برای روشن شدن اذهان عمومی علاوه بر عنوان بندهای اطلاعیه سازمان محیط زیست، توضیحاتی را به شرح ذیل بیان می‌کنیم:
1- با مراجعه به منابع اطلاعاتی نظیر کتب مرجع مرتبط با صنایع نفت و گاز و پتروشیمی به راحتی قابل درک است که صنایع پتروشیمی، حلال‌های بنزن، اولئون و زایلن تولید می‌کنند. این ترکیبات بعضاً خواص احتراقی (نظیر عدد اکتان)بهتری نسبت به بنزین تولیدی پالایشگاه‌ها دارند اما سرطان‌زایی آنها اثبات شده است. لذا در هیچ نقطه‌ای از دنیا از حلال‌های تولیدی پتروشیمی به دلیل سرطان‌زایی آن به عنوان سوخت استفاده نمی‌کنند. همچنین در داخل کشور نیز هیچ کدام از موسسات علمی مرتبط نفت و گاز و پتروشیمی چنین راه میانبر، رافع مسئولیت و مضر بر سلامتی جامعه به خصوص کودکان را توصیه نمی‌کنند.
آن چه که در اطلاعیه سازمان محیط زیست به عنوان " حلال سرطان‌زا" آمده است در واقع همان "ریفرمیتی" است که هم اکنون در پالایشگاه امام خمینی (ره) شازند اراک – به عنوان پیشرفته ترین پالایشگاه کشور که هم اکنون 16 میلیون لیتر بنزین یورو4 تولید می‌کنند- نیز تولید می‌شود و برای ارتقای کیفیت بنزین این پالایشگاه و پالایشگاه‌های اصفهان، شیراز و کرمانشاه مورد استفاده قرار می‌گیرد.
به گفته مدیران شرکت پالایش و پخش در واقع ریفرمیت تولید واحدهای پتروشیمی، مشابه ریفرمیت تولیدی پالایشگاه‌هاست، یعنی اگر یک نمونه از ریفرمیت پتروشیمی‌ها را با ریفرمیت تولید پالایشگاهی مانند امام خمینی(ره) شازند با هم مقایسه کنیم چه‌بسا در برخی از شاخص‌ها ریفرمیت پتروشیمی‌ها از ریفرمیت پالایشگاهی مزیت بالاتری داشته باشد یا حداقل مشخصات آنها یکسان است.
2- در ترکیب بنزین استاندارد یورو 4 که مورد نظر سازمان حفاظت محیط زیست بوده، میزان بنزن یک درصد و میزان ترکیبات آروماتیک 35 درصد است. در حالی که در بنزین پتروشیمی، بنزن و آروماتیک ها بخش اصلی ترکیب بنزین را تشکیل می دهند و میزان آن بسیار فراتر از استانداردهای مورد نظر است. بر اساس نمونه‌های مستقیم برداشت شده از واحدهای توزیع بنزین شهر تهران و آنالیزهای انجام شده در کشور آلمان میزان آروماتیک‌ها در بنزین پتروشیمی 48.6 درصد گزارش شده است.
در حالی سازمان محیط زیست بنزین یورو4 را ملاک و استاندارد اطلاعیه خود قرار داده است که از این نوع بنزین تنها 16 میلیون لیتر در کشور تولید و بخش زیادی از آن در تهران و کرج توزیع می‌شود. این در حالیست که 45 میلیون لیتر بنزین تولید شده در کشور فاقد این استاندارد است و بنزن و آروماتیک آنها بیش از استانداردهای یورو4 است. در این صورت باید بنزین تولید شده در پالایشگاه‌ها هم به دلیل آلایندگی بالا متوقف شود.
از سوی دیگر حجم بنزین معروف به بنزین پتروشیمی‌ها تنها 10 درصد بنزین عرضه شده در کشور را شامل می‌شود که بنا به اعلام مقامات ارشد شرکت ملی پالایش و پخش فرآورده های نفتی ایران و شرکت ملی صنایع پتروشیمی، بنزین تولید شده توسط پتروشیمی‌ها در تهران توزیع نمی‌شود. بنابراین، نمونه گیری انجام شده از واحدهای توزیع بنزین شهر تهران قطعا مربوط به بنزین مورد بحث نیست.
