صراط: در روزهای گذشته مستندی درباره گروه تروریستی منافقین از شبکه های مختلف صداوسیما پخش شد به نام «در آغوش یاران» که نه به رفتارهای جنایتکارانه و تروریستی این گروه بلکه به مناسبات داخلی، بویژه رفتار سرکرده این گروه با زنان می پرداخت.
روایتی دیگر از مسعود رجوی که پرونده سیاهش در ترور مردم و مسئولان کشورمان، همکاری با صدام و جاسوسی به نفع دشمنان ایران و حمله نظامی به کشور (پس از قطعنامه 598) این بار با بهره کشی از زنانی که به ترفندهای مختلف به پادگان اشرف کشیده شده بودند، قطورتر و رسواتر می شد.
ارزش مستند فوق الذکر در این است که راویان آن زنان و اعضای سازمانی بوده اند که اینک در پی بیش از 20 سال استثمار در گروهک منافقین، وظیفه خود را در افشاگری علیه پلیدترین شبکه ضدانسانی امروز می دانند. بتول سلطانی، نسرین ابراهیمی و زهرا معینی راویان این مستند بودند.
آنان که بهترین سال های جوانی اشان را در زندانی به نام اردوگاه اشرف گذرانده اند به دلیل بهره گیری جنسی از سوی سرکرده منافقین یا به خودکشی روی آورده اند یا در فرصتی طلایی فرار از «جهنم اشرف» را با همه عواقب احتمالی آن به جان خریده اند.
این گروه که تعدادشان کم هم نیستند، سال هاست به افشای مناسبات غیرانسانی درون سازمان و حرمسرای مسعود رجوی مشغولند.
مستندهایی از این دست به مخاطبان می آموزد که گروهک رجوی فرقه ای است فردمحور که با استفاده از تکنیک های مغزشویی جماعتی را چون بردگان به خدمت می گیرد. اراده و آزادی عمل آنان را سلب، با سرکوب محبت، عشق، علاقه به خویشان و همسر و فرزندان «مرگ عواطف» را در آنان رقم می زند.
این فرآیند با دستور طلاق اجباری تحت عنوان فریبکارانه «انقلاب ایدئولوژیک» و وادار کردن مهدی ابریشمچی به طلاق همسرش (مریم) و ازدواج مریم بلافاصله با مسعود رجوی، جدا کردن فرزندان از والدین و فرستادن به اردوگاه های دیگر آغاز و با به خدمت گرفتن زنان عضو سازمان در جهت بهره کشی جنسی برای ارضای شهوات سرکرده فرقه (مسعود رجوی) و برگزاری مراسمی با عنوان رقص رهایی(که بتول سلطانی، عضو شورای رهبری سازمان راوی و یکی از قربانیان این ماجراست) به سرانجام رسید. (به منظور مطالعه مصاحبه بتول سلطانی می توانید به ویژه نامه ایام جام جم شماره69، به تاریخ 2 تیر 1390 مراجعه کنید.)
امروز رها شدگان از زندان و اسارتگاه فرقه رجوی خود را خوشبخت ترین آدم های روی زمین می دانند که توانسته اند دنیای آزاد را تجربه کنند.
زندانی که پس از فروپاشی قرارگاه اشرف در پایگاه لیبرتی عراق و بیش از 30 سال است در شهر اوورسورواز در اطراف پاریس همچنان پابرجاست و شاید باورکردن آن سخت باشد، اما بدانیم بسیاری از نیروهای منافقین طی بیش از 30 سال حضور در این شهرک (بخوانید پادگان و زندان) هنوز نتوانسته اند برج ایفل پاریس را ببینند.
از این رو تولید سریال های تلویزیونی یا مستندهای متعدد درباره این فرقه خطرناک و ضدانسانی اقدامی ارزشمند بوده و باید ادامه یابد؛ چرا که علاوه بر بازدارندگی در جذب جدید اندک نیروهای ناآگاه باعث افشای مدعیان حقوق بشر و مبارزه با تروریسم خواهد شد که چنین فرقه خطرناکی را بیش از سه دهه است با کمک های مالی، نظامی و سیاسی پشتیبانی کرده بی آن که مانع بهره کشی های غیرانسانی آنان شوند.
