کی‌روش کیست؟/ فوتبال ما را به خاک سیاه نشاند و محبوب شد!

پایگاه خبری صراط، 5 چهره جنجالی سال 93 را انتخاب کرده و به معرفی تک تک آنها خواهد پرداخت. واضح است که گزینه های متعددی برای قرار گرفتن در لیست مذکور وجود داشتند اما ملاک این 5 انتخاب، رو شدن چهره ای تازه از منتخبین، در سال 93 بوده است. روند معرفی این چهره ها از پنجم به اول است. پنجمین چهره جنجالی سال 93 کارلوس کی‌روش سرمربی پرتغالی تیم ملی فوتبال کشورمان است.


گروه ورزشی صراط – ابتدای سال 92 که تیم ملی فوتبال کشورمان با میراث باقی مانده از دو شکست در رقابت های مقدماتی جام جهانی، امید خود را برای حضور در برزیل کمرنگ می دید، شاگردان کارلوس کی روش با ارائه سه نمایش متفاوت، به سه برد شیرین پیاپی مقابل قطر، لبنان و کره جنوبی دست یافتند و با اقتدار راهی جام جهانی شدند.

اما احتمالا یکی از اولین تصاویر و لحظاتی که از یک مرد پرتغالی، برای فوتبالدوستان یک "چهره ملی" ساخت، به ژست او بعد از سوت پایان بازی با کره در سئول باز می گردد. کی روش که از یک هفته قابل از آن، با سرمربی کره جنوبی وارد جنگ رسانه ای کم سابقه ای شده بود، بعد از شکست حریف مقابل چشمان بهت زده هواداران چشم بادامی‌شان، روی هوا پرید و مشتی گره کرده را نشان او داد تا یکی از جذاب ترین کری های تاریخ فوتبال کشورمان مقابل قدیمی ترین رقیب قاره ای، را با این عکس به نام خود تمام کند.


با همان یک گل قوچان نژاد، فوتبال کشور بهاری شده بود و دیگر کسی به یاد نمی آورد که اندکی قبل از آن چه تحقیرآمیز به لبنان باخته بودیم و چه راحت در تهران سه امتیاز به ازبک ها داده بودیم. دیگر یاد کسی نمی آمد تیم کی روش، در 7 بازی از 8 بازی مقدماتی جام جهانی در دور دوم، - به جز بازی برگشت با لبنان که 4 بر صفر بردیم – فقط 4 گل زده بود که خود یک رکورد منفی تاریخی برای ایران به شمار می رفت.

و از همه مهم تری، سبک بازی کشورمان – تقریبا در همه بازی های مقدماتی – که با کمی اغماض، 90 دقیقه دفاع کرده بودیم و دل به تک اتفاقات بسته بودیم، برای کسی اهمیتی نداشت.

صعود به برزیل، همزمان شد با پیروزی حسن روحانی در انتخابات، تا شعارهای فوتبالدوستان هم رنگ و بوی سیاسی بگیرد. با همین پیشینه از کی روش، به برزیل رفتیم و گویی تمام هم و غم خود را معطوف یک بازی خوب مقابل آرژانتین کرده بودیم و حتی نتیجه بازی هم اهمیتی نداشت.

با این وجود، اندکی که از هیجان جام جهانی فاصله گرفتیم، آمارهای ثبت شده، واقعیتی را نشان می داد که چندان خوشایند نبود. تیم ایران در سه بازی جام جهانی فقط یک امتیاز گرفته بود؛ و این حداقل کاری بود که در همه ادوار قبلی نیز انجام داده بود. تیم ما در سه بازی تنها یک گل زده بود و این در حالی است که در همه جام های جهانی قبلی، ایران دقیقا دو گل در سه بازی به ثمر رسانده بود و در نهایت اینکه، تیم ما در بازی مرگ و زندگی خود مقابل تیم حذف شده بوسنی، راحت تر از تصور هر فوتبالدوستی شکست خورده بود.

 با این وجود، جو حمایت از کی روش، نه تنها فروکش نکرد بلکه با حرارت فوق العاده بیشتری مواجه شد. آمارها از رشد عجیب محبوبیت او حکایت داشتند. حسن روحانی هم به طور غیررسمی از او حمایت کرد. با این حال کی روش کمی طاقچه بالا گذاشت. احتمالا پولی که از ایران نصیب او می شد در هیچ کشور دیگری در آن مقطع، نصیبش نمی شد اما او ساید رقم بالاتری می خواست و به پشتوانه حمایت مردم(!) به تک تک خواسته هایش هم رسید.

کفاشیان گفت قلبا راضی نیست این همه پول به کی روش بدهد اما داد و قراردادی با او بست که حتی فسخش کلی جریمه روی دست فدراسیون خواهد گذاشت.

موسم جام ملت ها رسید و تیم ما در سه بازی دفاعی، درست مقابل همان سبکی که با آرژانتین برگزار کرده بود، سه پیروزی سخت و شیرین مقابل بحرین، قطر و امارات کسب کرد و به عراق رسید؛ عراقی که قریب به اتفاق بازیکنانش زیر 23 سال بودند و نتایج درخوری هم به دست نیاورده بودند. آنها یک پیروزی همراه با شانس ماقبل بحرین آوردند. به ژاپن باختند و یکی از ضعیف ترین تیم های تاریخ جام ملتهای آسیا یعنی فلسطین را به سختی در دقایق پایانی مغلوب کردند.

