نیوشا ضیغمی: شهرت را دوست دارم

چیزی که از بیرون به نظر می‏آید این است که شما در کار و زندگی خیلی فعال، پرانرژی و باروحیه هستید. این انرژی از کجا می‏آید و خود شما چقدر در حفظ این روحیه تلاش می‏ کنید؟
من فکر می‏کنم زمان بزرگترین سرمایه هر آدمی است که از دید خیلی‏ ها پنهان مانده. یعنی معمولاً افراد در طول زندگی دائماً به فردا یا اشتباهاتی که در گذشته انجام داده‏ اند فکر می‏کنند، اما من سعی می‏کنم در زمان حال زندگی کنم. همیشه به این موضوع فکر می‏کنم که شاید من تا یک ساعت دیگر نباشم، پس دم را غنیمت می‏شمارم. قطعاً حال من هم بد می‏شود، اما هیچ‏گاه داشته ‏هایم را نادیده نگرفته ‏ام. معمولاً آدم‏ها داشته‏ هایشان را دارایی‏شان می‏دانند، اما من واقعاً فکر می‏کنم بزرگترین دارایی هر انسان عمر و زمان او است، بعد از آن سلامتی و بعد هم فکر او.

خیلی از آدم‏های بزرگ دنیا بوده‏ اند که بارها ورشکست شده‏ اند، اما چون فکر داشته‏ اند دوباره ایستاده‏ اند. من فکر می‏کنم هر انسانی با دارایی‏اش که همین چیزهایی است که ذکر کردم، می‏تواند زندگی‏اش را تغییر دهد. هیچکس از بدو تولد قرار نبوده متکدی شود، بلکه شرایط زندگی او را به این سمت کشانده است. درست است که خانواده و اقلیمی که در آن به دنیا می‏آیی اهمیت دارد، اما من سعی می‏کنم به این وجوهی که شمردم خیلی بیشتر از چیزهای دیگر فکر کنم.

آدمی نیستم که خیلی اهل غر زدن باشم و همیشه سعی می‏کنم وقتی اتفاق بدی می‏افتد، بگردم و بُعد مثبت آن را پیدا کنم. چون فکر می‏کنم در هر اتفاق بدی، یک وجه مثبت وجود دارد که شما بعداً متوجه آن می‏شوید. موضوع دیگر این است که هیچ‏گاه در زندگی‏ام سعی نکرده‏ ام به آدم‏های دیگر به عنوان وسیله نگاه کنم. شغل ما شرایطی را برای ما رقم می‏زند که یک روز مجبور می‏شویم با گروه فیلمبرداری کنار جوی آب غذا بخوریم و یک روز به دفتر بزرگترین مسوولان کشور برویم و یاد بگیریم که با این دو مدل زندگی چطور کنار بیاییم. هر انسانی فرصت یک‏بار زندگی دارد اما سینما این فرصت را به تو می‏دهد که بارها و بارها زندگی‏ های مختلف را تجربه کنی و این موضوع بیش از شهرت سینما برایم جذاب است. فکر می‏کنم تمام این موارد در زندگی به انسان درس می‏دهد و من خیلی به این چیزهای کوچک و ریز توجه می‏کنم.

این نگاه به زندگی ذاتی بوده و از کودکی این روحیه را داشته‏ اید یا اینکه بخشی از آن در اثر تمرین و نوع زندگی به وجود آمده؟
این سوال خیلی برایم جالب بود. دیروز قرار بود یک داستان کوتاه درباره اسباب‏ بازی بنویسم که فرصتی برایم پیش آمد تا به کودکی‏ام فکر کنم؛ من آن دوران خیلی آدم رویاپردازی بودم. خیلی اوقات داستان‏های عجیب و غریبی تعریف می‏کردم و همیشه با شخصیت داستان‏هایی که برایم تعریف می‏کردند زندگی می‏کردم. با بچه‏های دیگر خیلی فرق داشتم...

