"گروه سیاسی صراط" ـ هنوز چند هفته بیشتر از رأی اعتماد مجلس به اکثریت وزرای پیشنهادی حسن روحانی نگذشته که یکی از وزرا، ساز ناکوک نواخته و تهدید به ترک مسئولیتش کرده است!
به گزارش گروه سیاسی صراط، علی ربیعی، این خبر را اعلام کرده و گفته است: «آقای زنگنه در جلسه هیأت دولت تا استعفا پیش رفت و گفت با این وضع کار نمی‌کند.»!
اولین سوالی که پیرامون این ماجرا در ذهن متبادر می شود اینست که نفس اینچنین طفره‌روی‌ها، طاقچه‌بالا گذاری‌ها و تهدید به کناره‌رفتن‌ها، از کدام سمت و سو نشأت می‌گیرد؟!
با در نظر گرفتن شرایط بغرنج اقتصادی این روزهای کشور، احدی مُنکر مشکلات و سختی‌های پیش‌روی مدیران بالادستی و ایضاً وزرای دولت نبوده و نیست اما ذکر این نکته مهم نیز ضروریست که عبور از چنین گردنه‌هایی مستلزم بکارگیری مدیران پولادین، مسئولان آبدیده و مردان روزهای سخت است.
در این شرایط، عذرخواهی‌ها و بهانه تراشی‌هایی همچون «نمی‌شود» و «نمی‌گذارند» از سوی فردی که ادعای مدیریت اجرایی کشور در برهه فوق بحرانی 8سال جنگ تحمیلی را یدک می‌کشد، به هیچ وجه من الوجوه قابل پذیرش نیست.
از سوی دیگر، لیاقت پذیرش مسئولیت در نظام جمهوری اسلامی خود موهبتی الهی است که شاید نصیب هر کسی نشود؛ لذا بهره‌برداری از این فرصت گرانسنگ و خدمتگزاری بیش از پیش در وظایف محوله است که می تواند موجبات سعادت دنیوی و اخروی فرد مسئول را فراهم آورد.
این نه فقط از باب جاه طلبی و حُب مقام، بلکه از منظر «عبادت بجز خدمت به خلق نبودن» شایان توجه است؛ همانطور که امیرالمومنین(ع) نیز می فرمایند: «اگر خداوند از علما عهد و پيمان نگرفته بود كه در برابر شكم بارگي ستمگران و گرسنگي مظلومان سكوت نكنند، مهار شتر خلافت را بر كوهان آن انداخته، رهايش مي ساختم.»
در این میان، آیا شایسته است که فرصت خدمت در نظام اسلامی را از خویش سلب نموده و فقط و فقط بعلت وجود پاره‌ای از مشکلات قابل حل، از بار پذیرش مسئولیت شانه خالی کنیم؟!
بیژن نامدار زنگنه در حالی در جلسه هیات دولت تهدید به استعفا کرده که خود او در جلسه دریافت رأی اعتماد از مجلس که اندکی بیش از یک ماه قبل برگزار شد، گفته بود: «اگر وزیر شوم تمام توان خودم و زندگی‌ام را می‌گذارم تا وظیفه‌ام را به درستی انجام دهم، سابقه گذشته‌ام این را نشان می‌دهد».
با این حال، چگونه می توان آن "شوری" نطق هیجانی و پرحرارت دفاع وزیر پیشنهادی نفت در جلسه رأی اعتماد را با "بی‌نمکی" تهدید به استعفای وی، آنهم در عرض کمتر از یکماه از شروع بکار وزارتش، هضم کرد؟!
این درحالی است که تنها چند هفته به اتمام موعد 100 روزه از سوی ریاست دولت یازدهم باقی مانده است و بعید نیست که چنین تهدید به استعفاهایی در راستای به تأخیر انداختن سررسید تاریخ معهود انجام گرفته باشد!
به گزارش گروه سیاسی صراط، علی ربیعی، این خبر را اعلام کرده و گفته است: «آقای زنگنه در جلسه هیأت دولت تا استعفا پیش رفت و گفت با این وضع کار نمی‌کند.»!
اولین سوالی که پیرامون این ماجرا در ذهن متبادر می شود اینست که نفس اینچنین طفره‌روی‌ها، طاقچه‌بالا گذاری‌ها و تهدید به کناره‌رفتن‌ها، از کدام سمت و سو نشأت می‌گیرد؟!
با در نظر گرفتن شرایط بغرنج اقتصادی این روزهای کشور، احدی مُنکر مشکلات و سختی‌های پیش‌روی مدیران بالادستی و ایضاً وزرای دولت نبوده و نیست اما ذکر این نکته مهم نیز ضروریست که عبور از چنین گردنه‌هایی مستلزم بکارگیری مدیران پولادین، مسئولان آبدیده و مردان روزهای سخت است.
