب می‌کند. این چه آموزشی است که یک فرد می‌داند با وجود درگیری باز هم می‌تواند در جای دیگری فعالیت کند. ببینید چه پولی داده می‌شود تا یک بازیکن به تیم خارجی نرود کسی هم چیزی نمی‌گوید. البته این مدیر هم مشکلی ندارد چرا که مدیران بالادستی هم دنبال نتیجه هستند.
کد خبر : ۱۲۹۳۲۱
صراط: ورزش یک پدیده فرهنگی است. ورزش فقط این نیست که یک شخص در میدان باشد و خودش را ورزشکار بداند. زاویه نگاه ما هم به ورزش مهم است. آیا در بعضی‌ مسئولیت ها که ورزشی‌ها آمدند، واقعا موفق بودند؟ صرف ورزشی بودن کافی نیست. ما دنبال کسی هستیم که بتواند ورزش را اداره کند؛ نه اینکه صرفا ورزشی باشد.

ما کسی را نداریم که همه رشته‌ها را بداند. همین الان بهترین والیبالیست هم ممکن است از اسکی اطلاعاتی نداشته باشد. در ابتدا باید ملاک‌بندی داشته باشیم. اینکه اولین معیار چه باشد می‌تواند ورزش باشد یا معیارهای دیگر اما من این را نمی‌پذیرم.

مقوله فرهنگ برای ما مهم است. ورزش مشکل پولی و مالی ندارد و بودجه زیادی را به خود اختصاص می‌دهد؛ اما مدیریت هزینه نداریم چرا که کار خوب فرهنگی نداشته‌‌ایم. ورزشکاران پولکی شده‌اند. در بعضی رشته‌ها گریه بازیکنان درآمده و آن وقت، فوتبال پول را می‌بلعد.

ورزش یک مقوله فرهنگی و اجتماعی است و زیر نظر کمیسیون فرهنگی در مجلس فعالیت می‌کند. مسئله ورزش عظیم‌تر از آن است که فقط به صرف ورزشی به آن نگاه شود. وقتی می‌گوییم ورزش دست ورزشی‌ها باشد، ناخواسته کلامی را به زبان می آوریم که ورزش را کوچک می‌کنیم.

به باشگاه‌ها نگاه کنید. اکنون هر کس پول بیاورد، موفق می‌شود. مگر محمد رویانیان چه سابقه ورزشی داشته است؟ فقط توانسته پول بیاورد. همین بازیکنان که در دو باشگاه استقلال و پرسپولیس بازی می‌کنند، اگر پول نباشد جای دیگری می‌روند. چند مدیر ورزشی داریم که توانایی کار در زمینه فرهنگی و اجتماعی دارند؟ آقای صالحی را نمی‌شناسم؛ اما با توجه به رزومه‌اش فعالیت‌های فرهنگی‌اش را دیده‌ام. احترام فوق‌العاده‌ای برای چنین افرادی قائلم. وی دغدغه فرهنگ دارد و می‌تواند یکی از گزینه‌های خوب برای ورزش باشد. باید قدر چنین افرادی را بدانیم.

یک بازیکن با مربی یا مدیرعامل درگیر می‌شود و صریحا می‌گوید که که به صورت مدیرش مشت زده است؛ آن وقت یک باشگاه دیگر این بازیکن را جذب می‌کند. این چه آموزشی است که یک فرد می‌داند با وجود درگیری باز هم می‌تواند در جای دیگری فعالیت کند. ببینید چه پولی داده می‌شود تا یک بازیکن به تیم خارجی نرود کسی هم چیزی نمی‌گوید. البته این مدیر هم مشکلی ندارد چرا که مدیران بالادستی هم دنبال نتیجه هستند.

همین باشگاه‌ها بقایشان چیزی خارج از ورزش است؛ یعنی پول و اقتصاد. اگر یک باشگاه فقط مدیر ورزشی بگذارد، می‌تواند موفق باشد؟ پاسخش واضح است. چون ورزش را مهم‌تر از ورزشی‌ها می‌دانم، می‌دانم یک شخص فرهنگی می‌تواند بسیاری از مشکلات را حل کند. بسیاری از مشکلات اقتصادی ما در ورزش مربوط به فرهنگ است. صالحی اهل قلم بوده و درد اهل قلم را می‌داند. خواهشم این است همه کسانی که دغدغه اخلاق و فرهنگ دارند به او کمک کنند. در ضمن ورزشی ها فقط کسانی نیستند که ما آنها را می شناسیم. خیلی از افراد هستند که ورزشی هستند؛ اما مقابل چشمان ما نیستند. اساتید دانشگاهی را می شناسم که نگاه عمیقی به ورزش دارند و خیلی دقیق مسایل ورزشی را پیگیری می کنند؛ اما کم تر کسی آنها را می شناسد مانند دکتر رضا داوری که در دانشگاه سال هاست تدریس می کند و نکاتی در مورد ورزش بیان می کند که هرگز از زبان ورزشی ها نشنیده‌ام.

× غلامحسین شعبانی (مدیرمسئول و سردبیر هفته نامه دنیای ورزش)
منبع: مشرق