صراط: پرسپولیس یک دهه است رنگ خوشبختی را ندیده است و این روزها هواداران پرسپولیس می‌توانند در صفحات اجتماعی و مجازی بگویند ما چقدر خوشبختیم... و الکی مثلا ما صدرنشینیم!
نگاهی به یک دهه فعالیت پرسپولیس گواه آن است که با یک باشگاه کاملا شوربخت طرف هستیم. باشگاهی که از سال 83 تا 93 تاکنون 12 مدیرعامل را در خود دیده است. 10 سال 12 مدیرعامل و البته 10 سال با 18 سرمربی!!
بله این حکایت پرسپولیس با جمعیت میلیون نفری است.
سال 83 مدیریت اکبر غمخوار، سپس خطیب. سرمربی : وینگو بگوویچ، 3 روز فریدون معینی و سوبل
سال 84 محمد حسن انصاری فرد . سرمربی علی پروین و سپس آری هان
سال 86 حبیب کاشانی . سرمربی مصطفی دنیزلی
سال 87 داریوش مصطفوی . سرمربی استیلی و سپس افشین قطبی
سال 88 عباس انصاری فرد. سرمربی افشین پیروانی. افشین قطبی و سپس وینگادا
سال 90 محمد رویانیان. سرمربی حمید استیلی و سپس دنیزلی
سال 92 علی پروین . سرمربی مانوئل ژوزه و سپس یحیی گل محمدی
سال 93 علی رحیمی و سپس حمید رضا سیاسی و در نهایت طاهری. سرمربی علی دایی و سپس حمید درخشان
به نظر نگارنده اساسا نوشتن از پرسپولیس دیگر معنایی ندارد. نه از مدیریت نوشتن فایده دارد نه فنی. حکایت یک دهه فعالیت باشگاه پرسپولیس بدون اینکه کسی بخواهد تحلیلی از آن داشته باشد خود گواه همه چیز های ریشه ای و غیر ریشه ای در این تیم است.
سوال ها زیاد است و ایرادها بی شمار. اینکه چرا وزارت ورزش و جوانان این پرسپولیس را به حال خود رها کرده تا لابد خصوصی شود، خود گواه خیلی مسائل است. این پرسپولیس حتما باید بمیرد و خشکیده شود و سرنوشتی همانند شاهین ها و پاس ها داشته باشد تا بلکه باد و فلک و خورشید دست به کار شوند و کاری کنند.
این روزها هواداران پرسپولیس می توانند فقط به گذشته دور این تیم بنازند و برای خالی نماندن عریضه بگویند ما خیلی هم خوشبختیم اما الکی مثلا صدرنشینیم. این روزها می توان نگاهی به تصمیمات شگفت انگیز وزارت ورزش قبل از شروع فصل داشت و به این فکر کرد که چقدر راحت توانستیم پرسپولیس را به سمت شوربختی سوق دهیم و واقعا این چنین سقوط آزاد برای تیمی که قرار بود امسال کمترین حاشیه را به خود ببیند هنر بزرگی است.
این روزها وقتی به ترکیب پرسپولیس نگاه می کنیم نمیدانیم هواداران واقعا باید به امید کدام ناجی و کدام ستاره به ورزشگاه بیایند. راستی حمید درخشان روزی که علیه علی دایی مصاحبه کرد و بعد توانست به صندلی داغ مربیگری پرسپولیس برسد فکر چنین روزهایی را می کرد؟
از علی دایی گفتیم. واقعا این روزها علی دایی بازی های پرسپولیس را می بیند؟ آیا او خود را مقصر در ساختن چنین تیمی بیش از حد بی پشتوانه مقصر می داند یا او حامیانی مثل جواد منافی را دور خود می بیند که معتقدند علی دایی که نباید تا قیامت پاسخگوی شرایط پرسپولیس باشد؟
اصلا ما چرا عادت داریم این قدر دنبال مقصر بگردیم. مقصری در کار نیست. همه چیز خود به خود و خودش جوش به نظر کار را به اینجا کشانده است. اصلا مقصر رسانه است. چون در نهایت دیواری کوتاه تر از ما نیست. اصلا ما نباید این قدر به پرسپولیس بپردازیم! ما نباید ایرادهای فنی را بگیریم. نباید بگوییم آقایان مسئول پرسپولیس اعم از فنی و مدیریتی در نیم فصل که فرصت برای خرید بود چطور مشکلات فنی تیمتان را مرتفع کردید؟ نباید چشمهایمان را باز کنیم و بگوییم چرا پرسپولیس به راحتی بازیکنان خودش را از دست می دهد. اصلا چرا باید بپرسیم دلیل جدایی امثال سید جلال حسینی، خلعتبری چه بوده است. اصلا به ما چه.