در این شرایط، عذرخواهی‌ها و بهانه تراشی‌هایی همچون «نمی‌شود» و «نمی‌گذارند» از سوی فردی که ادعای مدیریت اجرایی کشور در برهه فوق بحرانی 8سال جنگ تحمیلی را یدک می‌کشد، به هیچ وجه من الوجوه قابل پذیرش نیست.
از سوی دیگر، لیاقت پذیرش مسئولیت در نظام جمهوری اسلامی خود موهبتی الهی است که شاید نصیب هر کسی نشود؛ لذا بهره‌برداری از این فرصت گرانسنگ و خدمتگزاری بیش از پیش در وظایف محوله است که می تواند موجبات سعادت دنیوی و اخروی فرد مسئول را فراهم آورد.
این نه فقط از باب جاه طلبی و حُب مقام، بلکه از منظر «عبادت بجز خدمت به خلق نبودن» شایان توجه است؛ همانطور که امیرالمومنین(ع) نیز می فرمایند: «اگر خداوند از علما عهد و پيمان نگرفته بود كه در برابر شكم بارگي ستمگران و گرسنگي مظلومان سكوت نكنند، مهار شتر خلافت را بر كوهان آن انداخته، رهايش مي ساختم.»
در این میان، آیا شایسته است که فرصت خدمت در نظام اسلامی را از خویش سلب نموده و فقط و فقط بعلت وجود پاره‌ای از مشکلات قابل حل، از بار پذیرش مسئولیت شانه خالی کنیم؟!
بیژن نامدار زنگنه در حالی در جلسه هیات دولت تهدید به استعفا کرده که خود او در جلسه دریافت رأی اعتماد از مجلس که اندکی بیش از یک ماه قبل برگزار شد، گفته بود: «اگر وزیر شوم تمام توان خودم و زندگی‌ام را می‌گذارم تا وظیفه‌ام را به درستی انجام دهم، سابقه گذشته‌ام این را نشان می‌دهد».
با این حال، چگونه می توان آن "شوری" نطق هیجانی و پرحرارت دفاع وزیر پیشنهادی نفت در جلسه رأی اعتماد را با "بی‌نمکی" تهدید به استعفای وی، آنهم در عرض کمتر از یکماه از شروع بکار وزارتش، هضم کرد؟!
این درحالی است که تنها چند هفته به اتمام موعد 100 روزه از سوی ریاست دولت یازدهم باقی مانده است و بعید نیست که چنین تهدید به استعفاهایی در راستای به تأخیر انداختن سررسید تاریخ معهود انجام گرفته باشد!
زنگه تهدید به استعفا نکرده و نگفته من استعفا میدم ، فقط برای بیان کردن سختی کار گفته : هر کس جای ما بود تا حالا استعفا داده بود . یه سرچ بکنین تو نت متوجه میشین .
این نشان از ضعف و درماندگی اقای زنگنه است که اینگونه اظهار نظر می کنند .
در ضمن اقای زنگنه انگونه در مورد دولت دهم بخصوص وزارت نفت انتقاد و سیاه نمایی کردند گویی که هیچ کس وجود ندارد که مشکلات را حل کند جز ایشان . حالا هم که ان همه سیاه نمایی کردند و ادعای ژنرالی می کردند سر حرف خود بمانند نه مانند سربازهای فراری از پشت مسئولیت شانه خالی کنند !!!
احتمالا ایشان می خواهند دلیل کم کاری خود را پشت این مباحث پنهان کنند ولی دیری نخواهد گذشت که همه چیز مشخص می شود .
صراط جرات داشته باش و منتشر کن .
از خدا بترسيد!!!!!!!!! اگه ايمان داريد
منافع حزبي تا به كي؟؟؟؟؟؟
بيچاره ملت
به همين سادگي!!!
اما حالا شما چي تيتر زدين و چي نوشتين!!
واقعا متاسف
عجب مفسرانی توی کشور داریم و خبر نداریم!!!
عجیباً غریبا...!
وقتی وزیر نفت مملکت میگه هر کی جای من بود استعفا می داد مگه مجبورش کردن که بیاید و به اصطلاح ویرانه رو تحویل بگیره!!!
اینم از برکات پیرترین کابینه !!!
اینقدر حضرت آقا میگن به جوون ها اعتماد کنید . اینم نتیجه اعتماد نکردن!!!
به قول اون اس ام اس . الان روحانی فهمیده که با کلید نمی شود مملکت را درست کرد انچیزی که که شما خراب کردید باید ----------
اینا میگن:" ما با دروغ هامون قصد داشتیم مردم رو به راه راست هدایت کنیم !!! "
بقیش رو هم همتون میدونید