يكي از ارادتمندان رفسنجاني
تحلیل جالب از 4گروه منتقد هاشمی!
در شرایطی که آقای هاشمی رفسنجانی به دلیل مواضعش درباره جریان فتنه در معرض انتقادات بخشی از فعالان حوزه و سیاست قرار دارد، قدرت الله علیخانی، یکی از اعضای فراکسیون اقلیت مجلس و از ارادتمندان آقای هاشمی، منتقدان رئیس مجلس خبرگان را متهم به "حسادت"، "جاه طلبی"، "انتقام گیری از امام راحل"، "تندروی" و "ناآگاهی" کرد.
وی منتقدان رئیس مجلس خبرگان را که تعدادشان پس از بیانیه جنجالی روز ۱۹ دی ماه آقای هاشمی زیادتر شده، به چند دسته تقسیم کرده است.
علیخانی گفته است که گروه اول "شناختی از شخصیت هاشمی ندارند و شمّ سیاسی و تدبیر او را نیز نمی شناسند یا آنکه احتمالاً به او حسد می ورزند."
وی گروه دوم منتقدان آقای هاشمی را کسانی دانست که "برای خوشایند دیگران یا رسیدن به جایگاه یا حفظ پست یا مقام خود به هاشمی حمله می کنند."
این عضو فراکسیون اقلیت مجلس مدعی شده است که گروه سوم منتقد آقای هاشمی "کسانی هستند که در گذشته نسبت به امام کینه داشتند و دارند و با حمله به یکی از یاران امام به نوعی انتقام گیری می کنند.علیخانی درباره گروه چهارم هم گفته است که "این گروه برخی از یاران انقلاب هستند که متاسفانه تحت تاثیر فضاسازی افراد تندرو، قادر به تحلیل دقیق مسائل و رویدادها نیستند و با این پیش فرض که فلانی اشتباهاتی هم دارد و باید نقد شود، با تندروها و مخالفان همراهی می کنند."
این فرد نزدیک به آقای هاشمی، در آستانه انتخابات ریاست جمهوری نهم گفته بود اگر آقای هاشمی پیروز انتخابات نشود، از مجلس استعفا خواهد داد. البته رای اعتماد مردم به محمود احمدی نژاد باعث نشد که وی به وعده اش عمل کند.
علیخانی گرچه منتقدان آقای هاشمی را که او به چهار دسته تقسیم کرده است، به نوعی مورد اهانت قرار داده اما حاضر نشد مصادیق این گروه ها و اسم منتقدان را اعلام کند.
«...در پيش گروههايى و اشخاصى گناهانى نابخشودنى دارم و احتمال قوى مىدهم كه پس از من براى انتقامجويى از من به بعض نزديكان و دوستانم تهمتها كه من آنها را ناروا مىدانم بزنند و به آتشى كه بايد مرا بسوزانند آنان را بسوزانند و احياناً به صورت دفاع از من انتقام مرا از آنها بگيرند. و اكنون در حيات من گفتگوها و زمزمههايى به گوش مىخورد كه احتمال فوق را قوىتر مىكند. لهذا من احساس وظيفه شرعيه نمودم براى رفع ظلم و تهمت، نظر خود را نزد ملت عزيز اظهار كنم كه از قِبَل من در اين خصوص تقصيرى نباشد...» (صحيفه امام، ج17، ص: 90)