این امر زمانی روی داد که غرب سعی داشت تا با زیاده خواهی هایی نظیر تحمیل بیانیه پایانی نشست ژنو 1 به ایران تحمیل، تهران را با خود همراه سازد. حال سوال این است که چرا ایران با این بیانیه مخالفت کرده و حاضر به پذیرش این زیاده خواهی نبوده است؟ در پاسخ به این پرسش چند نکته قابل توجه است.
نخست آنکه غرب سعی کرده تا با سوء استفاده از ژنو 2 از ایران باج خواهی کرده و امتیازاتی را در منطقه کسب نماید در حالی که مهمترین اصل آن را حذف مؤلفه های قدرت ایران در منطقه یعنی جبهه مقاومت تشکیل می دهد.
دوم آنکه غرب با قلدری سعی کرده تا اراده خود را به ایران تحمیل و آن را به خواستی مغایر با منافع ملی خود وادار سازد که پذیرش چنین امری مغایر با استقلال و منافع ملی و حتی نادیده گرفتن جایگاه جهانی ایران است.
سوم آنکه مفاد ژنو 1 که نوشته شده توسط غرب است که حاوی یک نکته اساسی است و آن حذف نظام سوریه و تشکیل دولتی برآمده از اراده غرب می باشد. طرحی که بر اساس آن اراده و خواست مردم سوریه نادیده گرفته شده و عملا این غرب است که برای آنها تصمیم گیری می کند. ایران همواره تأکید دارد که ساختار سیاسی سوریه باید بر اساس آراء مردم این کشور باشد و صندوق های رأی تعیین کننده آن باشد.
ایران توافق ژنو 1 مبنی بر تشکیل دولتی بر اساس خواست غرب را اهانت به ملت سوریه دانسته لذا حاضر به پذیرش آن نیست.
در باب عملکرد بان کی مون نیز هر چند غرب سعی دارد تا استیلای خود بر سازمان ملل را به نمایش گذاشته و حتی از بازپس گیری دعوت از ایران به عنوان ابزاری برای تضعیف روحیه ملت ایران بهره گیرد اما در رفتار آقای مون نیز چند نکته دیده می شود.
اولا سازمان ملل باردیگر اثبات کرد که هیچ استقلالی نداشته و تابع غرب است. امری که حقانیت بی اعتمادی همیشگی ایران به سازمان ملل و زیر مجموعه های آن را مورد تأیید قرار می دهد.
ثانیاً، سازمان ملل نشان داد که اراده ای برای حل مسئله سوریه ندارد چرا که در این صورت نام ایران را به عنوان تأثیرگذارترین عضو ژنو 2را از لیست دعوت شدگان حذف نمی کرد.
ثالثاً، سازمان ملل نشان داد که هیچ ارزشی برای مردم سوریه قائل نیست چرا که بازپس گیری دعوت از ایران به خواست گروه هایی صورت گرفت که نه تنها جایگاهی در میان مردم سوریه ندارند بلکه دستشان نیز به خون مردم سوریه آغشته است و روابط نزدیکی با دشمنان ملت سوریه از جمله عربستان و آمریکا دارند.
بر این اساس بازپس گیری دعوت نامه ایران را می توان رسوایی بزرگ برای سازمان ملل دانست چرا که برای ایران حضور یا عدم حضور در ژنو 2 دارای اهمیت چندانی نیست و در اصل این جامعه جهانی است که با عدم حضور ایران از ظرفیت های عظیم آن برای حل مسائل منطقه از جمله سوریه محروم می گردد چنانکه جهانیان اذعان دارند از ریشه های به نتیجه نرسیدن ژنو 1 نیز عدم حضور ایران بوده است.
