گروه سیاسی صراط - محمدرضا عارف که در انتخابات ریاست جمهوری 92 به عنوان تنها نماینده اصلاح طلبان راه یافته به جمع کاندیداهای نهایی لقب گرفت در آن دوران فکرش را نمی کرد که به خاطر فشارهای اطرافیان و طیف‌های مختلف اصلاح طلبان مجبور به کناره گیری شود.
وی ابتدا با توجه به مشکلات پیش آمده برای اقتصاد کشور در آن موقع، شرایط را برای رای آوری - یک کاندیدا به غیر از اصولگرایان - مهیا می‌دید، با جدیت وارد صحنه شد اما گمان نمی کرد که به وسیله فشارهای وارده از سوی رئیس‌جمهوری که خودش سمت معاون اولی او را بر عهده داشت، مجبور به کناره گیری از عرصه انتخابات شود. هر چند که او نامی از روحانی نبرد ولی توده مردم این انصراف را برای حمایت از شیخ اعتدال و روند افزایش رای او می دیدند.
عارف اگر چه بعدا از این انصراف خود، به عنوان "انصراف از موضع بالا" سخن گفت، ولی همگان خوب می‌دانستند که او هیچ شانسی در برابر - گزینه حداقلی اصلاح طلبان یعنی روحانی - ندارد.
عارف در مصاحبه با ویژه‌نامه نوروزی سال ۹۳ هفته‌نامه مثلث گفت: "در شرایط برد قرار داشتم که کنار رفتم." او دادمه داد: "قبل از همایش بزرگ سالن حجاب تهران که آخرین نشست انتخاباتی ام بود یکی از دوستان در یکی از نهادها نظرسنجی همراه تحلیلی به من ارائه کرد که نتیجه این بود که من احتمالا رای اول را دارم. خوشحالم که در آن فضا و با آگاهی از احتمال بالای پیروز شدن تصمیم به کناره گیری در جهت منافع مردم گرفتم." ولی برخی گمانه زنی ها از ناطق نوری به عنوان فرد اصلی ای که باعث شد عارف انصراف دهد، یاد می کنند.
"شکوه انصراف"؛ این عنوانی است که حامیان محمدرضا عارف برای بزرگداشت سالگرد انصراف وی از نامزدی ریاست جمهوری سال گذشته انتخاب کرده و بر روی آن مانور دادند. حامیان او بعد از به نتیجه نرسیدن برنامه‌های انتخاباتی عارف برای مجلس آن طور که خود می‌خواست، سعی در احیای او دارند.
آنها با بزرگداشت این "انصراف"، سعی کردند به طور تلویحی به روحانی و حامیان او این نکته را گوشزد کنند که انصراف عارف، ستون برد انتخاباتی روحانی بوده است، اگرچه برخی منابع خبری نزدیک به اصلاح‌طلبان هیچ گاه پایگاه رای عارف را گسترده و زیاد برآورد نکردند.
سودای معاون اولی
محمدرضا عارف نسبت به قرار گرفتن در راس کابینه روحانی، نگاهی بشدت خوش بینانه داشت. او در بدترین شرایط هم فکرش را نمی‌کرد که پیشنهادی غیر از معاون اولی دولت اعتدال به او تقدیم شود.
رسانه‌های نزدیک به اصلاح طلبان در چند روز اول رای آوری روحانی و پس از آن در کوران رقابت گزینه های روحانی برای کابینه، با ایجاد فضای قطعی شدن حضور عارف در کابینه آن هم به عنوان معاون اولی، بازی را برده می‌دیدند، حال آنکه روحانی هرگز چنین فکری در سر نداشت. اما با سپری شدن روزها و جدی تر شدن گزینه اسحاق جهانگیری برای معاونت اولی دولت، رویای معاون اولی برای معاون اول دولت اصلاحات، رنگ باخت.
جایگاه وزیری در کابینه، که رد شد
خبرها در دوران چینش کابینه، از جدی شدن جایگاه وزارت ارتباطات برای عارف حکایت داشت. برخی تحلیلگران این اقدام روحانی را تحقیر عارف قلمداد کردند، و پیام این اقدام را این دانستند که روحانی در صدد القای این موضوع است که جایگاه رای پایینی در تشکیل دولت او داشته است و البته همانطور که پیش‌بینی می شد این پیشنهاد از سوی عارف رد شد.