این رویاپردازی همراه با انزوا بود یا صرفاً دنیای دیگری داشتید؟
نه منزوی نبودم. من تکفرزند بودم و خاله ‏ها و عموهایم هم آن زمان متأهل نبودند و هیچ بچه ‏ای دور و بر من نبود؛ پس مجبور بودم با اسباب‏ بازی‏هایم زندگی کنم. آن دوران مادرم هم خیلی دوست نداشت به مهدکودک بروم و پیش مادربزرگم می‏ ماندم. الان که به آن دوران نگاه می‏کنم، می‏بینم که آن زمان‏ها هم دوست نداشتم آدم معمولی باشم. الان فکر می‏کنم که شاید آن زمان بعضی‏ها با خودشان می‏گفتند که چه بچه دروغ‏گویی است؛ اما آنها دروغ نبود، بلکه دنیای من آن شکلی بود. شاید باید الان از پدر و مادرم تشکر کنم که بهم نگفتند کم حرف بزن، چون من خیلی حرف می‏زدم! الان که فکر می‏کنم می‏بینم که دنیای متفاوتی برای خودم داشتم.

چه چیزی کمک کرد که این موضوع شکل عینی‏ تری به خود بگیرد و تبدیل به بلندپروازی شود.
پدرم استاد شیمی بود و خیلی دوست داشت که در زمینه کارهایی مثل مهندسی و اینجور چیزها تحصیل کنم. زمانی که به دبیرستان رفتم، دیدم اصلاً ریاضی را دوست ندارم و با کلی مکافات توانستم به هنرستان بروم. آنجا بود که فهمیدم به کارهای هنری علاقه ‏مندم و تصمیم گرفتم چون کاری را کرده‏ام که برخلاف میل پدرم بوده، تلاش کنم که موفق شوم تا بهانه‏ ای برای سرزنش کردن به دست‏شان ندهم. به هر حال مسیر زندگی، آدم را پخته ‏تر می‏کند و در این مسیر به این نتیجه رسیدم که دوست دارم یک‏سری کارهایی انجام دهم که باید برایشان تلاش هم بکنم.

چقدر از رویاها و دنیایی که در کودکی داشتید به واقعیت پیوست؟
خیلی. اینطور بگویم که لااقل خیلی فاصله گرفتم از زندگی نرمالی که خیلی از آدم‏ها ممکن است داشته باشند. از همان بچگی که می‏پرسیدند دوست دارید چه شغلی داشته باشید، من می‏گفتم می‏خواهم نویسنده یا هنرپیشه شوم. این را مادرم چند وقت قبل، از نوشته هایم به من نشان داد. الان در بعضی از کلاس های موفقیت می‏گویند هر چیزی که به آن فکر کنی همان می‏شود، اما اینطور نیست و باید برایش یک حرکتی هم بکنی! به تازگی در این عرفان‏های مدرنی -که خیلی‏ ها دنبال آن می‏روند- می‏گویند به یک چیزی فکر کن تا برایت پیش بیاید. اما نه، از این خبرها هم نیست. آدم تا برای چیزی زحمت نکشد، به این راحتی به آن نمی‏رسد. اما فکر می‏کنم خود آن فکر و خواسته به تو جهت می‏دهد.

در زندگی هر کس دوره ‏های بد هم وجود دارد. آن زمان‏ها که حال و روز خوبی نداشته اید، راهکارتان برای بهتر شدن و امید به آینده چه بوده؟
گاهی اوقات بعضی شرایط ممکن است در زندگی و جامعه تو را به یک رکود ناگزیر ببرد. فکر می‏کنم رکودی که در دو سال گذشته برای من پیش آمد، باعث شد که فکر کنم و برای آینده برنامه ‏ریزی کنم. با خودم گفتم بعد از هر سربالایی قطعاً یک سراشیبی است و این شب قرار است یک زمانی روز شود. گاهی اوقات یک موضوع می‏تواند شما را به جایی ببرد که کلاً همه چیز را رها کنی و تمام کارهایی که کرده‏ای را نابود کنی و یا اینکه می‏توانی بگویی الان من مجبورم که کار نکنم و باید بنشینم. آن وقت در آن نشستن باید برنامه‏ ریزی کنی. من هم سعی کردم در 2 سال گذشته برای آینده برنامه ‏ریزی کنم و الان هم خوشحالم، چون شاید آن دو سال مکث برایم لازم بود.

این مکث، خودخواسته بود؟
بله. کاملاً خودخواسته بود و دلم می‏خواست از آن شرایط دور باشم و کارهای دیگر را برنامه‏ ریزی کنم. اما هیچ‏گاه در هیچ شرایطی ناامید نشدم و سعی کردم آدم منفی بافی نشوم.

