سارا زدی یکی از محققان اظهار کرد: شگفت‌آور است که این حیوان کوچک در جنگل‌های پر از درنده که به عنوان میان وعده آنها محسوب می‌شود این همه مدت زندگی کند. ما دریافتیم این موجود تا هشت سالگی بدون هیچ نشانه‌ای از پیری در مقایسه با موش‌های لمور که در قفس زندگی می‌کنند عمر می‌کند.
اما چرا لمورها در جنگل بهتر زندگی می‌کنند؟ احتمالا به دلیل گرسنگی، شکار، بیماری و استرس‌های محیطی روند پیری در حیات وحش کاهش می‌یابد. همچنین شرایط اسیری بر روی عملکرد روحی و جسمی آنها تاثیر دارد.
وی اظهار کرد: ما بر روی زندگی موش در جنگل تمرکز کرده ایم تا درک کنیم چگونه این موجود در برابر عوامل مرگ ومیر داخلی و خارجی واکنش نشان می‌دهد. با توجه به اطلاعات طول عمر این موجود در اسارت و مقایسه با موش‌های آزاد در جنگل می‌توان تقاضاهای فیزیولوژیکی و رفتاری این موجود نسبت به تاثیرات محیط و روند پیری را حتی در انسان نیز کشف کرد.
محققان همچنین دریافتند طول عمر و میزان تستوسترون در موش‌های نر و ماده با یکدیگر متفاوت است، چون میزان بالاتر تستوسترون بر طول عمر کمتر دلالت دارد.
وی در ادامه افزود: ما دریافتیم موش‌های وحشی هشت سال عمر می‌کنند و در این تحقیق 16 درصد موش‌ها بیش از چهار سال بدون هیچ نشانه جسمی از پیری مانند سفیدی مو و یا مشکل بینایی عمر کردند اما هنوز علت این طول عمر ناشناخته است.
نتایج این تحقیق در نشریه PLOSOne منتشر شده است.