عارف در سودای معاون اولی بود زیرا هم می توانست وجهه سیاسی خود را ترمیم کند و هم خود را برای انتخابات در آینده آماده کند. البته رد این جایگاه از سوی عارف هم روحانی را از زیر بار فشار رسانه‌های اصلاح‌طلب خلاص می کرد و هم باب بهانه گیری اطرافیان عارف را در این مقوله بسته.
در هر حال این گونه القا شده بود که قبول وزرات خانه غیر کلیدی در دولت روحانی، سطح سیاسی عارف را تا قسمت زیادی پایین می آورد و عارف این پیشنهاد را رد کرد تا خود را آماده انتخابات مجلس کند.
رویای نسیه مجلس
عارف بلافاصله پس از قطعی شدن عدم حضور در کابینه، به فکر سازمان دهی کادرهای میدانی-سیاسی خود در استان ها و شهرهای بزرگ برای انتخابات مجلس افتاد.
سفرهای استانی که بخشی از آنها رسانه ای می شد، سازمان دهی فضای رسانه ها با تمرکز ویژه بر روی رسانه های دیجیتال، سامان‌دهی لیست در تهران به سر لیستی خود او و . . . از جمله این اقدامات بود.
در ماه های ابتدایی بعد از انتخابات شدت این فعالیت ها به قدری بود که برخی او را رئیس قطعی مجلس دهم می دیدند. ولی مدتی است که جلسات فشرده شبه انتخاباتی، ناگهان دچار رکود شده است. برخی تحلیلگران دلیل این رویداد را پاشیدگی بیش از حد جبهه اصلاحات می دادنند و برخی دیگر عدم تمایل دولتی‌ها برای عدم وحدت با اصلاح طلبان در انتخابات مجلس.
حال با گذشت یک سال از انتخابات ریاست جمهوری می‌توان فعالیت عارف را این گونه تفسیر کرد که او با گذر از دولت اعتدال که رویکردی نزدیک به اصلاحات داشت، رویای بهارستان را دارد؛ شاید عارف بتواند سودای ریاست جمهوری و در پله پایین تر معاون اولی را، در صندلی اصلی بهارستان جست و جو کند.
وی ابتدا با توجه به مشکلات پیش آمده برای اقتصاد کشور در آن موقع، شرایط را برای رای آوری - یک کاندیدا به غیر از اصولگرایان - مهیا می‌دید، با جدیت وارد صحنه شد اما گمان نمی کرد که به وسیله فشارهای وارده از سوی رئیس‌جمهوری که خودش سمت معاون اولی او را بر عهده داشت، مجبور به کناره گیری از عرصه انتخابات شود. هر چند که او نامی از روحانی نبرد ولی توده مردم این انصراف را برای حمایت از شیخ اعتدال و روند افزایش رای او می دیدند.
عارف اگر چه بعدا از این انصراف خود، به عنوان "انصراف از موضع بالا" سخن گفت، ولی همگان خوب می‌دانستند که او هیچ شانسی در برابر - گزینه حداقلی اصلاح طلبان یعنی روحانی - ندارد.
عارف در مصاحبه با ویژه‌نامه نوروزی سال ۹۳ هفته‌نامه مثلث گفت: "در شرایط برد قرار داشتم که کنار رفتم." او دادمه داد: "قبل از همایش بزرگ سالن حجاب تهران که آخرین نشست انتخاباتی ام بود یکی از دوستان در یکی از نهادها نظرسنجی همراه تحلیلی به من ارائه کرد که نتیجه این بود که من احتمالا رای اول را دارم. خوشحالم که در آن فضا و با آگاهی از احتمال بالای پیروز شدن تصمیم به کناره گیری در جهت منافع مردم گرفتم." ولی برخی گمانه زنی ها از ناطق نوری به عنوان فرد اصلی ای که باعث شد عارف انصراف دهد، یاد می کنند.