روایتی دیگر از مسعود رجوی که پرونده سیاهش در ترور مردم و مسئولان کشورمان، همکاری با صدام و جاسوسی به نفع دشمنان ایران و حمله نظامی به کشور (پس از قطعنامه 598) این بار با بهره کشی از زنانی که به ترفندهای مختلف به پادگان اشرف کشیده شده بودند، قطورتر و رسواتر می شد.
ارزش مستند فوق الذکر در این است که راویان آن زنان و اعضای سازمانی بوده اند که اینک در پی بیش از 20 سال استثمار در گروهک منافقین، وظیفه خود را در افشاگری علیه پلیدترین شبکه ضدانسانی امروز می دانند. بتول سلطانی، نسرین ابراهیمی و زهرا معینی راویان این مستند بودند.
آنان که بهترین سال های جوانی اشان را در زندانی به نام اردوگاه اشرف گذرانده اند به دلیل بهره گیری جنسی از سوی سرکرده منافقین یا به خودکشی روی آورده اند یا در فرصتی طلایی فرار از «جهنم اشرف» را با همه عواقب احتمالی آن به جان خریده اند.
این گروه که تعدادشان کم هم نیستند، سال هاست به افشای مناسبات غیرانسانی درون سازمان و حرمسرای مسعود رجوی مشغولند.
مستندهایی از این دست به مخاطبان می آموزد که گروهک رجوی فرقه ای است فردمحور که با استفاده از تکنیک های مغزشویی جماعتی را چون بردگان به خدمت می گیرد. اراده و آزادی عمل آنان را سلب، با سرکوب محبت، عشق، علاقه به خویشان و همسر و فرزندان «مرگ عواطف» را در آنان رقم می زند.
این فرآیند با دستور طلاق اجباری تحت عنوان فریبکارانه «انقلاب ایدئولوژیک» و وادار کردن مهدی ابریشمچی به طلاق همسرش (مریم) و ازدواج مریم بلافاصله با مسعود رجوی، جدا کردن فرزندان از والدین و فرستادن به اردوگاه های دیگر آغاز و با به خدمت گرفتن زنان عضو سازمان در جهت بهره کشی جنسی برای ارضای شهوات سرکرده فرقه (مسعود رجوی) و برگزاری مراسمی با عنوان رقص رهایی(که بتول سلطانی، عضو شورای رهبری سازمان راوی و یکی از قربانیان این ماجراست) به سرانجام رسید. (به منظور مطالعه مصاحبه بتول سلطانی می توانید به ویژه نامه ایام جام جم شماره69، به تاریخ 2 تیر 1390 مراجعه کنید.)
امروز رها شدگان از زندان و اسارتگاه فرقه رجوی خود را خوشبخت ترین آدم های روی زمین می دانند که توانسته اند دنیای آزاد را تجربه کنند.
زندانی که پس از فروپاشی قرارگاه اشرف در پایگاه لیبرتی عراق و بیش از 30 سال است در شهر اوورسورواز در اطراف پاریس همچنان پابرجاست و شاید باورکردن آن سخت باشد، اما بدانیم بسیاری از نیروهای منافقین طی بیش از 30 سال حضور در این شهرک (بخوانید پادگان و زندان) هنوز نتوانسته اند برج ایفل پاریس را ببینند.
از این رو تولید سریال های تلویزیونی یا مستندهای متعدد درباره این فرقه خطرناک و ضدانسانی اقدامی ارزشمند بوده و باید ادامه یابد؛ چرا که علاوه بر بازدارندگی در جذب جدید اندک نیروهای ناآگاه باعث افشای مدعیان حقوق بشر و مبارزه با تروریسم خواهد شد که چنین فرقه خطرناکی را بیش از سه دهه است با کمک های مالی، نظامی و سیاسی پشتیبانی کرده بی آن که مانع بهره کشی های غیرانسانی آنان شوند.