چرا باید بپرسیم آقای درخشان شما که شرایط سرخ ها را دیدی چرا اعتبار و آبروی خود را وسط گذاشتی که این تیم دیگر شاهین و شهرداری تبریز نیست که کسی به راحتی از این همه اتفاق بد بگذرد.
چرا باید بپرسیم پیام صادقیان را چه می شود که بدون بازی رسمی این همه مصدوم می شود. این بازیکن قرارداد بسته برای تمرین و مصدوم شدن و در صفحات اجتماعی درگیر شدن با هر کسی.
آری همه چیز تقصیر رسانه هاست که خیلی چیزها را می بینند ولی نباید ببیند. نباید این روزها از خادم بپرسیم که راستی همه وعده هایی که داده شد به کجا رسید؟ شما درست می گویید آقای خادم ما نباید هیچ سوالی بپرسیم. باید بگذاریم وقتی پرسپولیس قشنگ به قعر چاه که رسید تازه چشم هایمان را باز کنیم. حتما کار وزارت درست است. باید صبر کرد تا بالاخره روزی روزگاری به معنی واقعی این تیم واگذار شود.
مسئله این است اگر پرسپولیس تا پایان امسال واگذار شود مشکلات فنی این تیم حل می شود؟ نداشتن یک تمام کننده ششدانگ با این واگذاری برطرف می شود؟ خط دفاعی پرسپولیس یاد می گیرد چطور در بسته نگه داشتن دروازه خود تلاش کند؟ یا یک هافبک وسط با خصوصیت تقسیم کردن توپ به سمت دروازه حریف از آسمان به زمین می افتد؟
سخن بس زیاد است و طاقت ها بسی کم. این روزها خیلی ها شاید دوست دارند همه بی خیال باشیم و پرسپولیس را به حال خود رها کنیم. یادش به خیر روزی سایت وزارت ورزش از سوی مدیرکل روابط عمومی خود خبری دارد با این مضمون: خبرهای خوشی از پرسپولیس می شنوید.
بله و ما هر روز در حال دیدن این خبرهای خوش هستیم منتها الکی مثلا پرسپولیس قهرمان آسیا می شود.
بله آسیا. راستی پرسپولیس در آسیا قرار است چطور آبروداری کند؟!
نگاهی به یک دهه فعالیت پرسپولیس گواه آن است که با یک باشگاه کاملا شوربخت طرف هستیم. باشگاهی که از سال 83 تا 93 تاکنون 12 مدیرعامل را در خود دیده است. 10 سال 12 مدیرعامل و البته 10 سال با 18 سرمربی!!
بله این حکایت پرسپولیس با جمعیت میلیون نفری است.
سال 83 مدیریت اکبر غمخوار، سپس خطیب. سرمربی : وینگو بگوویچ، 3 روز فریدون معینی و سوبل
سال 84 محمد حسن انصاری فرد . سرمربی علی پروین و سپس آری هان
سال 86 حبیب کاشانی . سرمربی مصطفی دنیزلی
سال 87 داریوش مصطفوی . سرمربی استیلی و سپس افشین قطبی
سال 88 عباس انصاری فرد. سرمربی افشین پیروانی. افشین قطبی و سپس وینگادا
سال 90 محمد رویانیان. سرمربی حمید استیلی و سپس دنیزلی
سال 92 علی پروین . سرمربی مانوئل ژوزه و سپس یحیی گل محمدی
سال 93 علی رحیمی و سپس حمید رضا سیاسی و در نهایت طاهری. سرمربی علی دایی و سپس حمید درخشان
به نظر نگارنده اساسا نوشتن از پرسپولیس دیگر معنایی ندارد. نه از مدیریت نوشتن فایده دارد نه فنی. حکایت یک دهه فعالیت باشگاه پرسپولیس بدون اینکه کسی بخواهد تحلیلی از آن داشته باشد خود گواه همه چیز های ریشه ای و غیر ریشه ای در این تیم است.
سوال ها زیاد است و ایرادها بی شمار. اینکه چرا وزارت ورزش و جوانان این پرسپولیس را به حال خود رها کرده تا لابد خصوصی شود، خود گواه خیلی مسائل است. این پرسپولیس حتما باید بمیرد و خشکیده شود و سرنوشتی همانند شاهین ها و پاس ها داشته باشد تا بلکه باد و فلک و خورشید دست به کار شوند و کاری کنند.
