در آن دوران بازیکن 17 ساله‌ای بود که راهی ایران شد تا برای همیشه فوتبال خود را در اینجا ادامه دهد. خسرویار البته زمانی که عضو تیم ملی فوتبال بانوان بود، در کلاس‌های مربیگری هم شرکت می‌کرد و در حال حاضر نیز تنها به مربیگری فوتبال فکر می‌کند. او به همراه معصومه جهانچی مربیان تیم ملی نونهالان هستند و در روزهای آخر اسفندماه برای حضور در مسابقات منطقه‌ای جنوب و مرکز آسیا در سریلانکا به این کشور رفت. به همین دلیل روزهای اول عید نوروز در ایران نبود، اما خودش عنوان می‌کند زمانی که در ایران زندگی نمی‌کرد هم عید نوروز برایش اهمیت داشت: «همین‌جا عید نوروز را به تمام ایرانی‌های عزیز تبریک می‌گویم و امیدوارم سال خوبی داشته باشند.» کتایون خسرویار درباره فوتبال بانوان، تیم ملی فوتبال آقایان در جام جهانی و... با خبرآنلاین صحبت کرده است.
*از 9 سال پیش که به ایران آمدید چه تغییری را در فوتبال بانوان دیده‌اید؟
همه چیز گویای پیشرفت فوتبال بانوان است. بانوان نسبت به قبل به فوتبال علاقمندانی بیشتری نشان می‌دهند. به خصوص جوانان و هر روز به تعداد فوتبالیست‌ها اضافه می‌شود. این موضوع خیلی خوب است و من خیلی خوشحالی می‌شوم. ما یک سال به شهرهای مختلف رفتیم و سعی کردیم استعدادیابی کنیم. همان موقع دیدم که بانوان چقدر از فوتبال استقبال می‌کنند و برای‌ام جالب بود.
*بازیکنان کدام شهرها مستعدتر نشان دادند؟
در تهران، شیراز، تبریز، خوزستان، اصفهان و حتی در کرمانشاه بازیکنان خوبی بودند. در بین اینها بازیکنان شیراز و خوزستان بهتر بودند.
*آیا محدودیت‌های فوتبال بانوان تاثیری روی پیشرفت آن داشته است؟
فوتبال بانوان ورزش جدیدی است و زمان می‌برد تا به اصطلاح همه چیزش درست شود. الان آمریکا و آلمان را در فوتبال بانوان مشکل دارند و این مختص فوتبال ایران نیست. اما این شور و نشاطی که در بین بازیکنان ایرانی هست خیلی خوب است.
*هنوز هم پوشش اسلامی بازیکنان ایرانی در مسابقات بین‌المللی برای دیگر کشورها جالب است؟
این تفاوت ما نسبت به بقیه تیم‌ها است. ما الگویی برای حضور در مسابقات داریم و این یک حُسن است. ما مسلمان هستیم و از اول هم در مسابقات با پوشش اسلامی حضور پیدا کرده‌ایم. همان موقع که برای تیم ملی بازی می‌کردم، فیفا با نوع پوشش تیم ملی موافقت کرد. ما با بقیه تیم‌ها فرقی نداریم و مثل آنها محکم بازی می‌کنیم و خوب هم هستیم.
*آمریکا در فوتبال بانوان جزو قدرتمندترین تیم‌های دنیاست و تا هفده سالگی که در آنجا بازی می‌کردید خودتان را در مقایسه با بازیکنان آمریکایی در چه سطحی می‌دیدید؟
من در آمریکا در بالاترین سطح فوتبال بازی کردم و ما که در ایالت تگزاس زندگی می‌کردیم در مدرسه بازیکنان زیادی بودند. مربیان خوبی داشتیم و در مدرسه همه‌ش فوتبال بازی می‌کردیم. اما من دوست داشتیم که برای ایرانی بازی کنم و اگر قرار است پیشرفتی در فوتبال داشته باشم در کشور خودم این اتفاق بیفتد.
