آنچه که ایوبی در این نوشتار آورده است در زیر می آید:
«چند روز پیش به جلسه ای دعوت شدم که موضوع اصلی اش نقش هنر در مقابله با آسیب‌های اجتماعی بود. پس از پایان سخنانم دکتر گلزاری روانشانس ارجمند به نکاتی اشاره کرد که تاکید بر یافته هایم البته با نگاهی کارشناسانه و روانشناسانه و دقیق بود. گفتم که متاسفانه سینما در ایران سالهاست که از دستور کار دولت و مردم خارج شده است. در برنامه های خانواده ایرانی و سبد زندگی این خانواده ها گویی سینما به کلی گم شده است. سلام سینما شاید تلنگری بود به خانواده های ایرانی که سینما می تواند محفلی برای گردهم آمدن خانواده ها باشد.
در جهانی که فردیت خود را وحشیانه بر زندگی آدمیان تحمیل کرده باید در پی پاطوقهایی بود. حلقه های انسی که پدر و دختر و مادر و پسر کنار هم بنشینند و با هم گفتگو کنند. در روز پنج شنبه هجوم خانواده های ایرانی به سینماها رویدادی شگفت انگیز بود. صف‌ها پر بود از ریش سپیدانی که دست در درست نوه هایشان با حوصله ساعتها انتظار را تحمل کردند تا به درون سالنهای فراموش شده سینما راه یابند. خانواده ها اتفاقا شاید به اعتماد تبلیغات تلویزیونی از صبح زود به سینماها آمدند تا ساعاتی را با اعضای خانواده به دیدن فیلم بگذرانند.
دکتر گلزاری سخنان پرشوری درباره نقش سینما در تحکیم خانواده ایراد کرد. وی تاکید کرد که هر خانوده ایرانی باید هرازگاهی با انتخاب فیلمهای مناسب راهی سینما شود. او بویژه به خانواده های مذهبی و خصوصا به مدیران کشور که به دلیل گرفتاریها فرصتی برای گفتگو با فرزندان خود را ندارند توصیه جدی می کرد که به سینما بروند. او سینما رفتن را وسیله ای برای تحکیم بنیان خانواده می دانست و خودش دست کم هر دو هفته یکبار به این توصیه عمل می‌کند.
این گفته را جدی بگیریم. سینما می تواند به تحکیم بنیان‌های خانواده کمک کند. این یک شعار نیست. سینما دست کم راهی است برای گفتگوی اعضای خانواده با هم. از لحظه تصمیم یک خانواده برای رفتن به سینما گفتگو آغاز می شود. همه اعضای خانواده باید دور هم بنشینند و سینما و فیلم مورد نظر را برگزیند، باید با هم مشورت کنند، تصمیم مشترک بگیرند، چانه زنی، بحث و سرانجام احتمالا پذیرش نظر اکثریت خود فرآیندی است که می تواند لحظات شیرینی از یک گفتگوی دلپذیر خانوادگی را ایجاد کند. پس این دور هم نشینی از لحظه تصمیم و ساعتها پیش از رفتن به سینما آغاز می شود. مسیری که باید در اتوبوس، تاکسی و یا وسیله شخصی پیموده شود، ساعتی که به دیدن فیلم می گذرد و بعد احتمالا دورهم نشینی در بوفه سینما و آنگاه تجزیه و تحلیل فیلم همه و همه می شود به هم رسیدن اعضای یک خانواده در محیطی دوست داشتنی و دلچسب و این همان چیزی است که جهان به غایت فردی شده امروز بدان نیازمنداست.
در جهانی که تکنولوژی با قدرت جادویی خود انسانها را از هم به شدت دورکرده؛ تکنولوژی موبایل، پیامک، فیس بوک و دنیای مجازی آدمهای به ظاهر کنار هم نشسته را فرسنگها دوراز هم پرتاب می کند و سینما می تواند دست کم لحظاتی دست تکنولوژی فردمحور را از روح انسانها جدا و آنها را به هم نزدیک کند. لحظاتی کوتاه اما بسیار شیرین. پس بشر همچنان به سینما نیازمند است. ممکن است سینمای خانگی و تلویزیون و دنیای الکترونیک جای سینما را کمی تنگتر کند ولی جایش را هرگز نخواهد گرفت.
سینما سلام می تواند تلنگری باشد به مدیریت فرهنگی کشور و همه دستگاههایی که برای تحکیم بنیان خانواده دم و دستگاههای عریض و طویل و ردیفهای بودجه گوناگون دارند. خانواده های ایرانی آماده اند با سینما آشتی کنند. البته به شرط وجود سالنهای خوب و صد البته به شرط فیلمهای خوب.... بدان امید
