صراط: وزارت دفاع چین گزارشی از قابلیت موشکی ایران منتشر کرد که در آن ضمن تأکید بر تدافعی بودن راهبرد نظامی ایران اعلام کرد که امروز، تصریح کرده که این کشور به موفقیت‌های زیادی در زمینه تولید موشک‌های میانبرد رسیده و اکنون تمامی پایگاههای نظامی آمریکا در منطقه خلیج فارس در برد موشک‌های ایران قرار دارد.
متن کامل گزارش وزارت دفاع چین از توانمندی موشکی ایران به شرح زیر می‌باشد:
مرحله اول: طرح آغاز تولید موشک
اولین برنامه توسعه موشکی ایران به اواخر دوران رژیم پهلوی بازمی‌گردد. در دوران حکومت شاه، ایران و اسرائیل برنامه «نفت در قبال تسلیحات» را توسعه بخشیدند. در حین چهارمین جنگ خاورمیانه در سال 1973، اسرائیل، فناوری موشک بالستیک «جریکو1» را داشت تا به ایران در ساخت یک پایگاه تحقیق و توسعه و تولید و آزمایش موشک و همچنین در طرح توسعه موشک‌های بالستیک میان برد با برد 1500 کیلومتر کمک کند اما این همکاری زیاد طول نکشید. بعد از انقلاب اسلامی 1979 ایران، اسرائیل خیلی سریع کارشناسان خود را از ایران خارج کرد و برنامه توسعه موشکی ایران نیز متوقف شد.
به دنبال جنگ ایران و عراق و استفاده عراق از حملات موشک بالستیک علیه ایران، تهران به اندازه‌ای متحمل خسارت شد که از جامعه بین‌الملل درخواست کمک کرد. ایران به مدت 8 سال رقابت تسلیحات موشکی را با عراق آغاز کرد. موشک‌های ایران هم از نظر کمیت و هم از نظر کیفیت به خوبی موشک‌های بالستیک عراق نبود. اختلاف بزرگ بین قابلیت موشک بالستیکی دو کشور عراق و ایران، نقش مهمی در استراتژی و سیاست‌های ایران به وجود آورد و عزم ایران برای آغاز تحقیقات مستقل و توسعه موشک‌های بالستیک را تقویت کرد.
در پایان جنگ ایران و عراق، موشک‌های بالستیک ایران به منظور مکان یابی حملات موشکی، تأمین امنیت ملی در یک برهه مهم از زمان و همچنین مهار رقبای بالقوه به اجرا در‌آمد. در طول این دوران، ایران با موفقیت شماری از موشک‌های بالستیک میانبرد را تولید کرد و در زمینه فناوری چندمرحله‌ای نیروی محرکه و فناوری سوخت جامد، پیشرفت‌هایی را به دست آورد. ایران هم‌اکنون بعد از یک تلاش 20 ساله، قدرتمندترین زرادخانه موشکی خاورمیانه را دارد، مجموع انواع موشک‌های فعال این کشور بیش از یکهزار و 500 فروند است. حتی ژنرال‌های آمریکایی در حوزه فرماندهی مرکزی آمریکا مجبور به اعتراف شدند که شمار تسلیحات بالستیکی ایران بسیار زیاد است و این قابلیت را دارد تا در میدان‌های نبرد یک تهدید نظامی واقعی باشد.
مرحله دوم: نوآوری در تولید موشک همچنان ادامه دارد
بعد از پایان جنگ ایران و عراق، ایران برنامه توسعه موشک بالستیک خود را آغاز کرد. ایران بعد از چند دهه پیشرفت‌های مدوام، موشک‌های بالستیک «شهاب-3»، «فاتح-110» و «زلزال 2» و دیگر موشک‌های میانبرد با توانایی نفوذ، تحرک و دیگر قابلیت‌های کلیدی فنی را تولید کرد.
«شهاب 3» موشک بالستیک سوخت مایع با برد یکهزار و 280 کیلومتر با قابلیت حمل کلاهک یکهزار و 158 کیلوگرم در سال 2003 وارد خدمت رسمی در نیروهای مسلح ایران شد. «شهاب 3» با قابلیت بازدارندگی می‌تواند به خاورمیانه و خلیج فارس برسد. ایران به منظور مقابله با چالش‌های سامانه‌های ضدموشک آمریکا، «شهاب 3» ارتقا یافته را تولید کرد. موشک‌های «شهاب »3 ارتقا یافته می‌تواند به طرز موثری مانع استفاده از سامانه ضدموشکی برای رهگیری پارامترهای مداری شود و همچنین به طرز موثری قابلیت نفوذ بالا دارد.
از آنجایی که موشک‌های سری «شهاب 3» از فناوری پرواز تک مرحله‌ای استفاده می‌کنند، برد آنها محدود است. ایران به منظور تقویت برد موشک، فناوری نیروی محرکه پرواز دو مرحله‌ای را مورد بررسی قرار داد. «فاتح 110» در مرحله اول از سوخت مایع استفاده می‌کند و در مرحله دوم از سوخت جامد استفاده می‌کند و همین امر برد آن را به 2000 کیلومتر افزایش داده است. ایران در سال 2009، با موفقیت موشک‌های «زلزال 2» با سوخت جامد را مورد آزمایش قرار داد. زمان آماده‌سازی برای پرتاب این موشک 30 دقیقه بود و دقت آن به 350 متر ارتقا یافت.
