صراط: در کتاب «سفرنامه از خراسان تا بختیاری نوشته سیاح فرانسوی هانری رنه دالمانی»، به مسئله زنان بختیاری، پرداخته است و می‌گوید: یکی از خصایص نیک زنان بختیاری توجه به امور بهداشتی و طبابت است و عده‌ای از آنها در این فن مهارت زیادی دارند و آنها را معمولا حکیم می‌نامند.
شغل طبابت در میان زنان قبایل معمولا موروثی است.
هرگاه پدر یا مادری دوای تازه‌ای پیدا کند طریق استعمال آن را به دختر بزرگتر خود می‌آموزد و به پسران یاد نمی‌دهد زیرا که آنها را برای چنین عملی لایق نمی‌پندارد.
زنان در عمل زخم‌بندی و شستشوی جراحات و بیرون آوردن گلوله تفنگ از بدن مهارتی دارند.
حق‌الزحمه‌ای که در صورت بهبودی مریض به حکیم داده می‌شود مبلغ قابل ملاحظه‌ای است. اگر جراحتی که از اسلحه آتشی تولید شده خوب معالجه شود اشخاص فقیر 15 تا 20تومان و اغنیا سه برابر این مبلغ را به زن حکیم می‌پردازند.
این زنان ادویه لازم را خودشان تهیه می‌کنند و با حوصله خستگی‌ناپذیری به پرستاری و معالجه مریض می‌پردازند و در صورتی که از معالجه مایوس شوند و مریض در شرف مرگ باشد بینی او را با خمیری که از گیاهان معطر درست کرده‌اند پر می‌کنند. .... این زنان حکیم علاوه بر استعمال ادویه گاهی هم با تلقین مریض را معالجه می‌کنند. مثلاً دعایی در روی جراحت قرار می‌دهند و به مریض تلقین می‌کنند که با این عمل حتما معالجه خواهد شد و خلاصه آنکه تمام انواع و اقسام اعمال جادوگری را به کار می‌برند و بسا می‌شود که این تلقینات در روح بیمار تاثیر کرده معالجه می‌شود.