"شکوه انصراف"؛ این عنوانی است که حامیان محمدرضا عارف برای بزرگداشت سالگرد انصراف وی از نامزدی ریاست جمهوری سال گذشته انتخاب کرده و بر روی آن مانور دادند. حامیان او بعد از به نتیجه نرسیدن برنامه‌های انتخاباتی عارف برای مجلس آن طور که خود می‌خواست، سعی در احیای او دارند.
آنها با بزرگداشت این "انصراف"، سعی کردند به طور تلویحی به روحانی و حامیان او این نکته را گوشزد کنند که انصراف عارف، ستون برد انتخاباتی روحانی بوده است، اگرچه برخی منابع خبری نزدیک به اصلاح‌طلبان هیچ گاه پایگاه رای عارف را گسترده و زیاد برآورد نکردند.
سودای معاون اولی
محمدرضا عارف نسبت به قرار گرفتن در راس کابینه روحانی، نگاهی بشدت خوش بینانه داشت. او در بدترین شرایط هم فکرش را نمی‌کرد که پیشنهادی غیر از معاون اولی دولت اعتدال به او تقدیم شود.
رسانه‌های نزدیک به اصلاح طلبان در چند روز اول رای آوری روحانی و پس از آن در کوران رقابت گزینه های روحانی برای کابینه، با ایجاد فضای قطعی شدن حضور عارف در کابینه آن هم به عنوان معاون اولی، بازی را برده می‌دیدند، حال آنکه روحانی هرگز چنین فکری در سر نداشت. اما با سپری شدن روزها و جدی تر شدن گزینه اسحاق جهانگیری برای معاونت اولی دولت، رویای معاون اولی برای معاون اول دولت اصلاحات، رنگ باخت.
جایگاه وزیری در کابینه، که رد شد
خبرها در دوران چینش کابینه، از جدی شدن جایگاه وزارت ارتباطات برای عارف حکایت داشت. برخی تحلیلگران این اقدام روحانی را تحقیر عارف قلمداد کردند، و پیام این اقدام را این دانستند که روحانی در صدد القای این موضوع است که جایگاه رای پایینی در تشکیل دولت او داشته است و البته همانطور که پیش‌بینی می شد این پیشنهاد از سوی عارف رد شد.
عارف در سودای معاون اولی بود زیرا هم می توانست وجهه سیاسی خود را ترمیم کند و هم خود را برای انتخابات در آینده آماده کند. البته رد این جایگاه از سوی عارف هم روحانی را از زیر بار فشار رسانه‌های اصلاح‌طلب خلاص می کرد و هم باب بهانه گیری اطرافیان عارف را در این مقوله بسته.
در هر حال این گونه القا شده بود که قبول وزرات خانه غیر کلیدی در دولت روحانی، سطح سیاسی عارف را تا قسمت زیادی پایین می آورد و عارف این پیشنهاد را رد کرد تا خود را آماده انتخابات مجلس کند.
رویای نسیه مجلس
عارف بلافاصله پس از قطعی شدن عدم حضور در کابینه، به فکر سازمان دهی کادرهای میدانی-سیاسی خود در استان ها و شهرهای بزرگ برای انتخابات مجلس افتاد.
سفرهای استانی که بخشی از آنها رسانه ای می شد، سازمان دهی فضای رسانه ها با تمرکز ویژه بر روی رسانه های دیجیتال، سامان‌دهی لیست در تهران به سر لیستی خود او و . . . از جمله این اقدامات بود.
در ماه های ابتدایی بعد از انتخابات شدت این فعالیت ها به قدری بود که برخی او را رئیس قطعی مجلس دهم می دیدند. ولی مدتی است که جلسات فشرده شبه انتخاباتی، ناگهان دچار رکود شده است. برخی تحلیلگران دلیل این رویداد را پاشیدگی بیش از حد جبهه اصلاحات می دادنند و برخی دیگر عدم تمایل دولتی‌ها برای عدم وحدت با اصلاح طلبان در انتخابات مجلس.
حال با گذشت یک سال از انتخابات ریاست جمهوری می‌توان فعالیت عارف را این گونه تفسیر کرد که او با گذر از دولت اعتدال که رویکردی نزدیک به اصلاحات داشت، رویای بهارستان را دارد؛ شاید عارف بتواند سودای ریاست جمهوری و در پله پایین تر معاون اولی را، در صندلی اصلی بهارستان جست و جو کند.