این جنبه شهرت که آدم نتواند مثل افراد عادی زندگی کند، به اینکه شما بتوانی به نقاطی که در زندگی برای خودت در نظر گرفته ‏ای برسی کمک می‏کند یا بیشتر دست وپاگیر است و مانع رسیدن به اهداف زندگی شخصی؟
من شهرت را دوست دارم، چون اصلاٌ دست و پای من را نمی‏بندد. من مثل همه‏ ی آدم‏ها زندگی می‏کنم و اصلاً خیلی اوقات فراموش می‏کنم که شهرت دارم. با همه راحت هستم و کارهایی می‏کنم که شاید نباید بکنم...

مثلاً چه کارهایی؟
مثلاً خیلی راحت برای خودم در خیابان راه می‏روم، خیلی راحت برای خرید به «شهروند» می‏روم، هر کس که پیشم بیاید و بخواهد با من ارتباط برقرار کند، خیلی راحت این کار را می‏کنم و... اصلاً اینطور نیست که بگویم چون من آدم معروفی هستم، دیگر با مردم حرف نمی‏زنم.

پس این موضوع محدودیتی برای شما ایجاد نکرده؟
نمی‏توانم بگویم هیچی. ایجاد کرده، اما من را اسیر نکرده است. البته خیلی اوقات از نوع زندگی کردنم مراقبت کرده‏ام، چون با خودم فکر کرده‏ام که ممکن است الگوی بعضی‏ها باشم، پس وظیفه دارم که یک‏سری کارها را نکنم. اما به نظرم هر کس که می‏گوید من اسیر شهرت شده‏ام و از این موضوع ناراحتم، دروغ می‏گوید. چون اگر بد است، پس چرا اینقدر دنبال آن می‏دوید؟! من فکر می‏کنم شهرت، ثروت، مقام و تمام چیزهایی که انسان به صورت غریزی دنبال آن است، یک شمشیر دو لبه هستند؛ هم می‏تواند از ریشه تو را بزند و هم می‏تواند به درجات بالا برساند. کمااینکه خیلی آدم‏های مشهور در دنیا داشتیم که زود مردند، درگیر اعتیاد شدند و اتفاقات بد برایشان افتاد. بستگی به این دارد که وقتی کسی به یک موقعیت ویژه می‏رسد، توان هضم آن را دارد یا نه. در واقع مثل یک ریاضت می‏ماند. شاید باورتان نشود، اما من در هفته دهها بار این حرف را به خودم می‏زنم که فکر نکن خبری شده، اینها همه حباب است و فردا ممکن است نباشد. چون اگر غیر از این باشد، مثل خیلی از آدم‏هایی می‏شوی که اینقدر درگیر شهرت می‏شوند و اینقدر خودشان را باور می‏کنند که زندگی واقعی را از یاد برده و به سن میانسالی که می‏رسند، افسردگی می‏گیرند.

به هرحال این شهرت مسیر طبیعی زندگی و لذات و هر چیزی که می‏توانسته برای یک نفر در شکل نرمال وجود داشته باشد را تغییر می‏دهد. این را که نمی‏شود منکر شد.
بله. کاملاً درست است.

این را هم قبول داریم که قشری از هنرمندان که برای مردم محبوب هستند، مجبورند زندگی ‏ای داشته باشند که ممکن است از هنجارهای طبیعی خودشان فاصله داشته باشد؟ شما می‏گویید می‏توان این را به شکلی که خودتان می‏خواهید پیش ببرید و برایتان زندگی را سخت نکند؟
البته نمی‏گویم که هیچ تأثیری ندارد، اصلاً ممکن است من ناراحت باشم و دلم بخواهم در ماشین ‏ام بنشینم و گریه کنم. چند وقت پیش اتفاقی برای همسرم افتاد که خیلی حالم بد شد. در ماشین داشتم برای یکی از دوستانم تعریف می‏کردم که یکدفعه زدم زیر گریه. سرنشین ماشین بغلی شیشه را داد پایین و گفت خانم ضیغمی شما دیگر چرا گریه می‏کنید؟! گفتم آقا ولم کن! اصلاً دلم می‏خواهد امروز گریه کنم (خنده). به هرحال تو هم انسانی و شاید یک روز دلت بخواهد گریه کنی یا هر چیز دیگر. اما وسط آن گریه کردن خندهام گرفت و گفتم ببین من حتی گریه هم نمی‏توانم بکنم .