صراط: روزنامه گاردین روز چهارشنبه در گزارشی به قلم «جولیان بورگر» خبرنگار دیپلماسی خود، توافق هسته‌ای احتمالی با ایران را مهمترین دستاورد دیپلماتیک در سال 2015 دانسته و نوشته است طرفین باید بتوانند تا تاریخ 10 اسفند، به توافقی اولیه دست یابند، چراکه در غیر اینصورت فشارها به طرفین به شدت افزایش می‌یابد.
در ابتدای این یادداشت آمده است: «در سال 2015، دستاورد دیپلماتیکی بزرگتر از رسیدن به توافق هسته‌ای جامع با ایران، وجود ندارد. مصالحه ایالات متحده با کوبا از منظر تأثیرات جهانی، بسیار کوچک به نظر خواهد رسید، آن هم نه فقط به این جهت که ایرانی‌ها هفت برابر کوبایی‌ها (از لحاظ جمعیتی) هستند.»
بورگر اهمیت این توافق را جلوگیری از رقابت تسلیحاتی در خاورمیانه، دانسته و به روند مذاکرات هسته‌ای ایران و گروه موسوم به 1+5 و نهایتا تمدید گفت‌وگوها تا تابستان سال آینده اشاره کرده است.
وی در این رابطه، در مورد اختلافات موجود میان طرفین نوشته است: «بعد از 9 ماه چانه‌زنی، این مذاکرات پیچیده و چندبعدی به دو مانع اصلی خلاصه شده است: ظرفیت غنی‌سازی ایران در بلندمدت و سرعت و ابعاد کاهش تحریم‌ها.»
نویسنده این مطلب همچنین با اشاره به خواسته ایران برای به رسمیت شناخته شدن حق غنی‌سازی در ابعاد صنعتی، نوشته است که آمریکا و متحدانش با بیان اینکه ممکن است ایران با داشتن غنی‌سازی گسترده به سرعت به سمت بمب هسته‌ای حرکت کند، می‌گویند ایران نیازی به غنی‌سازی در این ابعاد ندارد.
بورگر در مورد نحوه لغو تحریم‌های ایران هم نوشته است: «غرب در حال حاضر پیشنهاد کاهش گسترده و فوری تحریم‌ها در برابر محدود شدن فعالیت‌های ایران را ارائه نمی‌کند. تنها کاری که رئیس‌جمهور «باراک اوباما» می‌تواند انجام دهد، تعلیق موقت تحریم‌های کنگره ایالات متحده است و کشورهای غربی هم تنها حاضرند بخشی از تحریم‌های شورای امنیت سازمان ملل را لغو کنند. بهترین پیشنهادی که غرب می‌تواند ارائه کند، برداشتن تحریم‌های نفتی اتحادیه اروپا است.»
وی با اشاره به «اختلاف قابل‌توجه» باقی‌مانده میان طرفین، نوشته است که با توجه به سناریوهای جایگزین که شامل احتمال درگیری نظامی یا شکل‌گیری رقابت تسلیحاتی در منطقه است، «هیچ‌یک از طرف‌های درگیر مذاکرات، نمی‌توانند میز را ترک کنند.»
نویسنده گاردین با بیان اینکه طرفین با تمدید مذاکرات تصمیم گرفته‌اند وقت بیشتری به خود بدهند، نوشته است که در دور تازه مذاکرات، تأکید بیشتری بر مذاکره مستقیم دو طرف اصلی یعنی ایران و آمریکا وجود دارد. وی همچنین نوشته است که هرچند حاضران در مذاکرات معتقدند که در حال پیشرفت و کاهش اختلافات هستند، اما افراد بدبین در هر دو طرف، طرف مقابل را به وقت‌کشی متهم می‌کنند.
بورگر در ادامه به روی کار آمدن جمهوری‌خواهان در سنا اشاره کرده و نوشته است که احتمال دارد کنگره «تحریم‌های مشروطی» علیه ایران تصویب کند که این امر به دلیل تعیین ضرب‌الاجل برای حصول توافق و ایجاد حس اضطرار می‌تواند «چیز خوبی باشد»، اما ممکن است به پاسخ متقابل مجلس ایران و همچنین شکل‌گیری فضایی بی‌ثبات منجر شود.
وی در پایان نوشته است که حتی اگر جمهوری‌خواهان طرح تحریم‌ها را به نحوی که غیرقابل وتو باشد (با کسب بیش از دو سوم آرای سنا) به تصویب نرسانند، باز هم اگر تا تاریخ 1 مارس (10 اسفند، موعد 4 ماهه توافق بر سر چارچوب) توافقی حاصل نشود، فشارها به میزان بسیار زیادی افزایش می‌یابد. در پایان این یادداشت آمده است: «این می‌تواند مهمترین تاریخ دیپلماتیک سال باشد.»
