صراط: پژوهشگران دانشگاه استنفورد نشان دادند که نانولوله‌های حاوی مونوسایت می‌تواند برای از بین بردن تومور سرطانی مورد استفاده قرار گیرد. برایان روناین اسمیت از محققان این پروژه می‌گوید: ما موفق به ارائه یک مکانیسم جدید برای هدف‌گیری بیماری با استفاده از نانوذرات شدیم که می‌تواند مسیر تازه‌ای به سوی درمان با کمک رهاسازی دارویی و فناوری نانو باشد.
وی می‌افزاید: یافته‌های ما اهمیت زیادی دارد، زیرا یکی از بزرگترین مشکلات در مسیر رهاسازی هوشمند دارویی این است که بتوان نانوذرات را به گونه‌ای طراحی کرد که دارو را مستقیم و کارا به محل موردنظر وارد کند.
در این روش، محققان می‌توانند انواع مختلفی از تومورهای جامد را با استفاده از سلول‌های ایمنی بدن از بین ببرند، این روش با الهام از اسب تروجان، مونوسایت‌ها را وارد تومور می‌کند.
این گروه با استفاده از نوع خاصی میکروسکوپ، موفق به تصویربرداری از نانولوله‌های کربنی تک‌جداره‌ای شدند که درون بدن موش بیمار به حرکت در آمده و توسط سلول‌های بدن موش بلعیده می‌شوند. این گروه تحقیقاتی با آزمایش خون موش دریافتند که از میان تمام سلول‌های موجود در خون، تنها مونوسایت ly-6cHi از خون گرفته شده است. لازم به ذکر است که این مونوسایت‌ها به صورت طبیعی توانایی حمله به سلول‌های سرطانی را دارند.
این گروه به نتیجه جالب دیگری نیز رسیدند، آن‌ها دریافتند که در صورت اتصال لیگند پپتیدی موسوم به RGD به نانولوله‌های کربنی، می‌توان مقدار نانولوله حاوی مونوسایت را که به سلول سرطانی می‌رسد، افزایش داد. البته در حال حاضر مکانیسم این روش هنوز در هاله‌ای از ابهام قرار دارد، اما آنچه مشخص شده، این است که پپتیدهای متصل به نانولوله‌کربنی، بعد از جدا شدن مونوسایت از نانولوله روی سطح مونوسایت باقی می‌ماند.
پپتیدهای RGD می‌توانند به رگ‌های خونی موجود در سطح تومور بچسبند، بنابراین نانولوله‌های حاوی مونوسایت را قادر می‌کنند به صورت انتخابی به سطح تومور سرطانی متصل شوند.
پژوهشگران این پروژه معتقدند که می‌توان از این روش برای تشخیص یا درمان بیماری استفاده کرد. این روش نه تنها برای سرطان، بلکه برای برخی بیماری‌ها نظیر دیابت و بیماری‌های قلبی نیز قابل استفاده است.
وی می‌افزاید: یافته‌های ما اهمیت زیادی دارد، زیرا یکی از بزرگترین مشکلات در مسیر رهاسازی هوشمند دارویی این است که بتوان نانوذرات را به گونه‌ای طراحی کرد که دارو را مستقیم و کارا به محل موردنظر وارد کند.
در این روش، محققان می‌توانند انواع مختلفی از تومورهای جامد را با استفاده از سلول‌های ایمنی بدن از بین ببرند، این روش با الهام از اسب تروجان، مونوسایت‌ها را وارد تومور می‌کند.
این گروه با استفاده از نوع خاصی میکروسکوپ، موفق به تصویربرداری از نانولوله‌های کربنی تک‌جداره‌ای شدند که درون بدن موش بیمار به حرکت در آمده و توسط سلول‌های بدن موش بلعیده می‌شوند. این گروه تحقیقاتی با آزمایش خون موش دریافتند که از میان تمام سلول‌های موجود در خون، تنها مونوسایت ly-6cHi از خون گرفته شده است. لازم به ذکر است که این مونوسایت‌ها به صورت طبیعی توانایی حمله به سلول‌های سرطانی را دارند.
این گروه به نتیجه جالب دیگری نیز رسیدند، آن‌ها دریافتند که در صورت اتصال لیگند پپتیدی موسوم به RGD به نانولوله‌های کربنی، می‌توان مقدار نانولوله حاوی مونوسایت را که به سلول سرطانی می‌رسد، افزایش داد. البته در حال حاضر مکانیسم این روش هنوز در هاله‌ای از ابهام قرار دارد، اما آنچه مشخص شده، این است که پپتیدهای متصل به نانولوله‌کربنی، بعد از جدا شدن مونوسایت از نانولوله روی سطح مونوسایت باقی می‌ماند.
پپتیدهای RGD می‌توانند به رگ‌های خونی موجود در سطح تومور بچسبند، بنابراین نانولوله‌های حاوی مونوسایت را قادر می‌کنند به صورت انتخابی به سطح تومور سرطانی متصل شوند.
پژوهشگران این پروژه معتقدند که می‌توان از این روش برای تشخیص یا درمان بیماری استفاده کرد. این روش نه تنها برای سرطان، بلکه برای برخی بیماری‌ها نظیر دیابت و بیماری‌های قلبی نیز قابل استفاده است.
