صراط: روزنامه انگلیسی گاردین مقاله‌ای از حمید بابایی، رایزن و مسئول جدید بخش مطبوعاتی نمایندگی ایران در سازمان ملل منتشر کرده است.
این مقام ایرانی مقاله خود را با اشاره به آماده شدن کشورهای گروه 1+5 و ایران برای برگزاری دور جدیدی از مذاکرات هسته‌ای آغاز می‌کند و می‌نویسد طبق توافق بین طرفین دور جدید این مذاکرات روز 18 فوریه در شهر وین انجام خواهد شد.
حمید بابایی در ادامه به سبقه‌ای از اشتیاق ایران برای انجام تحقیقات صلح‌آمیز در زمینه انرژی هسته‌ای اشاره می‌کند؛ طبق این گزارش اشتیاق ایران برای انجام چنین تحقیقاتی به سال 1967 میلادی برمی گردد.
در این سال آمریکا رآکتور تحقیقاتی تهران را برای مصارف پزشکی در قالب برنامه «اتم در خدمت صلح» به ایران تحویل داد.
رایزن مطبوعاتی ایران می‌نویسد بعد از انقلاب ایران در 11 فوریه 1979 درخواست ایران برای تهیه سوخت رآکتور تحقیقاتی‌اش بارها از طرف غرب رد شده است.
وی به اظهارات محمد جواد ظریف، وزیر خارجه ایران در یک نشست تخصصی در کنفرانس امنیتی مونیخ اشاره می‌گند و از قول وی می‌نویسد: « ما در تهران یک راکتور تحقیقاتی ساخت امریکا داریم و از سال 1991 مجبور بوده ایم برای تامین سوخت آن راکتور از همه کمک بخواهیم. ما کشوری نیستیم که دست نیازش را به هر سو دراز کند. ما هرگز این کار را نخواهیم کرد.»
بابایی تأکید می‌کند: « بنابر این اگر بخواهیم سابقه ای منطقی از این موضوع ارائه دهیم باید اذعان کنیم که این داستان با درخواست ایرانی ها برای تامین سوخت راکتور تحقیقاتی شان که سالانه 850 هزار ایزوتوپ هسته ای برای بیماران نیازمند تولید می کند، آغاز شد بدون اینکه حتی فکر تولید داخلی آن در وهله اول به ذهن ما خطور کند و در نهایت ممانعت غرب از تامین سوخت مورد نیاز ایران بود که دستیابی به دانش کاملا بومی تولید اورانیوم غنی شده 20 درصدی برای این راکتور را رقم زد. راکتور تحقیقاتی که امروز زیر نظر بازرسان آژانس بین المللی انرژی اتمی در حال فعالیت است.»
رآکتور آب سنگین اراک، بخشی دیگر از بحث این مقاله را تشکیل می‌دهد. در این مقاله ضمن اشاره به موج انتقادات غربی‌ها علیه این رأکتور، آمده است: راکتور اراک نتیجه محروم کردن ملتی است از دسترسی به تکنولوژی پیشرفته آن هم برای استفاده کاملا مشروع و صلح آمیز. این راکتور مولود تمام آن محدودیتهایی است که غرب بر ایران تحمیل کرد. طراحی، ساخت و تکمیل آن تماما توسط جوانان ایرانی انجام شده و خواهد شد. مضافا اینکه راکتور اراک از نوع تحقیقاتی 40 مگاواتی است و برخلاف آنچه در غرب مطرح می شود دیگر نمی توان آن را با نوع آب سبک جایگزین کرد.
این مقاله در پایان تأکید می‌کند: «در جمع بندی این بحث باید گفت که قطعا راه حلهایی برای تمامی مسائل و ابهامات مربوط به موضوع هسته ای ایران وجود دارد بشرطی که اراده سیاسی برای حل آنها وجود داشته باشد. در سال 2005 توافق تقریبا حاصل شده بین ایران و سه کشور اروپایی در آخرین لحظه با مخالفت امریکا روبرو شد و به شکست انجامید. اکنون پس از گذشت یک دهه اگر اراده سیاسی وجود داشته باشد ، این داستان پایان خوشی را برای همه طرف‌ها به ارمغان خواهد آورد.»