با این حال، داستان بازی با ایران متفاوت بود. تیم کی روش برخلاف سه بازی قبلی، مسابقه را اندکی هجومی آغاز کرد و به گل رسید. سپس شد آنچه نباید می شد و مهرداد پولادی که یکی از دو بازیکن مشکل دار و خدمت نرفته تیم ملی بود که با وساطت کی روش و تایید سرلشگر فیروزآبادی به اردوی تیم ملی ملحق شده بودند، با حرکتی بچه گانه اخراج شد و از پایان نیمه اول، جام ملت ها برای او تمام شد.

کی روش در امتحان جدی خود برای نگه داشتن نتیجه بازی در نیمه دوم ناموفق بود. او تیم را به طور کامل عقب کشید و قید هجوم را به طور کامل زد. عراق که خود نیز پیروزی بر ایران را باور نداشت و از ابتدای بازی هم حذف شده به نظر می رسید، با تماشای عملکرد شاگردان کی روش ناگهان جان گرفت. گل اول را زد و بارها تا ثبت گل دوم پیش رفت. بازی در وقت اضافه هم با همین شکل دنبال شد با این تفاوت که تیم کی روش دو بار عقب ماندگی از عراق را با دو ضربه کرنر جبران کرد ولی در نهایت در پنالتی مغلوب و حذف شد.

نتیجه نهایی جام ملتها هم خوشایند نبود. این بار تیم ما مقابل عراقی که در رویاها هم پیروزی بر ایر تیم کی روش را نمی دید شکست خورد و حذف شد. حضور در مرحله یکی چهارم نهایی افتخاری برای ایران نیست. ایران به جز یک بار، در تمامی دوره های حضور خود در جام ملتها، از مرحله گروهی صعود کرده است و در دوره های اخیر نیز به سد کره جنوبی خورده بود نه تیم ناامید عراق.

با این وجود، کی روش که پیش از جام ملتها، گفته بود اگر به فینال نرویم، مردم مرا نمی‌بخشند، با اظهارات جدیدش، جو را به سود خودش برگرداند. او تقصیر باخت به یکی از ضعیف ترین تیم‌های عراق در یک دهه اخیر را ابتدا به گردن داور استرالیایی و سپس به گردن زمین های بی کیفیت ایران انداخت!

تدبیر کی روش جواب داد؛ واکنش مردم باز هم حمایت بود؛ حمایت از مربی تیمی که در دو جام جهانی و ملتها، یکی از ضعیف ترین نتایج تاریخ فوتبال کشورمان را به بار آورده بودند.

کی روش مهره مار دارد. شاید بیش از فوتبال روی روانشناسی کار می کند. او به خوبی فهمیده است اگر در "نود" محبوب باشی دیگر چیزی جلودارت نیست حتی اگر در "نود دقیقه" حرفی برای گفتن نداشته باشی. به همین خاطر به جامعه فوتبال ما این موضوع را القا کرده که تیم ما باید همیشه دفاعی بازی کند حتی مقابل بحرین و امارات! به جامعه فوتبال ما فهمانده جام حذفی چیز زیاد مهمی نیست و می شود گاهی آن را حذف کرد! القا کرده در فوتبال ما اساسا هافبک بازیسازی وجود ندارد. فهمانده است در فوتبال ما بازیکن هجومی چندانی وجود ندارد و نمی توان به فوتبال هجومی دل بست. فهمانده قریب به اتفاق مربیان لیگ برتری ما چیزی از فوتبال سرشان نمی شود. فهمانده که اگر به عراق هم ببازیم به خاطر سطح پایین فوتبال ایران و سطح بالای فوتبال عراق است! چون آنها 75 بازی ملی از سال 2011 داشته اند و ما 52 بازی! کی‌روش به اندازه ای میان بازیکنان ثابتش محبوب شده که یکی از آنها که سابقه بازی در سطح اول بهترین لیگ دنیا را دارد گفته باید با او قرارداد ده ساله ببندیم! که اگر چنین امری رخ دهد در سطح فوتبال ملی جهان یک رکورد کم نظیر خواهد بود! کی روش به قدری در این جنگ روانی حرفه ای شده که همزمان مقابل مربیان هر دو تیم محبوب پایتخت ایستاد و هیچ حرفی از آنها را بی پاسخ نگذاشت ولو آنها دو ساعت تمام از تیم ملی حمایت کنند و دو ثانیه انتقاد!

هر کس دیگری جای او بود و مقابل مربیان سرخابی می ایستاد روزگارش سیاه بود اما مرد پرتغالی همچنان محبوب و محبوب تر می شود و پولش می گیرد و طاقچه بالا می گذارد و خیل هوادارانش را همیشه – قبل از جام جهانی، بعد از جام جهانی، قبل از جام ملتها، بعد از جام ملتها، قبل از بازی سوئد، بعد از بازی سوئد و... – در استرس نگاه می دارد که مبادا کی روش را از دست بدهیم!