*در آمریکا مسابقات فوتبال بانوان در دانشگاه‌ها برگزار می‌شود ولی در ایران به غیر از مسابقاتی که فدراسیون برگزار می‌کند، بازیکنان نمی‌دانند چگونه استعداد فوتبالی خود را نشان دهند؟
البته در آمریکا هم بعد از اینکه بانوان فارغ‌التحصیل می‌شوند مشکلات شروع می‌شود. مطمئن باشید که در ایران با داشتن مدارس فوتبال طولی نمی‌کشد که وضعیت فوتبال بانوان ایران هم بهتر از امروز می‌شود. البته باید روی این موضوع کار کرد. چون ما تمام استعدادهای فوتبال بانوان را کشف نکرده‌ایم. برای همین برای انتخاب نفرات تیم ملی مشکل زیادی نداریم، چون تعداد نفرات تیم ملی خیلی زیاد نیست. مثلا در آمریکا 7 میلیون فوتبالیست هست و برای اینکه هجده نفر را به تیم ملی دعوت کنند به مشکل برمی‌خورند. البته آنها سیستمی را در نظر گرفته‌اند که مدام مسابقات متعددی می‌گذارند و بانوان‌شان بازی‌های زیادی انجام می‌دهند. ما در اینجا می‌توانیم طرحی را ارایه دهیم و مسابقات متعددی را برگزار کنیم تا بانوان ما مدام بازی کنند. ما باید علم فوتبالی خودمان را هم بالا ببریم و مربیان ایرانی در سطح آسیا به جایگاه مناسبی دست پیدا کنند.
*خودِ شما ظاهرا وقتی فوتبال بازی می‌کردید کلاس‌های مربیگری را گذراندید؟
من الان مدرک مربیگری A آسیا را دارم و وقتی فوتبال بازی می‌کردم مدرک B گرفتم. آن موقع در تیم ملی بازی می‌کردم و به قدری در کلاس‌ها خوب بودم که زودتر از زمان مقرر توانستم مدرک بگیرم. چون دوست داشتم در کشورم مربیگری کنم. الان در تیم زیر 14 سال مربیگری می‌کنم و خیلی خوشحالم که با تیم‌های پایه کار می‌کنم. من فکر می‌کنم با همین بچه‌ها بزرگ می‌شوم و خوشحال هستم که بازیکنان نونهال به نوعی ریشه این فوتبال به حساب می‌آیند. اگر با آنها خوب کار شود در بزرگسالی بازیکنان بزرگی خواهند شد. به نظر من تیم فعلی ما هم از تیم قبلی خیلی بهتر است و کلا به موفقیت این تیم خیلی امیدوارم هستم.
*در مسابقات منطقه‌ای جنوب و مرکز آسیا در سریلانکا عملکرد قابل قبولی داشتید. از تجربه این رقابت‌های بگویید؟
بعد از 12 جلسه تمرین تیم ما سوم شد. هند و نپال مدرسه فوتبال دارند و مدام تمرین می‌کنند، اما ما با تمرینات کم این نتیجه را گرفتیم و اگر تمرینات بیشتری داشتیم حتما نتیجه بهتر بود. مسوولان فیفا و ای اف سی از ما تعریف کردند و کاپ تیم اخلاق را گرفتیم. اتفاقا خانم گل هم فاطمه قاسمی شد و به نظر من او در آینده یکی از بهترین‌های فوتبال ما می‌شود.
*برنامه بعدی این تیم در سال 93 چیست؟
قرار است من و خانم جهانچی برنامه یک ساله داشته باشیم. اولین برنامه ما این است که چند دیدار تدارکاتی داشته باشیم، چون در مسابقات سریلانکا اغلب تیم‌ها از ما می‌خواستند که با آنها بازی دوستانه داشته باشیم. تیم ما نتیجه می‌گیرد و من هم از از اینکه مربی شدم خیلی خوشحالم، چون مربیگری فوتبال را بیشتر از فوتبال دوست دارم و از مربیگری لذت بیشتری می‌برم. من در 23 سالگی از دنیای بازی فوتبال خداحافظی کردم و مربی شدم. چون آن موقع تیم ملی بزرگسالان مربی نداشت و خانم کاستا هم مدت خیلی کمی سرمربی تیم ملی بود. من هم مربیگری را دوست داشتم و به همین دلیل بازی فوتبال را کنار گذاشتم.
*زمانی که بازی می‌کردید هافبک میانی بودید و آیا طراح خوبی در زمین مسابقه بودید؟
من تقریبا بازیسازی در همه جای زمین انجام می‌دادم ولی اینکه طراح خوبی بودم یا نه را باید بقیه بگویند. البته من خوب سانتر می‌کردم و خوب پاس می‌دادم.
