گروه سیاسی صراط - ماراتن مذاکرات هسته ای این روزها به اوج حساسیت خود رسیده و می توان مدعی شد چشم دنیا به وین دوخته شده تا ببینند سرانجام چه نتیجه ای پیش روی طرفین مذاکره کننده قرار خواهد گرفت؛ توافق یا عدم توافق؟!
حسن روحانی پس از پیروزی در رقابت انتخاباتی ریاست جمهوری در سال92، باب مذاکره با غرب و گروه 1+5 را گشود تا از این راه بتواند با توقف احتمالی تحریم ها کشور را از مسیر رکود خارج و وضعیت معیشتی و اقتصادی مردم را بهبود بخشد.
هرچند شاید روحانی بارها و بارها (حداقل در لسان و بیان) ادعا کرده باشد که مشکلات اقتصادی ما ناشی از تحریم ها نیست اما فردی که حتی «آب خوردن» مردم را نیز به تحریم گره می زند قطعا به دنبال رفع آن است تا وضعیت محیط زیست و کمبود آب و آلودگی هوا و ترافیک پایتخت و ... را نیز سر و سامان دهد!
اما در این بین یک سوال بوجود می آید و آن ااست که آیا براستی انجام توافق با طرف های غربی می تواند به بهبود شرایط دولت روحانی و محبوبیت آن کمک کند و مشکلات را از سر راه دولت تدبیر و امید بردارد؟ به بیان ساده تر، آیا امضای توافق با طرف غربی، ضمانتی می شود برای 8 ساله شدن دولت حسن روحانی؟!
]در این جا تاکید می گردد که منظور از توافق، توافق خوب است و نگارنده فرض را بر این می گذارد که مذاکره کنندگان پای توافقی را امضا خواهند کرد که مورد تایید تمام ارکان نظام جمهوری اسلامی است، از مقام معظم رهبری گرفته تا ذوق زدگان رابطه با آمریکا و دلواپسان.
برای پاسخ به این سوال بهتر است نگاهی گذرا داشته باشیم به کارنامه دو ساله روحانی در حوزه فعالیت های اقتصادی.
به اذعان اکثر کارشناسان سیاسی، اقتصادی، بین المللی و حتی کارشناسان تاکسیرانی! دولت روحانی دو سال از عمر خود را صرف مذاکرات هسته ای کرده است. مذاکراتی که بیش از نیمی از عمر روحانی و کابینه اش را گرفته و البته هنوز به هیچ نتیجه ای واصل نگردیده.
نکته قابل تامل در این بین، غفلت حسن روحانی از اقتصاد درون زا یا همان اقتصاد مقاومتی است. روحانی در مدت دو سال و اندی که بر صندلی پاستور تکیه زده، تمام همّ و غمّ خود را بر روی مذاکرات گذاشته و عملا فعالیت اقتصادی چشمگیری در حوزه اقتصاد از سوی کابینه او صورت نگرفته است که اگر اینگونه بود، باید تاثیر بهبود وضعیت اقتصادی در زندگی روزمره مردم به چشم می آمد که تنها گشت و گذاری چند دقیقه ای در مجامع عمومی، نشان می دهد که مردم از وضعیت اقتصادی فعلی راضی نیستند و معتقدند شرایط از قبل هم بدتر شده است!
البته شاید حامیان دولت روحانی مدعی باشند که وضع بدین شکل نیست و مردم از شرایط فعلی راضی هستند که در پاسخ به این طیف باید متذکر شد، مردم از آرامش سیاسی حاکم یافته بر جو عمومی جامعه راضی اند و حتی تندترین منتقدان روحانی و دو لت تدبیر و امید نیز نمی توانند منکر این دستاورد مهم دولت روحانی باشند اما نکته قابل تامل سکوت فعلی مردم است که حامیان روحانی، آن را رضایت ار شرایط فعلی تعبیر می کنند.
البته این سکوت هم بی معنا نیستند، مردم بیش از آنکه ساکت باشند، منتظرند تا ببینند چه نتیجه ای پای میز مذاکرات رقم خواهد؟
با ذکر شرایط فوق دو اتفاق پیش روی دولت روحانی، فردای روز پایانی مذاکرات قرار دارد:
اول) امضای توافق (با فرض توافق خوب): در این شرایط دولت روحانی به شدت در معرض مطالبه گری مردم قرار خواهد گرفت چراکه آقای رییس جمهور از روز ابتدایی ورود به پاستور قول داده بود که با رفع تحریم ها همه مشکلات اقتصادی حل خواهد شد و باید منتظر ماند و دیدروحانی و دولتش چگونه برای پاسخگویی به این مطالبه مردم چه برنامه ای خواهند داشت. مردمی که دو سال با سخت ترین شرایط اقتصادی کنار آمدند به امید امضای توافق!
