صراط: اکبر ترکان، مشاور ارشد رئیس جمهور و رئیس مناطق آزاد در بخشی از گفت‌وگوی اخیر خود با سایت حزب ندای ایرانیان با اشاره به مواردی از بروز فساد در میان مدیران دولت قبل گفته است:
«من و بقیه دولتمردان، وظایف مشخصی داریم و آن وظایف این است که تخلفات در حوزه کاری خود را به مردم گزارش کنیم، تا از یک سو با مفاسد و انحرافات اقتصادی برخورد شود و از سوی دیگر اعتماد جامعه به دولتمردان را که از دست رفته است جلب کنیم»!
ترکان در این گفت‌وگو که دو سال پس از روی کار آمدن دولت یازدهم انجام شده است؛ تقریباً تمامی موارد فساد مورد برخورد قرار گرفته در 2 سال اخیر را نام برده و مورد اشاره قرار داده است.
*مسئله بیان مفاسد رخ داده توسط چند مدیر دولت محمود احمدی‌نژاد؛ گویا با پشتوانه جریان سیاسی خاص، تبدیل به دستورالعمل اصلی برخی دولتمردان کنونی شده است.
جالب آنکه ترکان هم در گفت‌وگوی اشاره شده به این مسئله اشاره می‌کند و به غلط از این می‌گوید که این صحبت‌ها «وظیفه»! است.
اما سؤال اصلی اینجاست که آیا مردم در خرداد 92 به رئیس جمهور روحانی رأی داده‌اند برای اینکه گزارش مفاسد (که ممکن است در هر دولتی و به هر میزانی رخ بدهد) را بصورت هر روزه دریافت کنند یا اینکه رأی دادند تا کلید تدبیر آقای روحانی به سیر پیشرفت کشور و جامعه سرعت بیشتری بدهد؟!
آیا جز این است که اکبر ترکان که قبل از انتخابات سال 92 در گفت‌وگو با روزنامه شرق از آزادی رسانه‌ها در دولت آقای هاشمی رفسنجانی! سخن می‌گفت؛ اکنون وظیفه اصلی مدیران دولتی که همان خدمتگزاری است را فراموش کرده و و چیزی را که از اساس مشخص نیست ربط چندانی هم به دولت داشته باشد؛ بعنوان دستور کار اصلی می‌پندارد؟!
در باب بروز فساد در میان تعدادی از مدیران دولت سابق و صحبت‌های ترکان همچنین باید اشاره کرد که اگرچه ایکاش این مسئله دردآور حتی از سوی یک مدیر هم رخ نمی‌داد؛ اما آیا آقای ترکان حاضر است دولتی را مثال بزند که در آن هیچ فسادی رخ نداده است و یا هرگز رخ نخواهد داد؟!
کما اینکه در دولت فعلی هم پرونده‌ای همچون واگذاری رانت 650 میلیون یورویی محرز شد اما علیرغم صدور حکم قضایی؛ یک مقام بلندپایه دولتی از آن دفاع کرد!
و یا قابل ذکر است که در دوران حکومت امیرالمؤمنین علی(ع) نیز بودند مدیرانی در ساختار حکومت که مرتکب فسادهای مالی و سیاسی شدند.
این سؤال و توضیحات مابعدش مؤید آنست که بروز فساد امری طبیعی است اما قسمت امیدبخش ماجرا آنجاست که نظام جمهوری اسلامی ایران نشان داده است اولاً فساد حتی در حدّ کم را نیز تحمل نمی‌کند و ثانیاً برای برخورد قضایی با این مفاسد در هر سطحی دارای یک عزم جدی است.
(بدیهیست که فساد در جامعه ما شیوع ندارد زیرا نشانه شیوع فساد، ناامنی اقتصادی و سیاسی و بروز تشتت است)
از سوی دیگر نظام اسلامی ما نشان داده است که به مدد اتحاد مردم و حمیّت مسئولان خدوم کشور، از تمام این بیماری‌ها و مخاطرات به سلامت عبور کرده است و پس از این نیز با آناتومی سالمی که در درون نظام هست؛ خطر دامنگیری در پیش روی مسیر پیشرفت کشور متصوّر نیست.