*در جایی خواندم که در اسپانیا مهندسی شیمی می‌خواندید و در جایی دیگر دیدم که در انگلیس دانشگاه می‌رفتید؟
من اولین سالِ ورود به دانشگاه در اسپانیا بودم. یک سال در آنجا بودم و در تیم تاکرانزا اسپانیا بازی می‌کردم. بعد برای ادامه تحصیل به دانشگاه صنعتی امیرکبیر آمدم. برای گرفتن مدر فوق‌لیسانس هم به انگلیس رفتم. خیلی جاها بودم و برای همین دوستانم به من مارکوپولو می‌گویند(باخنده). سفرهای فوتبالی را هم خیلی دوست دارم و وقتی هم در تیم ملی بازی می‌کردم سفرهای زیادی رفتم. حرکت فیفا هم با ما شروع شد، اینکه رئیس فیفا با فوتبال بازی کردن بانوان ایرانی با پوشش اسلامی موافقت کرد. یعنی ما راه را برای دیگر فوتبالیست‌ها باز کردیم.
*اگر بخواهید فوتبال بانوان ایران را با کشورهای اروپایی مقایسه کنید چه می‌گویید؟
نمی‌توانیم بگوییم که در از اروپایی‌ها عقب نیستیم، اما ما در جایگاهی که هستیم نشان می‌دهد موفق بوده‌ایم. ما الان سوپر لیگ داریم و کشوری مثل اسپانیا اصلا پیشرفت باشگاهی ندارد.
*در آسیا چطور؟
اگر ما از کره و ژاپن عقب باشیم، در غرب آسیا تیم موفق هستیم. ما از کشورهای عربی جلوتر هستیم و این یک موفقیت است. البته تیمی مثل ژاپن در فوتبال جهان پیشرفت زیادی داشته و از آمریکا هم جلو زده و قهرمان جهان هم شد.
*خردادماه جام جهانی فوتبال آقایان برگزار می‌شود و تیم ملی ایران هم به عنوان یکی از 32 تیم صعود کرده در این رقابت‌ها حضور دارد. در این باره چه نظری دارید؟
نمی‌خواهم درباره فوتبال آقایان صحبت کنم. چون عضوی از تیم فوتبال بانوان هستم و خوشحالم که فوتبال بانوان روبه‌روز بهتر می‌شود و پله‌های ترقی را طی می‌کند.
*یعنی از وضعیت تیم ملی آقایان در گروه آرژانتین، نیجریه و بوسنی بی‌اطلاع هستید؟
نه، پیگیری می‌کنم. ما در گروه سختی قرار داریم، اما دست‌کمی از این تیم‌های نداریم. به نظر من باید با فکر بُرد به میدان برویم و با این تفکر در زمین بازی کنیم.
*دوست دارید چه تیم‌هایی به فینال جام جهانی برسند؟
دوست دارم ایران به فینال برسد. من همیشه دوست دارم ایران برنده باشد. قبلاها هم همین‌طور بودم. یعنی قبل از اینکه به ایران بیایم هم طرفدار ایران بودم. یادم است جام جهانی 98 فرانسه در بازی ایران و آمریکا در اردوی تیم تنها من طرفدار تیم ملی ایران بودم. دوستان‌ام از دست من ناراحت می‌شدند که چرا طرفدار ایران هستی و من می‌گفتم که من ایرانی‌ام. خداراشکر تیم ملی آن بازی را بُرد و من تنها کسی بودم که در اردو خوشحالی کردم.
*در آن دوران بازی کدام بازیکن ایرانی را می‌پسندید؟
بازی خداداد عزیزی و علی دایی را می‌پسندیدم. بعد از آنها هم علی کریمی آمد و خوب بازی کرد. البته عزیزی بهتر بود، چون خیلی تند و تیز بود و خوب گل می‌زد.
*الان چطور؟
نمی‌توانم بگویم کدام بازیکن بهتر بازی می‌کند. به نظر من تمام تیم خوب هستند و می‌توانند در جام جهانی هم موفق باشند.
*بعد از 9 سال زندگی در ایران فارسی را خوب صحبت می‌کنید...
یک وقت‌هایی فکر می‌کنم خوب صحبت نمی‌کنم و هنوز مسلط نیستم. البته من
فارسی نوشتن و خواندن هم می‌دانم. کلاس نرفتم و چون در ایران زندگی می‌کنم
سعی کردم یاد بگیرم و چون علاقه زیادی به ایران دارم خیلی زود فارسی را
فراگرفتم.