در ابتدای این یادداشت آمده است: «در سال 2015، دستاورد دیپلماتیکی بزرگتر از رسیدن به توافق هسته‌ای جامع با ایران، وجود ندارد. مصالحه ایالات متحده با کوبا از منظر تأثیرات جهانی، بسیار کوچک به نظر خواهد رسید، آن هم نه فقط به این جهت که ایرانی‌ها هفت برابر کوبایی‌ها (از لحاظ جمعیتی) هستند.»
بورگر اهمیت این توافق را جلوگیری از رقابت تسلیحاتی در خاورمیانه، دانسته و به روند مذاکرات هسته‌ای ایران و گروه موسوم به 1+5 و نهایتا تمدید گفت‌وگوها تا تابستان سال آینده اشاره کرده است.
وی در این رابطه، در مورد اختلافات موجود میان طرفین نوشته است: «بعد از 9 ماه چانه‌زنی، این مذاکرات پیچیده و چندبعدی به دو مانع اصلی خلاصه شده است: ظرفیت غنی‌سازی ایران در بلندمدت و سرعت و ابعاد کاهش تحریم‌ها.»
نویسنده این مطلب همچنین با اشاره به خواسته ایران برای به رسمیت شناخته شدن حق غنی‌سازی در ابعاد صنعتی، نوشته است که آمریکا و متحدانش با بیان اینکه ممکن است ایران با داشتن غنی‌سازی گسترده به سرعت به سمت بمب هسته‌ای حرکت کند، می‌گویند ایران نیازی به غنی‌سازی در این ابعاد ندارد.
بورگر در مورد نحوه لغو تحریم‌های ایران هم نوشته است: «غرب در حال حاضر پیشنهاد کاهش گسترده و فوری تحریم‌ها در برابر محدود شدن فعالیت‌های ایران را ارائه نمی‌کند. تنها کاری که رئیس‌جمهور «باراک اوباما» می‌تواند انجام دهد، تعلیق موقت تحریم‌های کنگره ایالات متحده است و کشورهای غربی هم تنها حاضرند بخشی از تحریم‌های شورای امنیت سازمان ملل را لغو کنند. بهترین پیشنهادی که غرب می‌تواند ارائه کند، برداشتن تحریم‌های نفتی اتحادیه اروپا است.»
وی با اشاره به «اختلاف قابل‌توجه» باقی‌مانده میان طرفین، نوشته است که با توجه به سناریوهای جایگزین که شامل احتمال درگیری نظامی یا شکل‌گیری رقابت تسلیحاتی در منطقه است، «هیچ‌یک از طرف‌های درگیر مذاکرات، نمی‌توانند میز را ترک کنند.»
نویسنده گاردین با بیان اینکه طرفین با تمدید مذاکرات تصمیم گرفته‌اند وقت بیشتری به خود بدهند، نوشته است که در دور تازه مذاکرات، تأکید بیشتری بر مذاکره مستقیم دو طرف اصلی یعنی ایران و آمریکا وجود دارد. وی همچنین نوشته است که هرچند حاضران در مذاکرات معتقدند که در حال پیشرفت و کاهش اختلافات هستند، اما افراد بدبین در هر دو طرف، طرف مقابل را به وقت‌کشی متهم می‌کنند.
بورگر در ادامه به روی کار آمدن جمهوری‌خواهان در سنا اشاره کرده و نوشته است که احتمال دارد کنگره «تحریم‌های مشروطی» علیه ایران تصویب کند که این امر به دلیل تعیین ضرب‌الاجل برای حصول توافق و ایجاد حس اضطرار می‌تواند «چیز خوبی باشد»، اما ممکن است به پاسخ متقابل مجلس ایران و همچنین شکل‌گیری فضایی بی‌ثبات منجر شود.
وی در پایان نوشته است که حتی اگر جمهوری‌خواهان طرح تحریم‌ها را به نحوی که غیرقابل وتو باشد (با کسب بیش از دو سوم آرای سنا) به تصویب نرسانند، باز هم اگر تا تاریخ 1 مارس (10 اسفند، موعد 4 ماهه توافق بر سر چارچوب) توافقی حاصل نشود، فشارها به میزان بسیار زیادی افزایش می‌یابد. در پایان این یادداشت آمده است: «این می‌تواند مهمترین تاریخ دیپلماتیک سال باشد.»