باید به آقای ترکان و کسانی از دولت که دائم بر زمین سوخته بودن اوضاع کشور و بزرگ بودن مفاسد قبلی‌ها اشاره می‌کنند تأکید کرد که می‌توان به‌جای مویه‌های هر روزه درباره چند پرونده فساد در دولت قبل، توضیحات بالا را برای افکار عمومی بگویند و بیان کنند که از عدالت و سلامت نظام اسلامی است که فساد در هر سطحی زیر ضربه قرار می‌گیرد و ایضاً اینکه «بروز فساد گناه نیست بلکه برخورد نکردن با آن گناه است» که صد البته نظام اسلامی از این گناه مبرّی است.
لازم به ذکر است که برخی جریان‌های سیاست‌باز، از ابتدای انقلاب اسلامی تاکنون سعی داشته‌اند بروز هر معضلی در نظام حکومتی انقلاب اسلامی را یک «اپیدمی منجر به مرگ» توصیف کنند اما حتی خائن بودن بنی‌صدر، نخستین رئیس جمهور دولتی در ایران هم نتوانست اشاره‌های آنها را به صحّت برساند و بزرگنمایی‌های خواسته یا ناخواسته‌ی آنها از معضلات بروز کرده در مسیر پیشرفت انقلاب اسلامی هرگز به سرانجام شوم خود نرسید.
گفتنیست، مقام معظم رهبری چند سال قبل در اشاره به تلاش عده‌ای مبنی بر مفسدنمایی از نظام اسلامی، طی سخنانی تأکید کردند:
«ما گفتیم با فساد مبارزه می‌کنیم - این یک نقطه روشن در نظام است - اما عدّه‌ای می‌خواهند این را به نقطه تاریک تبدیل کنند و بگویند فساد همه جا را گرفته است. نه آقا! فساد همه جا را نگرفته است. باید با فسادِ کم هم - هر جا بود - مبارزه کرد. ممکن است روزنامه‌ای بردارد یک مورد فساد را درشت کند؛ مگر همه جا فساد هست؟ فساد در گوشه‌هایی وجود دارد. انسان‌ها لغزش دارند و دچار گناه می‌شوند؛ باید با این گناه مبارزه کرد. ما وقتی گناهکاریم که با فساد - ولو کمِ آن - مبارزه نکنیم؛ چون گسترش پیدا خواهد کرد. مبارزه با فساد لازم است؛ اما ناامید کردن مردم که بگوییم فساد همه جا را گرفته، یک خطای واضح و ناشی از نادانی و فریب‌خوردگىِ کسانی است که آدم می‌داند خودشان آدم‌های مغرضی نیستند؛ مغرضان که جای خود دارند»
«من و بقیه دولتمردان، وظایف مشخصی داریم و آن وظایف این است که تخلفات در حوزه کاری خود را به مردم گزارش کنیم، تا از یک سو با مفاسد و انحرافات اقتصادی برخورد شود و از سوی دیگر اعتماد جامعه به دولتمردان را که از دست رفته است جلب کنیم»!
ترکان در این گفت‌وگو که دو سال پس از روی کار آمدن دولت یازدهم انجام شده است؛ تقریباً تمامی موارد فساد مورد برخورد قرار گرفته در 2 سال اخیر را نام برده و مورد اشاره قرار داده است.
*مسئله بیان مفاسد رخ داده توسط چند مدیر دولت محمود احمدی‌نژاد؛ گویا با پشتوانه جریان سیاسی خاص، تبدیل به دستورالعمل اصلی برخی دولتمردان کنونی شده است.
جالب آنکه ترکان هم در گفت‌وگوی اشاره شده به این مسئله اشاره می‌کند و به غلط از این می‌گوید که این صحبت‌ها «وظیفه»! است.
اما سؤال اصلی اینجاست که آیا مردم در خرداد 92 به رئیس جمهور روحانی رأی داده‌اند برای اینکه گزارش مفاسد (که ممکن است در هر دولتی و به هر میزانی رخ بدهد) را بصورت هر روزه دریافت کنند یا اینکه رأی دادند تا کلید تدبیر آقای روحانی به سیر پیشرفت کشور و جامعه سرعت بیشتری بدهد؟!
آیا جز این است که اکبر ترکان که قبل از انتخابات سال 92 در گفت‌وگو با روزنامه شرق از آزادی رسانه‌ها در دولت آقای هاشمی رفسنجانی! سخن می‌گفت؛ اکنون وظیفه اصلی مدیران دولتی که همان خدمتگزاری است را فراموش کرده و و چیزی را که از اساس مشخص نیست ربط چندانی هم به دولت داشته باشد؛ بعنوان دستور کار اصلی می‌پندارد؟!
