در جلد نخست دانشنامه امام رضا(ع) آمده است: ابوحمزه ثابت بن ابی‌صفیه (دینار)، از شخصیت‌های برجسته و مورد احترام شیعه، به حکم انتسابش به تیره ثماله یا اسکان در منطقه ثماله، به لقب «ثمالی» معروف شده و مورد مدح امام رضا(ع) قرار گرفته است. برابر قول مشهور، وی از اصحاب و روایات چهار تن از معصومان، امام سجاد، امام باقر، امام صادق و امام کاظم(ع) بود. او امام رضا (ع) را درک نکرد و طبعاً راوی حدیثی از آن حضرت نیست، اما به اعتبار موقعیتی که در عالم تشیع داشته، مورد مدح و تمجید آن حضرت قرار گرفته و این ستایش در بسیاری از کتب رجالی شیعه انعکاس یافته است.
امام رضا(ع) درباره او فرمود‌ه‌اند: ابوحمزه در زمان خویش مثل سلمان یا لقمان در زمان خود بود، بدان سبب که به چهار تن از ما، یعنی علی‌بن حسین، محمدبن علی، جعفربن محمد و در برهه‌ای موسی‌بن جعفر خدمت کرده و با چهار تن از ما رفت و آمد داشته است.
نقل 107 حدیث توسط ابوحمزه ثمالی
اندکی تأمل درباره دو شخصیت پیش گفته که ابوحمزه به آنان تشبیه شده، عظمت
وی را بیش از پیش آشکار می‌سازد. پیامبر(ص) «سلمان» را به اعتبار جلالت و
والایی‌اش از اهل بیت خود دانسته بود و لقمان نیز به حکمت و دانایی شهره
تاریخ است، به گونه‌ای که نبی مکرم اسلام(ص) خود را بدو تشبیه می‌کند.
بنابراین، سخن امام نشان از کمال و حکمت ابوحمزه دارد.
به‌رغم این مکانت و بزرگی ابوحمزه، از زندگی‌نامه وی اطلاع چندانی در دست
نیست و منابع تاریخی و حدیثی از زندگی، و ولادت، رشد، خاندان و نیز
فعالیت‌های مذهبی و اجتماعی‌اش سخن در خوری ارائه نمی‌کنند. البته
آورده‌اند وی کوفی، از موالی مهلّب، ازدی و از راویان بزرگ است که در سلسله
107 حدیث قرار دارد. یعقوبی نیز او را از فقهای عهد ابوالعباس سفاح (خلافت
132-136ق) معرفی می‌کند.
اعتبار ابوحمزه نزد اهل تسنن
با اینکه اهل سنت کمتر از روایان شیعی نقل روایت می‌کنند، به ویژه آنگاه
که مورد توجه خاص این مذهب باشد، ابوحمزه از کسانی است روایاتش به فراوانی
مورد توجه آنان قرار دارد، چنانکه ابن‌عساکر در جاهای مختلف و ابن‌کثیر در
موارد بسیار با اخبار و روایاتش استناد جسته‌اند و ابوالفرج اصفهانی نیز در
الأغانی روایات فراوانی از او دارد. در میان رجالیون شیعه نیز ابوحمزه
مورد ستایش و تعدیل واقع شده است و نجاشی او را از افراد ثقه می‌داند.
در بیان مقام وی، حتی کرامتی برایش ذکر کرده و گفته‌اند که او دعای آموخته از امام سجاد(ع) را بر دست شکسته فرزندش خواند که به یکباره خوب شد، به گونه‌ای که یحیی‌بن عبدالله شکسته‌بند نتوانست تشخیص دهد کدام دست او شکسته بود. (بحار الانوار، ج 92، ص 230)