در مورد بالا بودن حجم آروماتیک در بنزین تولید شده به کمک پتروشیمی‌ها باید گفت که مدیران وزارت نفت مرتبط با این موضوع نیز پیش از این اعلام کرده بودند که آروماتیک ریفرمیت تولید شده در واحدهای پتروشیمی بالاست اما هر کسی که کمترین اطلاعی از فرمول تولید بنزین داشته باشد می‌داند که ریفرمیت مورد بحث یک محصول میانی است و بعد از اختلاط با بنزین الکیلیت، بنزین ایزومریت و سایر افزودنی‌ها تبدیل به بنزین معمولی یا سوپر می‌شود و بعد از ترکیب مشخصات آن بنزین مورد نظر نیز آزمایش می‌شود و گواهی این آزمایش به تأیید اداره نظارت می‌رسد.
نکته جالب توجه در اطلاعیه سازمان محیط زیست این است که نمونه مورد نظر به آزمایشگاهی در آلمان ارسال شده است! این در حالیست که برای تعیین آروماتیک و بنزن بنزین تولید شده دستگاه‌های GCکه در همه پالایشگاه وجود دارد کفایت می‌کند و نیاز به آزمایشگاه‌های خارج از کشور نیست.
3- به استناد نمونه برداری انجام شده در مرکز آزمایشگاهی سازمان محیط زیست نیز نتایج بدست آمده حاکی ازبالا بودن میزان آروماتیک ها به مقدار 72.63 و میزان بنزن 6.98 درصد بوده است. مراکز دانشگاهی مستقلی نیز این آمار را تایید کرده‌اند.
توضیحات مربوط به بالا بودن آروماتیک و بنزن در بندهای پیش بیان شد اما این نکته قابل توجه است در حالی سازمان محیط زیست خواهان توقف تولید ریفرمیت در واحدهای پتروشیمی است و از واردات بنزین دفاع می‌کند که طبق اسناد منتشر شده توسط خبرگزاری تسنیم بنزین وارداتی حتی استاندارهای بنزین یورو2 را نداشته است به طوری که حجم "بنزن"، "گوگرد"، "آروماتیک" و "اُلفین" - مهمترین شاخص‌های محیط زیستی برای بنزین- بیشتر از حد استاندارد است.حتی بر خلاف استاندارد برخی محموله‌های وارداتی بنزین حاوی MTBE - ماده‌ای سرطان‌زا – بوده‌اند. همچنین در این مدت بنزین وارداتی بدون آنالیز و تنها با استناد به گفته فروشنده تحویل گرفته می‌شد.
4- بر اساس طبقه بندی آژانس تحقیقات سرطان (IARC) که در سال 2010 انجام پذیرفته بنزن در گروه یک مواد سرطان‌زا قرار داشته و درسایر مجامع علمی این امر نیز به اثبات رسیده است.
در سرطان‌زا بودن بنزن شکی نیست اما بهتر است سازمان محیط زیست برای اطلاع اذهان عمومی اعلام کند مقدار بنزن در بنزین تولیدی پالایشگاه‌های کشور(به غیر از پالایشگاه اراک) و بنزین وارداتی در چه حدی است و آیا بنزین تولید پالایشگاه‌ها و وارداتی کمتر از یک درصد بنزن دارد که بنزین پتروشیمی به این بهانه باید محاکمه شود؟
این در حالیست که واحدهای پتروشیمی تولید کننده بنزین دارای واحدهای "بنزن‌زدایی" هستند و به همین دلیل بنزن ریفرمیت آنها حدود دو درصد است. از سوی دیگر سایر پالایشگاه‌های کشور (به جز پالایشگاه امام خمینی (ره) اراک و تبریز) فاقد واحد بنزن‌زدایی هستند.
5- نتایج اندازه گیری هیدروکربن‌های خاص در سال‌های 1376 در تهران نشان می‌داد که غلظت آلاینده بنزن در حدود حد استاندارد بوده است. ضمن این که در آن سال‌ها مشکل اصلی هوای تهران آلاینده منواکسید کربن بود. در حال حاضر به دلیل اعمال استانداردهای محیط زیست سطح منواکسید کربن بسیار پایین‌تر از حد استاندارد است؛ اما غلظت بنزن در بعضی نقاط تهران به بالاتر از 100 برابر حد مجاز نیز می‌رسد. در صورتی که حلال‌های صنعتی از چرخه اختلاط با بنزین حذف به جرأت می‌توان اذعان کرد که مشکل هیدروکربن‌های سرطان‌زا می‌تواند در کشور حل شود.