در باب بروز فساد در میان تعدادی از مدیران دولت سابق و صحبت‌های ترکان همچنین باید اشاره کرد که اگرچه ایکاش این مسئله دردآور حتی از سوی یک مدیر هم رخ نمی‌داد؛ اما آیا آقای ترکان حاضر است دولتی را مثال بزند که در آن هیچ فسادی رخ نداده است و یا هرگز رخ نخواهد داد؟!
کما اینکه در دولت فعلی هم پرونده‌ای همچون واگذاری رانت 650 میلیون یورویی محرز شد اما علیرغم صدور حکم قضایی؛ یک مقام بلندپایه دولتی از آن دفاع کرد!
و یا قابل ذکر است که در دوران حکومت امیرالمؤمنین علی(ع) نیز بودند مدیرانی در ساختار حکومت که مرتکب فسادهای مالی و سیاسی شدند.
این سؤال و توضیحات مابعدش مؤید آنست که بروز فساد امری طبیعی است اما قسمت امیدبخش ماجرا آنجاست که نظام جمهوری اسلامی ایران نشان داده است اولاً فساد حتی در حدّ کم را نیز تحمل نمی‌کند و ثانیاً برای برخورد قضایی با این مفاسد در هر سطحی دارای یک عزم جدی است.
(بدیهیست که فساد در جامعه ما شیوع ندارد زیرا نشانه شیوع فساد، ناامنی اقتصادی و سیاسی و بروز تشتت است)
از سوی دیگر نظام اسلامی ما نشان داده است که به مدد اتحاد مردم و حمیّت مسئولان خدوم کشور، از تمام این بیماری‌ها و مخاطرات به سلامت عبور کرده است و پس از این نیز با آناتومی سالمی که در درون نظام هست؛ خطر دامنگیری در پیش روی مسیر پیشرفت کشور متصوّر نیست.
باید به آقای ترکان و کسانی از دولت که دائم بر زمین سوخته بودن اوضاع کشور و بزرگ بودن مفاسد قبلی‌ها اشاره می‌کنند تأکید کرد که می‌توان به‌جای مویه‌های هر روزه درباره چند پرونده فساد در دولت قبل، توضیحات بالا را برای افکار عمومی بگویند و بیان کنند که از عدالت و سلامت نظام اسلامی است که فساد در هر سطحی زیر ضربه قرار می‌گیرد و ایضاً اینکه «بروز فساد گناه نیست بلکه برخورد نکردن با آن گناه است» که صد البته نظام اسلامی از این گناه مبرّی است.
لازم به ذکر است که برخی جریان‌های سیاست‌باز، از ابتدای انقلاب اسلامی تاکنون سعی داشته‌اند بروز هر معضلی در نظام حکومتی انقلاب اسلامی را یک «اپیدمی منجر به مرگ» توصیف کنند اما حتی خائن بودن بنی‌صدر، نخستین رئیس جمهور دولتی در ایران هم نتوانست اشاره‌های آنها را به صحّت برساند و بزرگنمایی‌های خواسته یا ناخواسته‌ی آنها از معضلات بروز کرده در مسیر پیشرفت انقلاب اسلامی هرگز به سرانجام شوم خود نرسید.
گفتنیست، مقام معظم رهبری چند سال قبل در اشاره به تلاش عده‌ای مبنی بر مفسدنمایی از نظام اسلامی، طی سخنانی تأکید کردند:
«ما گفتیم با فساد مبارزه می‌کنیم - این یک نقطه روشن در نظام است - اما عدّه‌ای می‌خواهند این را به نقطه تاریک تبدیل کنند و بگویند فساد همه جا را گرفته است. نه آقا! فساد همه جا را نگرفته است. باید با فسادِ کم هم - هر جا بود - مبارزه کرد. ممکن است روزنامه‌ای بردارد یک مورد فساد را درشت کند؛ مگر همه جا فساد هست؟ فساد در گوشه‌هایی وجود دارد. انسان‌ها لغزش دارند و دچار گناه می‌شوند؛ باید با این گناه مبارزه کرد. ما وقتی گناهکاریم که با فساد - ولو کمِ آن - مبارزه نکنیم؛ چون گسترش پیدا خواهد کرد. مبارزه با فساد لازم است؛ اما ناامید کردن مردم که بگوییم فساد همه جا را گرفته، یک خطای واضح و ناشی از نادانی و فریب‌خوردگىِ کسانی است که آدم می‌داند خودشان آدم‌های مغرضی نیستند؛ مغرضان که جای خود دارند»
