این بررسی‌ها نشان داده که مغزهای پیرتر ممکن است بیشتر از تصورات پیشین مشابه مغزهای جوان باشند.
یک جایگزین اصلاحی برای این تصور از سنجش‌های افامآرآی در حالت استراحت استفاده می‌کند که در اکثر آزمایش‌های افامآرآی قابل دستیابی است.
در حالی که اعتباریابی این روش در گذشته بسیار مشکل بود، ترکیب منحصربفرد یک مجموعه داده چشمگیر در مورد 335 داوطلب سالم در طول حیات آن‌ها به محققان اجازه داد تا به بررسی ماهیت واقعی اثرات پیری بر دامنه سیگنال حالت استراحت افامآرآی بپردازند.
این تحقیقات نشان داد که تفاوت سنی در دامنه سیگنال در زمان انجام یک وظیفه، از ذات عروقی و نه نورونی برخوردار است.
روش جدید می‌تواند به عنوان یک فاکتور تصحیح قوی برای کنترل تفاوت‌های پژوهش افامآرآی در مورد پیری مورد استفاده قرار بگیرد.
محققان نتیجه‌گیری کردند که بدون این گونه روش‌های تصحیح، پژوهش‌های افامآرآی در مورد تاثیر پیری بر شناخت ممکن است به اشتباه اثر سن را به عنوان یک پدیده شناختی و نه عروقی تفسیر کند.
این تحقیق در مجله Human Brain Mapping منتشر شده است.