مرحله 3: پیروزی در آینده و رسیدن به هدف بلند مدت
در حال حاضر، ناوگان موشک‌های میانبرد ایران می‌تواند تمام پایگاههای نظامی آمریکا در منطقه خلیج‌فارس را هدف قرار دهد. به طور کلی مسیر آینده توسعه موشک از سه جنبه زیر است:
توانایی نفوذ پیشرفته موشک: «شهاب 3» ارتقایافته، بارزترین ویژگی آن، ظاهر طرح کلاهک است که به شکل سیلندر کوچک مخروطی شکل و سامانه نیروی محرکه داخلی آن آست که اجازه می‌دهد که پایه کلاهک محرک باشد.
تقویت دقت برخورد موشک: از میان فناوری هدایت موشک، ایران احتمالاً از فناوری هدایت ردیابی داخلی، هدایت ماهواره‌ای و دیگر فناوری‌های پیچیده هدایت موشک استفاده کند و از جدیدترین تکنیک‌های اصلاح‌شده هدایت موشک استفاده کند تا دقت موشک‌های خود را افزایش دهد.
تقویت قدرت احیای موشک: اکثر جدیدترین موشک‌های ایران از سوخت جامد استفاده می‌کند. موشک‌های سوخت جامد، ساختار ساده‌ای دارد و می‌تواند برای طولانی مدت سوخت را ذخیره کند، قابلیت مانور بهتر را دارد، قابلیت پنهان شدن دارد و احتمال کشف آن بسیار پایین می‌آید. احتمال این وجود دارد که ایران موشکی را تولید کند که قدرت استتار بیشتر را داشته باشد و استتار به مفهوم آن است که توانمندی موشک برای احیا تقویت شود.
به منظور عملکرد تکنیکی و تاکتیکی موشک، بهبود برد، افزایش دقت، قابلیت نفوذ و همچنین به منظور بهبود هریک از این شاخصه‌ها، به قابلیت چشمگیر فنی و منابع مالی برای پشتیبانی از آنها نیاز است.
در واقع، در تولید موشک‌های بالستیک، آستانه فناوری موشک میان برد بالا نیست اما عبور از مشکلات کنونی همچون بهبود توانمندی نفوذ و دقت پرتاب موشک‌ها آسان نیست و اینها مشکلاتی است که ایران در توسعه موشک با آن روبرو است. می‌توان بیان کرد که در آینده هرچه مشکلات پیش روی ایران بزرگتر شود، سرمایه‌گذاری آنها بیشتر خواهد شد.
متن کامل گزارش وزارت دفاع چین از توانمندی موشکی ایران به شرح زیر می‌باشد:
مرحله اول: طرح آغاز تولید موشک
اولین برنامه توسعه موشکی ایران به اواخر دوران رژیم پهلوی بازمی‌گردد. در دوران حکومت شاه، ایران و اسرائیل برنامه «نفت در قبال تسلیحات» را توسعه بخشیدند. در حین چهارمین جنگ خاورمیانه در سال 1973، اسرائیل، فناوری موشک بالستیک «جریکو1» را داشت تا به ایران در ساخت یک پایگاه تحقیق و توسعه و تولید و آزمایش موشک و همچنین در طرح توسعه موشک‌های بالستیک میان برد با برد 1500 کیلومتر کمک کند اما این همکاری زیاد طول نکشید. بعد از انقلاب اسلامی 1979 ایران، اسرائیل خیلی سریع کارشناسان خود را از ایران خارج کرد و برنامه توسعه موشکی ایران نیز متوقف شد.
به دنبال جنگ ایران و عراق و استفاده عراق از حملات موشک بالستیک علیه ایران، تهران به اندازه‌ای متحمل خسارت شد که از جامعه بین‌الملل درخواست کمک کرد. ایران به مدت 8 سال رقابت تسلیحات موشکی را با عراق آغاز کرد. موشک‌های ایران هم از نظر کمیت و هم از نظر کیفیت به خوبی موشک‌های بالستیک عراق نبود. اختلاف بزرگ بین قابلیت موشک بالستیکی دو کشور عراق و ایران، نقش مهمی در استراتژی و سیاست‌های ایران به وجود آورد و عزم ایران برای آغاز تحقیقات مستقل و توسعه موشک‌های بالستیک را تقویت کرد.
در پایان جنگ ایران و عراق، موشک‌های بالستیک ایران به منظور مکان یابی حملات موشکی، تأمین امنیت ملی در یک برهه مهم از زمان و همچنین مهار رقبای بالقوه به اجرا در‌آمد. در طول این دوران، ایران با موفقیت شماری از موشک‌های بالستیک میانبرد را تولید کرد و در زمینه فناوری چندمرحله‌ای نیروی محرکه و فناوری سوخت جامد، پیشرفت‌هایی را به دست آورد. ایران هم‌اکنون بعد از یک تلاش 20 ساله، قدرتمندترین زرادخانه موشکی خاورمیانه را دارد، مجموع انواع موشک‌های فعال این کشور بیش از یکهزار و 500 فروند است. حتی ژنرال‌های آمریکایی در حوزه فرماندهی مرکزی آمریکا مجبور به اعتراف شدند که شمار تسلیحات بالستیکی ایران بسیار زیاد است و این قابلیت را دارد تا در میدان‌های نبرد یک تهدید نظامی واقعی باشد.
