صراط: وب سایت خبری "یو.تی.ساندیگو" (utsandiego) در یادداشتی از "البرت هانت" تحلیلگر سیاسی، درباره سیاست خارجی دولت ایالات متحده امریکا آورده است: «پرزیدنت باراک اوباما رؤیای سیاست خارجی خود برای دوره دوم ریاست جمهوری اش را بر این مبنا پی ریزی کرد: رسیدن به توافق هسته ای با ایران از طریق تحریم های دست و پا گیر، پایان دادن به کشمکش های فرامرزی و همچنین ایجاد محوری موفق در آسیا.
اما پس از گذشت 15 ماه از تحلیف دوره دوم ریاست جمهوری، این آرزوها ظاهرا با مشکلاتی مواجه شده اند و "بشاراسد" رئیس جمهور سوریه و "ولادیمیر پوتین" رئیس جمهور روسیه، بحران های جدیدی را ایجاد کرده اند. البته این شکست های سیاست خارجی فقط مربوط به دور دوم اوباما نمی شود و رئیس جمهورهای سابق آمریکا هم در دور دوم شان با چنین مشکلاتی روبرو بوده اند؛ مثلا درگیری "دوایت آیزنهاور" با شوروی به خاطر سقوط یک هواپیمای جاسوسی در شوروی، ماجرای ایران-کنترا در زمان "رونالد ریگان" و جنگ عراق که به کابوسی برای "جرج بوش" تبدیل شد.»
این تحلیلگر درباره خروج آمریکا از مناطقی که در آن ها حضور نظامی دارد نوشت: «استفان هادلی، مشاور امنیت ملی در زمان جرج بوش می گوید "عقب نشینی اوباما قابل درک است" . بیل کوهن، که زمان بیل کلینتون در پنتاگون خدمت می کرد نیز می گوید "اروپایی ها و کشورهای خلیج فارس تصور می کنند که ما می خواهیم منطقه را ترک کنیم و کشورهای آسیایی نیز تصور می کنند که ما نمی خواهیم در آن مناطق حضور داشته باشیم".»
نگارنده می افزاید: «برخی از جزئیات به نظر غم انگیز و غیرقابل درمان به نظر می آید. وضع جنگ داخلی سوریه رو به وخامت است و تمام منطقه را تحت تآثیر قرار می دهد و علیرغم فشارهای امریکا، بشاراسد در حال قوی شدن است. با وجود تلاش های شجاعانه جان کری، شمع صلح فلسطین و اسرائیل نیز رو به خاموشی است.
خود مقامات آمریکا اذعان کرده اند که نتوانستند نیت پوتین را بخوانند. البته می شود تصور کرد که نتایج سیاست های اوباما در قبال روسیه در طولانی مدت خوب خواهد بود؛ ولی امید کمی به موفقیت این سیاست ها وجود دارد.
توافق هسته ای با ایران و گسترش فعالیت های تجاری با این کشور نیز به همین آسانی نیست. بنابراین دو موفقیت بزرگی که احتمالا امسال به نتیجه می رسند هم توأم با دشواری های سیاسی خواهند بود.»
تحلیلگر امریکایی با اشاره به توافق هسته ای ایران و غرب ادامه می دهد: «هر دو طرف خواهان توافق سیاسی هستند؛ اوباما برای امنیت و رسیدن به تعهدات سیاست خارجی و ایرانیان برای مسائل سیاسی و اقتصادی؛ اما جزئیات سیاسی مهم باقی مانده است و این در حالی است که مذاکرات در حال پیشرفت است و برخی باور دارند که تا پایان توافق موقت، دو طرف به تفاهم نهایی می رسند.
در صورت دستیابی به توافق، احتمالا نتانیاهو راضی نخواهد بود و اسرائیل ملاحظات زیادی را منظور می کند. تل اویو ممکن است به کنگره امریکا فشار بیاورد که در کار توافق کارشکنی کند و یا سناتورهایی برای کارشکنی در توافق، تلاش بیشتری داشته باشند.
"رابرت منندز" رئیس کمیته روابط خارجی مجلس سنا و "چارلز شومر" سناتور نیویورک از اشخاصی هستند که الحاقشان به جمهوری خواهان محتمل است.
مگر اینکه اوباما از سرمایه های سیاسی برای آگاهی دادن به مردم استفاده کند و به آن ها بگوید که شکست توافق یا به معنای پذیرش ایران هسته ای است و یا به معنای جنگ.»
البرت هانت در انتها با یادآوری فعالیت های تجاری دولت اوباما نوشت: «توافق تجاری با شرکای اقیانوس آرام پیروزی دیگری است که تصور می شود بزرگترین توافق تجاری در تاریخ ایالات متحده باشد.