با اندکی مداقه در شرایط فعلی وضعیت اقتصادی کشور و حتی بازگشت به اظهارنظر کارشناسان اقتصادی موافق دولت، به خوبی می توان دریافت که تنها 20 تا 30 درصد مشکلات امروز به تحریم ها ربط دارد و مابقی متاثر از عدم مدیریت صحیح در بخش اقتصادی است.
به عبارت دیگر، روحانی پس از امضای توافق و رفع تحریم ها هیچ بهانه دیگری برای شرایط بد اقتصادی نخواهد داشت و مردم تنها و تنها با بهبود شرایط راضی خواهند شد. حال آقای رئیس جمهور باید بدین سوال پاسخ دهد که براستی تیم اقتصادی اش پس از امضای توافق و رفع تحریم ها توانایی عمل به وعده روزهای انتخاباتی را خواهد داشت یا خیر؟! اتفاقی که با عنایت به عملکرد ضعیف دو ساله روحانی در حوزه اقتصاد بسیار بعید به نظر می رسد.
دوم) عدم توافق: فرض بر این گرفته می شود که فرزندان انقلاب پای میز مذاکره غربی ها، تسلیم زیاده خواهی آنان نشده و سرانجام مذاکرات بدون توافق به پایان می رسد. در این شرایط نیز باید اذعان کرد که کار روحانی سختر تر از قبل است و مردم را در مقابل خود خواهد دید. روحانی دو سال به زیرساخت های اقتصادی بی توجه بوده و تنها امیدش رفع تحریم ها بود اما حالا که توافق حاصل نشده، عملا روحانی و دولتش باید به دو سال قبل بازگردند و برای بهبود شرایط اقتصادی راهی جز مذاکره و رفع تحریم ها را در پیش گیرند!
در این شرایط باید دید وضعیت محبوبیت دولت روحانی در چه سطحی قرار خواهد گرفت؟ آیا مردم به راحتی از کنار دوسالی که روحانی به باد داد، خواهند گذشت؟!
حسن روحانی پس از پیروزی در رقابت انتخاباتی ریاست جمهوری در سال92، باب مذاکره با غرب و گروه 1+5 را گشود تا از این راه بتواند با توقف احتمالی تحریم ها کشور را از مسیر رکود خارج و وضعیت معیشتی و اقتصادی مردم را بهبود بخشد.
هرچند شاید روحانی بارها و بارها (حداقل در لسان و بیان) ادعا کرده باشد که مشکلات اقتصادی ما ناشی از تحریم ها نیست اما فردی که حتی «آب خوردن» مردم را نیز به تحریم گره می زند قطعا به دنبال رفع آن است تا وضعیت محیط زیست و کمبود آب و آلودگی هوا و ترافیک پایتخت و ... را نیز سر و سامان دهد!
اما در این بین یک سوال بوجود می آید و آن ااست که آیا براستی انجام توافق با طرف های غربی می تواند به بهبود شرایط دولت روحانی و محبوبیت آن کمک کند و مشکلات را از سر راه دولت تدبیر و امید بردارد؟ به بیان ساده تر، آیا امضای توافق با طرف غربی، ضمانتی می شود برای 8 ساله شدن دولت حسن روحانی؟!
]در این جا تاکید می گردد که منظور از توافق، توافق خوب است و نگارنده فرض را بر این می گذارد که مذاکره کنندگان پای توافقی را امضا خواهند کرد که مورد تایید تمام ارکان نظام جمهوری اسلامی است، از مقام معظم رهبری گرفته تا ذوق زدگان رابطه با آمریکا و دلواپسان.
برای پاسخ به این سوال بهتر است نگاهی گذرا داشته باشیم به کارنامه دو ساله روحانی در حوزه فعالیت های اقتصادی.
به اذعان اکثر کارشناسان سیاسی، اقتصادی، بین المللی و حتی کارشناسان تاکسیرانی! دولت روحانی دو سال از عمر خود را صرف مذاکرات هسته ای کرده است. مذاکراتی که بیش از نیمی از عمر روحانی و کابینه اش را گرفته و البته هنوز به هیچ نتیجه ای واصل نگردیده.
