این روزنامه در ادامه نوشت: این که ایرانیان نتانیاهو را مسخره کردند چندان تعجب‌آور نیست. این فرصتی برای ایرانیان بود تا نفرت خود از رهبر اسراییل و نیز غرور ملی‌شان را که در هر کشوری بالاست، ولی در ایران به نحو چشمگیری مشاهده می‌شود به نمایش بگذارند. اظهارات نتانیاهو به یک درک رایج در داخل ایران اشاره داشت: این که این کشور از سوی غرب جنگ‌طلب و متخاصم، با بدرفتاری و سوءتفاهم روبه‌رو است. هر چیزی که این ایده را قوت بخشد کمکی به تلاش‌های فعلی برای یافتن یک توافق‌نامه هسته‌یی یا یک تنش‌زدایی بزرگ‌تر نمی‌کند. درست است که یک اتفاق کوچک باعث تغییر گسترده در روحیه ملی ایران نمی‌شود، ولی چیزهایی که رهبران غربی در چند ماه آینده می‌گویند و انجام می‌دهند می‌تواند به گفت‌وگو‌های داخل کشور شکل بخشد. اگرچه تهران و واشنگتن در راس این تلاش‌ها قرار دارند، شکی وجود ندارد که اسراییل نقشی عمده در این پروسه ایفا خواهد کرد. اظهارات نتانیاهو یادآور همین است و نشانه‌ای حاکی از نقشی که ایفا خواهد کرد.
این روزنامه آمریکایی در ادامه نوشت: درست است که اشتباه نتانیاهو اشتباهی بزرگی نبود، ولی این اظهارات را در تلاش برای صحبت مستقیم با مردم ایران بیان کرد و به طور تلویحی گفت که آن‌ها باید دولت‌شان را سرنگون کنند. این در حالی است که اکثریت تحلیلگران ایران این را پذیرفته‌اند که اکثریت مردم ایران در داخل کشور خواستار اصلاح سیستم‌شان هستند، نه سرنگونی آن. این هدفی است که عموما باعث حمایت بیش‌تر مردم ایران از دولت‌شان در برابر غرب می‌شود، نه برعکس. اظهارات نتانیاهو این تصور را ایجاد می‌کرد که ایران شبیه زندان است و جمع کوچکی زورگوی منفور آن را اداره می‌کنند. اما همان‌طور که بسیاری اشاره کرده‌اند، این بیش‌تر شبیه کره شمالی است تا ایران. ایران با شیوه حکومتی کره شمالی فاصله زیادی دارد و پر از 78 میلیون ایرانی نیست که انتظار آزادی را می‌کشند.
در ادامه این گزارش می‌خوانیم: بزرگ‌ترین مانع برای هرگونه توافق هسته‌یی یا تنش‌زدایی گسترده‌تر می‌تواند از جانب تندرویان داخل ایران باشد. بزرگ‌ترین اعتراض آن‌ها این است که نمی‌توان به غرب اعتماد کرد، زیرا هدف آن‌ها نابودی جمهوری اسلامی است، ترسی که اظهارات نتانیاهو کمکی به آن نمی‌کند.
در پایان این گزارش می‌خوانیم طنز جالبی است که وقتی نتانیاهو از محدودیت‌های آزادی برای ایرانیان انتقاد کرد، این امر باعث شد ایرانیان نه از دولت خود بلکه از دولت اسراییل انتقاد کنند و این کار را با استفاده از شبکه اجتماعی فیسبوک که در ایران ممنوع است انجام دهند. این یک اشتباه کوچک در دیپلماسی عمومی بود، ولی نشانه‌ای نگران‌کننده برای واشنگتن و تهران از نقشی که رهبر اسراییل برای خود در نظر گرفته است به حساب می‌آید.
