صراط: علی پروین امروز شمع 68 سالگی خود را فوت می کند و وارد 69 سالگی می شود.
بی شک مشهورترین چهره فوتبال و شاید ورزش کشور در دهه 60 و 70 کسی نبود به غیر از علی پروین. محبوبیت پروین به حدی بود که برای سال ها، هیچ کس جرات انتقاد از پرسپولیس و حتی تیم ملی تحت هدایتش را نداشت اما در اوایل دهه 80، محبوبیت پروین به شدت رو به نزول گذاشت و تا جایی رفت که به خاطر شعار تماشاگران عصبانی از نتایج بد پرسپولیس، مجبور به خانه نشینی شد. او اما در تمام این سال ها، منتظر مالکیت و مدیریت بر باشگاه بود و آرزو می کرد پرسپولیس از سوی وزارت ورزش به پیشکسوتان تحویل داده شود. پروین برخلاف ناصر حجازی، اسطوره استقلال، در سال های اخیر به چهره ای محافظه کار بدل شد و سعی کرد حرف های دلش در قبال افراد مختلف را فقط در محافل خصوصی و در نزد نزدیک ترین دوستانش به زبان بیاورد. دوره مدیریتی کوتاه و پر از جنجال پروین در باشگاه پرسپولیس، خیلی زود به اتمام رسید. او نتوانست از موانع مالی باشگاه برای مدیریت آسان بر آن بگذرد و راه رویانیان را ادامه دهد. با این حال، سلطان همچنان برای پرسپولیسی ها به عنوان یک نماد شناخته می شود. پروین توانایی هایش را در عرصه مربی گری، به اثبات رسدند.
بچه خیابان عارف، کوچه غریبان در تاریخ سوم مهرماه سال 1325 در خانواده ای پرجمعیت به دنیا آمد. عشق به فوتبال در همان دوران کودکی در قلب پروین بود و استعداد در این زمینه باعث شد زمین خاکی های جنوب شهر، با یک اعجوبه آشنا شود؛ علی زاغی!
او به خاطر چشم های آبی رنگش به علی زاغی معروف بود و خیلی زود، فوتبال را در سطح جوانان با باشگاه البرز شروع کرد و سپس به کیان پیوست. بازی های جذابش در کیان زمینه ساز حضور زودهنگامش در تیم ملی جوانان شد و در مسابقات سال 1966 فیلیپین توانست در دو بازی برابر ژاپن و سریلانکا 5 گل به ثمر برساند.
پروین در همان عنفوان جوانی، به پیکان رفت و یکسال درخشان در این تیم داشت سپس به دعوت همایون بهزادی، مرد شماره یک پرسپولیس، در سال 1347 راهی باشگاه سرخپوش پایتخت شد. دو سال طول کشید تا به تیم ملی بزرگسالان برسد و بالاخره در سال 1349 در نیمه دوم بازی با پاکستان برای تیم ملی بزرگسالان به میدان رفت و توانست گل هفتم مامقابل این تیم را به ثمر برساند. درخشش عجیب و پیشرفت روز به روز پروین، از او یک چهره محبوب ساخت به خصوص که طرز صحبت کردن و رفتارهایش کاملا منحصر به فرد بود. پروین به عنوان بازیکن، افتخارات زیادی با پیراهن پرسپولیس رقم زد به خصوص گل هایی که برابر گوارانی برزیل، کریستال پالاس انگلیس، کلودین دانمارک، کروزیرو برزیل، منچستر یونایتد انگلیس، ناسیونال اروگوئه و اسلوبو یوگسلاوی به ثمر رساند. پروین در مورد گل به منچستر یونایتد، خاطره جالبی تعریف کرد و گفت: در تمام خانواده، این به شهرت داشتم که دستانم هرگز نمی لرزد. اصلا به خاطر همین قضیه بود که در بازار طلافروشان مدتی کارگری کردم و وظیفه ام، چسباندن نگین روی انگشتر بود. این کار، مهارت زیادی می خواست و مهم تر از همه، نباید دستت می لرزید.در تمام زندگیم، فقط یکبار شد که دستم لرزید آن هم بعد از گلی که به مچستر یونایتد زدم.
پروین در سال 68 سرمربی تیم ملی شد اما در سال 72 به خاطر ناکامی در بازی های مقدماتی جام جهانی 1994 از تیم ملی برکنار شد البته این برکناری، تبعات زیادی برایش داشت.
پروین تا سال 77 خانه نشین بود ولی با دعوت امیر عابدینی، مجددا سرمربی پرسپولیس شد که در نهایت در سال 82 از این تیم به عنوان سرمربی کنار رفت. او دیگر هرگز نتوانست در عرصه مربی گری، موفقیتی کسب کند اما تعداد قهرمانی هایش از مرز 25 قهرمانی گذشت. این رکورد، برای مربیان ایرانی بعد از پروین، دست نیافتنی است.
امروز، تولد علی پروین است. خارج از تمام انتقاداتی که به او می شود، پروین را نمی توان دوست نداشت. او چهره قابل احترامی در فوتبال ایران است که با خاطراتش، می شود ده ها جلد کتاب نوشت.