نکته قابل تامل در این بین، غفلت حسن روحانی از اقتصاد درون زا یا همان اقتصاد مقاومتی است. روحانی در مدت دو سال و اندی که بر صندلی پاستور تکیه زده، تمام همّ و غمّ خود را بر روی مذاکرات گذاشته و عملا فعالیت اقتصادی چشمگیری در حوزه اقتصاد از سوی کابینه او صورت نگرفته است که اگر اینگونه بود، باید تاثیر بهبود وضعیت اقتصادی در زندگی روزمره مردم به چشم می آمد که تنها گشت و گذاری چند دقیقه ای در مجامع عمومی، نشان می دهد که مردم از وضعیت اقتصادی فعلی راضی نیستند و معتقدند شرایط از قبل هم بدتر شده است!
البته شاید حامیان دولت روحانی مدعی باشند که وضع بدین شکل نیست و مردم از شرایط فعلی راضی هستند که در پاسخ به این طیف باید متذکر شد، مردم از آرامش سیاسی حاکم یافته بر جو عمومی جامعه راضی اند و حتی تندترین منتقدان روحانی و دو لت تدبیر و امید نیز نمی توانند منکر این دستاورد مهم دولت روحانی باشند اما نکته قابل تامل سکوت فعلی مردم است که حامیان روحانی، آن را رضایت ار شرایط فعلی تعبیر می کنند.
البته این سکوت هم بی معنا نیستند، مردم بیش از آنکه ساکت باشند، منتظرند تا ببینند چه نتیجه ای پای میز مذاکرات رقم خواهد؟
با ذکر شرایط فوق دو اتفاق پیش روی دولت روحانی، فردای روز پایانی مذاکرات قرار دارد:
اول) امضای توافق (با فرض توافق خوب): در این شرایط دولت روحانی به شدت در معرض مطالبه گری مردم قرار خواهد گرفت چراکه آقای رییس جمهور از روز ابتدایی ورود به پاستور قول داده بود که با رفع تحریم ها همه مشکلات اقتصادی حل خواهد شد و باید منتظر ماند و دیدروحانی و دولتش چگونه برای پاسخگویی به این مطالبه مردم چه برنامه ای خواهند داشت. مردمی که دو سال با سخت ترین شرایط اقتصادی کنار آمدند به امید امضای توافق!
با اندکی مداقه در شرایط فعلی وضعیت اقتصادی کشور و حتی بازگشت به اظهارنظر کارشناسان اقتصادی موافق دولت، به خوبی می توان دریافت که تنها 20 تا 30 درصد مشکلات امروز به تحریم ها ربط دارد و مابقی متاثر از عدم مدیریت صحیح در بخش اقتصادی است.
به عبارت دیگر، روحانی پس از امضای توافق و رفع تحریم ها هیچ بهانه دیگری برای شرایط بد اقتصادی نخواهد داشت و مردم تنها و تنها با بهبود شرایط راضی خواهند شد. حال آقای رئیس جمهور باید بدین سوال پاسخ دهد که براستی تیم اقتصادی اش پس از امضای توافق و رفع تحریم ها توانایی عمل به وعده روزهای انتخاباتی را خواهد داشت یا خیر؟! اتفاقی که با عنایت به عملکرد ضعیف دو ساله روحانی در حوزه اقتصاد بسیار بعید به نظر می رسد.
دوم) عدم توافق: فرض بر این گرفته می شود که فرزندان انقلاب پای میز مذاکره غربی ها، تسلیم زیاده خواهی آنان نشده و سرانجام مذاکرات بدون توافق به پایان می رسد. در این شرایط نیز باید اذعان کرد که کار روحانی سختر تر از قبل است و مردم را در مقابل خود خواهد دید. روحانی دو سال به زیرساخت های اقتصادی بی توجه بوده و تنها امیدش رفع تحریم ها بود اما حالا که توافق حاصل نشده، عملا روحانی و دولتش باید به دو سال قبل بازگردند و برای بهبود شرایط اقتصادی راهی جز مذاکره و رفع تحریم ها را در پیش گیرند!
در این شرایط باید دید وضعیت محبوبیت دولت روحانی در چه سطحی قرار خواهد گرفت؟ آیا مردم به راحتی از کنار دوسالی که روحانی به باد داد، خواهند گذشت؟!