مرحله دوم: نوآوری در تولید موشک همچنان ادامه دارد
بعد از پایان جنگ ایران و عراق، ایران برنامه توسعه موشک بالستیک خود را آغاز کرد. ایران بعد از چند دهه پیشرفت‌های مدوام، موشک‌های بالستیک «شهاب-3»، «فاتح-110» و «زلزال 2» و دیگر موشک‌های میانبرد با توانایی نفوذ، تحرک و دیگر قابلیت‌های کلیدی فنی را تولید کرد.
«شهاب 3» موشک بالستیک سوخت مایع با برد یکهزار و 280 کیلومتر با قابلیت حمل کلاهک یکهزار و 158 کیلوگرم در سال 2003 وارد خدمت رسمی در نیروهای مسلح ایران شد. «شهاب 3» با قابلیت بازدارندگی می‌تواند به خاورمیانه و خلیج فارس برسد. ایران به منظور مقابله با چالش‌های سامانه‌های ضدموشک آمریکا، «شهاب 3» ارتقا یافته را تولید کرد. موشک‌های «شهاب »3 ارتقا یافته می‌تواند به طرز موثری مانع استفاده از سامانه ضدموشکی برای رهگیری پارامترهای مداری شود و همچنین به طرز موثری قابلیت نفوذ بالا دارد.
از آنجایی که موشک‌های سری «شهاب 3» از فناوری پرواز تک مرحله‌ای استفاده می‌کنند، برد آنها محدود است. ایران به منظور تقویت برد موشک، فناوری نیروی محرکه پرواز دو مرحله‌ای را مورد بررسی قرار داد. «فاتح 110» در مرحله اول از سوخت مایع استفاده می‌کند و در مرحله دوم از سوخت جامد استفاده می‌کند و همین امر برد آن را به 2000 کیلومتر افزایش داده است. ایران در سال 2009، با موفقیت موشک‌های «زلزال 2» با سوخت جامد را مورد آزمایش قرار داد. زمان آماده‌سازی برای پرتاب این موشک 30 دقیقه بود و دقت آن به 350 متر ارتقا یافت.
مرحله 3: پیروزی در آینده و رسیدن به هدف بلند مدت
در حال حاضر، ناوگان موشک‌های میانبرد ایران می‌تواند تمام پایگاههای نظامی آمریکا در منطقه خلیج‌فارس را هدف قرار دهد. به طور کلی مسیر آینده توسعه موشک از سه جنبه زیر است:
توانایی نفوذ پیشرفته موشک: «شهاب 3» ارتقایافته، بارزترین ویژگی آن، ظاهر طرح کلاهک است که به شکل سیلندر کوچک مخروطی شکل و سامانه نیروی محرکه داخلی آن آست که اجازه می‌دهد که پایه کلاهک محرک باشد.
تقویت دقت برخورد موشک: از میان فناوری هدایت موشک، ایران احتمالاً از فناوری هدایت ردیابی داخلی، هدایت ماهواره‌ای و دیگر فناوری‌های پیچیده هدایت موشک استفاده کند و از جدیدترین تکنیک‌های اصلاح‌شده هدایت موشک استفاده کند تا دقت موشک‌های خود را افزایش دهد.
تقویت قدرت احیای موشک: اکثر جدیدترین موشک‌های ایران از سوخت جامد استفاده می‌کند. موشک‌های سوخت جامد، ساختار ساده‌ای دارد و می‌تواند برای طولانی مدت سوخت را ذخیره کند، قابلیت مانور بهتر را دارد، قابلیت پنهان شدن دارد و احتمال کشف آن بسیار پایین می‌آید. احتمال این وجود دارد که ایران موشکی را تولید کند که قدرت استتار بیشتر را داشته باشد و استتار به مفهوم آن است که توانمندی موشک برای احیا تقویت شود.
به منظور عملکرد تکنیکی و تاکتیکی موشک، بهبود برد، افزایش دقت، قابلیت نفوذ و همچنین به منظور بهبود هریک از این شاخصه‌ها، به قابلیت چشمگیر فنی و منابع مالی برای پشتیبانی از آنها نیاز است.
در واقع، در تولید موشک‌های بالستیک، آستانه فناوری موشک میان برد بالا نیست اما عبور از مشکلات کنونی همچون بهبود توانمندی نفوذ و دقت پرتاب موشک‌ها آسان نیست و اینها مشکلاتی است که ایران در توسعه موشک با آن روبرو است. می‌توان بیان کرد که در آینده هرچه مشکلات پیش روی ایران بزرگتر شود، سرمایه‌گذاری آنها بیشتر خواهد شد.