اینکه سازمان محیط زیست به گزارش سال 1376 استناد کند و میزان بالای بنزن موجود در هوای تهران در سال های اخیر را با این گزارش مقایسه کند از دو جهت جالب است: الف- قطعا غلظت بنزن هوای تهران صرفا به خاطر بنزین مصرفی در این شهر نیست؛ ب- با توجه به سخت گیرانه تر شدن استانداردهای محیط زیستی درباره بنزین در سال های اخیر، قطعاً حد استاندارد بنزن در سال 1376 (یورو 2) چندین برابر حد استاندارد بنزن در سال های اخیر (یورو 4 و یورو 5) بوده است؛ در واقع این سازمان دو استاندارد متفاوت را معیار مقایسه قرار داده است.
6-پیشنهاد می‌شود مخالفان مطالب فوق جستجویی علمی درخصوص مضرات بنزن و سایر هیدروکربن‌های حلقوی سرطان‌زای تولیدی واحدهای پتروشیمی داشته باشند و همچنین بررسی نمایند چطور امکان دارد که واحدهای پتروشیمی کشور که همگی دارای حق امتیاز خاص تولید فرآیند (Lisence) هستند می‌توانند به جای تولید حلال‌های صنعتی، بنزین تولید کنند؟
با توجه به مستندات بالا، عدم رعایت استانداردهای فنی و زیست محیطی استفاده از بنزین تولید شده در واحدهای پتروشیمی اثرات نامطلوبی را بر سلامت شهروندان داشته است و می‌توان افزایش نرخ برخی از بیماری‌های صعب العلاج مانند سرطان را به این موضوع نسبت داد.این نکته که "کیفیت بنزین پتروشیمی بهتر از برخی تولیدات پالایشگاه‌ها قدیمی است" باید گفت این امر فقط در مورد عدد اکتان بالاتر بوده و این موضوع به قیمت آلایندگی بالای فرآورده مورد نظر تمام شده است.در شرایط کنونی که آلودگی هوا سلامت شهروندان را به مخاطره انداخته و بخش گسترده‌ای از آن به کیفیت سوخت ارتباط دارد، لازم است به جای موضع گیری و دفاع غیرمنطقی از وضعیت غلط گذشته و بیان موضوعات غیرکارشناسی، با همت مضاعف در جهت ایجاد محیط زیست سالم تلاش کنیم.
تصمیم دولت یازدهم برای حذف بنزین پتروشیمی و همکاری وزارت نفت برای ارتقای استانداردهای سوخت گامی مثبت و مؤثر برای ارتقاء کیفیت هوا و کاهش بیماری‌ها و هزینه‌های تحمیل شده به مردم در سال‌های گذشته است که این مورد سبب جلب اعتماد مردم به دولت خواهد شد.
یادآور می‌شود که با روی کار آمدن دولت یازدهم نیز وزیر نفت جدید از تولید ریفرمیت در واحدهای پتروشیمی حمایت کرد؛ به طوری که زنگنه در مصاحبه با یکی از نشریات کشور در تاریخ 24 دی ماه سال 1392 در دفاعی تمام قد از بنزین تولید شده در واحدهای پتروشیمی اعلام کرد کماکان تولید بنزین در این واحدها ادامه خواهد داشت. وی تاکید کرده بود که بنزین تولید شده در واحدهای پتروشیمی پاک بوده ومشکلی را نمی‌توان متوجه آن دانست.
البته در کمال شگفتی در کمتر از 40 روز نظر ژنرال نفت تغییر کرد و بعد از آن مدیران این وزارتخانه به دستور وزیر نفت از مصاحبه در مورد پاک بودن بنزین تولید شده در پتروشیمی‌ها منع شده‌اند. با وجود این، تاکنون مدیرانی نفتی که از بنزین پتروشیمی دفاع کرده‌اند همچنان بر پاک بودن این بنزین از ادعاهای مطرح شده بدون سند تاکید دارند.