بی شک مشهورترین چهره فوتبال و شاید ورزش کشور در دهه 60 و 70 کسی نبود به غیر از علی پروین. محبوبیت پروین به حدی بود که برای سال ها، هیچ کس جرات انتقاد از پرسپولیس و حتی تیم ملی تحت هدایتش را نداشت اما در اوایل دهه 80، محبوبیت پروین به شدت رو به نزول گذاشت و تا جایی رفت که به خاطر شعار تماشاگران عصبانی از نتایج بد پرسپولیس، مجبور به خانه نشینی شد. او اما در تمام این سال ها، منتظر مالکیت و مدیریت بر باشگاه بود و آرزو می کرد پرسپولیس از سوی وزارت ورزش به پیشکسوتان تحویل داده شود. پروین برخلاف ناصر حجازی، اسطوره استقلال، در سال های اخیر به چهره ای محافظه کار بدل شد و سعی کرد حرف های دلش در قبال افراد مختلف را فقط در محافل خصوصی و در نزد نزدیک ترین دوستانش به زبان بیاورد. دوره مدیریتی کوتاه و پر از جنجال پروین در باشگاه پرسپولیس، خیلی زود به اتمام رسید. او نتوانست از موانع مالی باشگاه برای مدیریت آسان بر آن بگذرد و راه رویانیان را ادامه دهد. با این حال، سلطان همچنان برای پرسپولیسی ها به عنوان یک نماد شناخته می شود. پروین توانایی هایش را در عرصه مربی گری، به اثبات رسدند.
بچه خیابان عارف، کوچه غریبان در تاریخ سوم مهرماه سال 1325 در خانواده ای پرجمعیت به دنیا آمد. عشق به فوتبال در همان دوران کودکی در قلب پروین بود و استعداد در این زمینه باعث شد زمین خاکی های جنوب شهر، با یک اعجوبه آشنا شود؛ علی زاغی!
او به خاطر چشم های آبی رنگش به علی زاغی معروف بود و خیلی زود، فوتبال را در سطح جوانان با باشگاه البرز شروع کرد و سپس به کیان پیوست. بازی های جذابش در کیان زمینه ساز حضور زودهنگامش در تیم ملی جوانان شد و در مسابقات سال 1966 فیلیپین توانست در دو بازی برابر ژاپن و سریلانکا 5 گل به ثمر برساند.
پروین در همان عنفوان جوانی، به پیکان رفت و یکسال درخشان در این تیم داشت سپس به دعوت همایون بهزادی، مرد شماره یک پرسپولیس، در سال 1347 راهی باشگاه سرخپوش پایتخت شد. دو سال طول کشید تا به تیم ملی بزرگسالان برسد و بالاخره در سال 1349 در نیمه دوم بازی با پاکستان برای تیم ملی بزرگسالان به میدان رفت و توانست گل هفتم مامقابل این تیم را به ثمر برساند. درخشش عجیب و پیشرفت روز به روز پروین، از او یک چهره محبوب ساخت به خصوص که طرز صحبت کردن و رفتارهایش کاملا منحصر به فرد بود. پروین به عنوان بازیکن، افتخارات زیادی با پیراهن پرسپولیس رقم زد به خصوص گل هایی که برابر گوارانی برزیل، کریستال پالاس انگلیس، کلودین دانمارک، کروزیرو برزیل، منچستر یونایتد انگلیس، ناسیونال اروگوئه و اسلوبو یوگسلاوی به ثمر رساند. پروین در مورد گل به منچستر یونایتد، خاطره جالبی تعریف کرد و گفت: در تمام خانواده، این به شهرت داشتم که دستانم هرگز نمی لرزد. اصلا به خاطر همین قضیه بود که در بازار طلافروشان مدتی کارگری کردم و وظیفه ام، چسباندن نگین روی انگشتر بود. این کار، مهارت زیادی می خواست و مهم تر از همه، نباید دستت می لرزید.در تمام زندگیم، فقط یکبار شد که دستم لرزید آن هم بعد از گلی که به مچستر یونایتد زدم.
پروین در سال 68 سرمربی تیم ملی شد اما در سال 72 به خاطر ناکامی در بازی های مقدماتی جام جهانی 1994 از تیم ملی برکنار شد البته این برکناری، تبعات زیادی برایش داشت.
پروین تا سال 77 خانه نشین بود ولی با دعوت امیر عابدینی، مجددا سرمربی پرسپولیس شد که در نهایت در سال 82 از این تیم به عنوان سرمربی کنار رفت. او دیگر هرگز نتوانست در عرصه مربی گری، موفقیتی کسب کند اما تعداد قهرمانی هایش از مرز 25 قهرمانی گذشت. این رکورد، برای مربیان ایرانی بعد از پروین، دست نیافتنی است.
امروز، تولد علی پروین است. خارج از تمام انتقاداتی که به او می شود، پروین را نمی توان دوست نداشت. او چهره قابل احترامی در فوتبال ایران است که با خاطراتش، می شود ده ها جلد کتاب نوشت.