این روزها هواداران پرسپولیس می توانند فقط به گذشته دور این تیم بنازند و برای خالی نماندن عریضه بگویند ما خیلی هم خوشبختیم اما الکی مثلا صدرنشینیم. این روزها می توان نگاهی به تصمیمات شگفت انگیز وزارت ورزش قبل از شروع فصل داشت و به این فکر کرد که چقدر راحت توانستیم پرسپولیس را به سمت شوربختی سوق دهیم و واقعا این چنین سقوط آزاد برای تیمی که قرار بود امسال کمترین حاشیه را به خود ببیند هنر بزرگی است.
این روزها وقتی به ترکیب پرسپولیس نگاه می کنیم نمیدانیم هواداران واقعا باید به امید کدام ناجی و کدام ستاره به ورزشگاه بیایند. راستی حمید درخشان روزی که علیه علی دایی مصاحبه کرد و بعد توانست به صندلی داغ مربیگری پرسپولیس برسد فکر چنین روزهایی را می کرد؟
از علی دایی گفتیم. واقعا این روزها علی دایی بازی های پرسپولیس را می بیند؟ آیا او خود را مقصر در ساختن چنین تیمی بیش از حد بی پشتوانه مقصر می داند یا او حامیانی مثل جواد منافی را دور خود می بیند که معتقدند علی دایی که نباید تا قیامت پاسخگوی شرایط پرسپولیس باشد؟
اصلا ما چرا عادت داریم این قدر دنبال مقصر بگردیم. مقصری در کار نیست. همه چیز خود به خود و خودش جوش به نظر کار را به اینجا کشانده است. اصلا مقصر رسانه است. چون در نهایت دیواری کوتاه تر از ما نیست. اصلا ما نباید این قدر به پرسپولیس بپردازیم! ما نباید ایرادهای فنی را بگیریم. نباید بگوییم آقایان مسئول پرسپولیس اعم از فنی و مدیریتی در نیم فصل که فرصت برای خرید بود چطور مشکلات فنی تیمتان را مرتفع کردید؟ نباید چشمهایمان را باز کنیم و بگوییم چرا پرسپولیس به راحتی بازیکنان خودش را از دست می دهد. اصلا چرا باید بپرسیم دلیل جدایی امثال سید جلال حسینی، خلعتبری چه بوده است. اصلا به ما چه.
چرا باید بپرسیم آقای درخشان شما که شرایط سرخ ها را دیدی چرا اعتبار و آبروی خود را وسط گذاشتی که این تیم دیگر شاهین و شهرداری تبریز نیست که کسی به راحتی از این همه اتفاق بد بگذرد.
چرا باید بپرسیم پیام صادقیان را چه می شود که بدون بازی رسمی این همه مصدوم می شود. این بازیکن قرارداد بسته برای تمرین و مصدوم شدن و در صفحات اجتماعی درگیر شدن با هر کسی.
آری همه چیز تقصیر رسانه هاست که خیلی چیزها را می بینند ولی نباید ببیند. نباید این روزها از خادم بپرسیم که راستی همه وعده هایی که داده شد به کجا رسید؟ شما درست می گویید آقای خادم ما نباید هیچ سوالی بپرسیم. باید بگذاریم وقتی پرسپولیس قشنگ به قعر چاه که رسید تازه چشم هایمان را باز کنیم. حتما کار وزارت درست است. باید صبر کرد تا بالاخره روزی روزگاری به معنی واقعی این تیم واگذار شود.
مسئله این است اگر پرسپولیس تا پایان امسال واگذار شود مشکلات فنی این تیم حل می شود؟ نداشتن یک تمام کننده ششدانگ با این واگذاری برطرف می شود؟ خط دفاعی پرسپولیس یاد می گیرد چطور در بسته نگه داشتن دروازه خود تلاش کند؟ یا یک هافبک وسط با خصوصیت تقسیم کردن توپ به سمت دروازه حریف از آسمان به زمین می افتد؟
سخن بس زیاد است و طاقت ها بسی کم. این روزها خیلی ها شاید دوست دارند همه بی خیال باشیم و پرسپولیس را به حال خود رها کنیم. یادش به خیر روزی سایت وزارت ورزش از سوی مدیرکل روابط عمومی خود خبری دارد با این مضمون: خبرهای خوشی از پرسپولیس می شنوید.
بله و ما هر روز در حال دیدن این خبرهای خوش هستیم منتها الکی مثلا پرسپولیس قهرمان آسیا می شود.
بله آسیا. راستی پرسپولیس در آسیا قرار است چطور آبروداری کند؟!
