روز 28 نوامبر (7 آذر ماه )، دنباله دار آیسون به 1.16 میلیون کیلومتری سطح تنها خورشید منظومه ما می رسد، نقطه ای که گرمای آن به 2760 درجه سانتیگراد می رسد، این گرما به قدری زیاد است که می تواند سنگ و فلز را آب کند، بدن یخی این دنباله دار بخار می شود و یک رد روشن از خود در آسمان شب به جا می گذارد.
هنوز مشخص نیست که آیسون چقدر روشن می شود اما این احتمال وجود دارد که این دنباله دار پیش از نزدیک شدن به خورشید به واسطه گرمای شدید و کشش گرانشی خورشید از بین برود.
این درحالی است که محاسبات اخیر پیش بینی کرده است که آیسون احتمالا به قدر کافی زنده می ماند تا بتواند یک نمایش زیبا را برای ستاره شناسان حرفه ای و غیر حرفه ای اجرا کند.
تاکنون رصدگران مشتاق آسمان گزارشهای رویت خود را از طریق تلسکوپها و دوربینهای دوچشمی منتشر کرده اند.
آیسون در ساعات اولیه صبح در ماه دسامبر و در شبهای ماه ژانویه با چشم غیر مسلح قابل رویت می شود.
این دنباله دار توسط دو ستاره شناس روس غیر حرفه ای در سال 2012 شناسایی شد. آنها نام این دنباله دار را به دنبال آرایه های تلسکوپی نامگداری کرده اند که از آن برای تعیین موقعیت آیسون استفاده کرده بودند. شبکه بین المللی علمی اوپتیکال (International Scientific Optical Network) که از سرنام آن برای نامگذاری آیسون استفاده شده است.
