صراط: روزنامه فیگارو می‌نویسد: فرانسوا اولاند و لوران فابیوس در صف اول مخالفان
توافق بر سر پرونده هسته‌ای ایران در مذاکرات ژنو قرار گرفته‌اند و دولت
فرانسه تلاش خود را برای مسدود کردن راه سازش در این مذاکرات پنهان
نمی‌کند. اقدامی که بی‌شک از نظر افراطیون و موافقان ایجاد شکاف در این
روند، شجاعانه تلقی می‌شود.
سرمقاله‌نویس فیگارو ادامه می‌دهد: بنیامین نتانیاهو، نخست وزیر اسرائیل، بارها درباره خطر حمله اتمی ایران به اسرائیل هشدار داده است و با این حال می‌داند که نمی‌تواند در این مورد از باراک اوباما، رئیس جمهور آمریکا انتظار همیاری داشته باشد.
در چنین شرایطی، اسرائیل سعی می‌کند به تندروهای کنگره آمریکا و همچنین به فرانسه نزدیک شود؛ به همین دلیل نیز دیروز اسرائیل برای فرانسه، فرش قرمز گسترد.
در ادامه می‌خوانیم: البته ما شادی اولاند را از این وضعیت درک می‌کنیم؛ به ویژه وقتی کسی احساس کند همه امور در فرانسه از اختیارش خارج شده است. اما این موقعیت فرانسه می‌تواند به سرعت به شرایط ناراحت کننده‌ای تبدیل شود و آن وقتی است که مذاکرات روز چهارشنبه در ژنو به نتیجه برسد و آن وقت برای فرانسه نیز سازش در این مورد اجنتاب ناپذیر خواهد بود. همین موضوع هم باعث ناامید شدن دوستان اسرائیلی فرانسه خواهد شد.
در پایان سرمقاله فیگارو می‌خوانیم: آیا رئیس جمهوری که تنها ٢٠ درصد از شهروندان موافق جنگ او در مالی بودند و در مورد حمله به سوریه هم آمریکا او را تنها گذاشت، می‌تواند پاسخ‌گوی عواقب غیرقابل پیش‌بیینی جنگ در منطقه خاورمیانه هم باشد؟
سرمقاله‌نویس فیگارو ادامه می‌دهد: بنیامین نتانیاهو، نخست وزیر اسرائیل، بارها درباره خطر حمله اتمی ایران به اسرائیل هشدار داده است و با این حال می‌داند که نمی‌تواند در این مورد از باراک اوباما، رئیس جمهور آمریکا انتظار همیاری داشته باشد.
در چنین شرایطی، اسرائیل سعی می‌کند به تندروهای کنگره آمریکا و همچنین به فرانسه نزدیک شود؛ به همین دلیل نیز دیروز اسرائیل برای فرانسه، فرش قرمز گسترد.
در ادامه می‌خوانیم: البته ما شادی اولاند را از این وضعیت درک می‌کنیم؛ به ویژه وقتی کسی احساس کند همه امور در فرانسه از اختیارش خارج شده است. اما این موقعیت فرانسه می‌تواند به سرعت به شرایط ناراحت کننده‌ای تبدیل شود و آن وقتی است که مذاکرات روز چهارشنبه در ژنو به نتیجه برسد و آن وقت برای فرانسه نیز سازش در این مورد اجنتاب ناپذیر خواهد بود. همین موضوع هم باعث ناامید شدن دوستان اسرائیلی فرانسه خواهد شد.
در پایان سرمقاله فیگارو می‌خوانیم: آیا رئیس جمهوری که تنها ٢٠ درصد از شهروندان موافق جنگ او در مالی بودند و در مورد حمله به سوریه هم آمریکا او را تنها گذاشت، می‌تواند پاسخ‌گوی عواقب غیرقابل پیش‌بیینی جنگ در منطقه خاورمیانه هم باشد؟