اما مشکل بزرگ اوباما در این مورد، حزب خود وی خواهد بود چرا که اکثر دموکرات ها مخالف چنین توافقی هستند. حتی "هری رید" که اکثریت سنا را به همراه دارد، به این توافق علاقه کمی نشان داده است و البته کاخ سفید از اکثریت جمهوری خواه سنا نگران است.»
اما پس از گذشت 15 ماه از تحلیف دوره دوم ریاست جمهوری، این آرزوها ظاهرا با مشکلاتی مواجه شده اند و "بشاراسد" رئیس جمهور سوریه و "ولادیمیر پوتین" رئیس جمهور روسیه، بحران های جدیدی را ایجاد کرده اند. البته این شکست های سیاست خارجی فقط مربوط به دور دوم اوباما نمی شود و رئیس جمهورهای سابق آمریکا هم در دور دوم شان با چنین مشکلاتی روبرو بوده اند؛ مثلا درگیری "دوایت آیزنهاور" با شوروی به خاطر سقوط یک هواپیمای جاسوسی در شوروی، ماجرای ایران-کنترا در زمان "رونالد ریگان" و جنگ عراق که به کابوسی برای "جرج بوش" تبدیل شد.»
این تحلیلگر درباره خروج آمریکا از مناطقی که در آن ها حضور نظامی دارد نوشت: «استفان هادلی، مشاور امنیت ملی در زمان جرج بوش می گوید "عقب نشینی اوباما قابل درک است" . بیل کوهن، که زمان بیل کلینتون در پنتاگون خدمت می کرد نیز می گوید "اروپایی ها و کشورهای خلیج فارس تصور می کنند که ما می خواهیم منطقه را ترک کنیم و کشورهای آسیایی نیز تصور می کنند که ما نمی خواهیم در آن مناطق حضور داشته باشیم".»
نگارنده می افزاید: «برخی از جزئیات به نظر غم انگیز و غیرقابل درمان به نظر می آید. وضع جنگ داخلی سوریه رو به وخامت است و تمام منطقه را تحت تآثیر قرار می دهد و علیرغم فشارهای امریکا، بشاراسد در حال قوی شدن است. با وجود تلاش های شجاعانه جان کری، شمع صلح فلسطین و اسرائیل نیز رو به خاموشی است.
خود مقامات آمریکا اذعان کرده اند که نتوانستند نیت پوتین را بخوانند. البته می شود تصور کرد که نتایج سیاست های اوباما در قبال روسیه در طولانی مدت خوب خواهد بود؛ ولی امید کمی به موفقیت این سیاست ها وجود دارد.
توافق هسته ای با ایران و گسترش فعالیت های تجاری با این کشور نیز به همین آسانی نیست. بنابراین دو موفقیت بزرگی که احتمالا امسال به نتیجه می رسند هم توأم با دشواری های سیاسی خواهند بود.»
تحلیلگر امریکایی با اشاره به توافق هسته ای ایران و غرب ادامه می دهد: «هر دو طرف خواهان توافق سیاسی هستند؛ اوباما برای امنیت و رسیدن به تعهدات سیاست خارجی و ایرانیان برای مسائل سیاسی و اقتصادی؛ اما جزئیات سیاسی مهم باقی مانده است و این در حالی است که مذاکرات در حال پیشرفت است و برخی باور دارند که تا پایان توافق موقت، دو طرف به تفاهم نهایی می رسند.
در صورت دستیابی به توافق، احتمالا نتانیاهو راضی نخواهد بود و اسرائیل ملاحظات زیادی را منظور می کند. تل اویو ممکن است به کنگره امریکا فشار بیاورد که در کار توافق کارشکنی کند و یا سناتورهایی برای کارشکنی در توافق، تلاش بیشتری داشته باشند.
"رابرت منندز" رئیس کمیته روابط خارجی مجلس سنا و "چارلز شومر" سناتور نیویورک از اشخاصی هستند که الحاقشان به جمهوری خواهان محتمل است.
مگر اینکه اوباما از سرمایه های سیاسی برای آگاهی دادن به مردم استفاده کند و به آن ها بگوید که شکست توافق یا به معنای پذیرش ایران هسته ای است و یا به معنای جنگ.»
البرت هانت در انتها با یادآوری فعالیت های تجاری دولت اوباما نوشت: «توافق تجاری با شرکای اقیانوس آرام پیروزی دیگری است که تصور می شود بزرگترین توافق تجاری در تاریخ ایالات متحده باشد.
اما مشکل بزرگ اوباما در این مورد، حزب خود وی خواهد بود چرا که اکثر دموکرات ها مخالف چنین توافقی هستند. حتی "هری رید" که اکثریت سنا را به همراه دارد، به این توافق علاقه کمی نشان داده است و البته کاخ سفید از اکثریت جمهوری خواه سنا نگران است.»
