بنابراین او دست به کاری زد که توانایی انجامش را در آن لحظه داشت و دوربین خود را آماده کرده و شروع به عکاسی از این صحنه کرد.
این خبرنگار روز پنجشنبه در مصاحبه‌ای که به صورت زنده پخش می‌شد، گفت: در آن لحظه هیچ کاری به جز عکس گرفتن از این صحنه از دستم ساخته نبود، بنابراین من هم این کار را انجام دادم. من فکر می‌کردم که این تنها راهی است که از طریق آن می‌توان فریاد جسم خاموش او را به گوش جهانیان رساند.
آن فریاد خاموش اکنون در جهان طنین‌انداز شده است. عکس‌های نیلوفر دمیر از جسد پسر خردسال آواره، آیلان کردی 2 ساله در صفحه نخست روزنامه‌ها و سایت‌های خبری سراسر جهان قرار گرفت تا چهره ترسناک بحران مهاجران در اروپا را آشکار کند. این مسئله علاوه بر این، بازتاب بسیار گسترده‌ای در شبکه‌های اجتماعی داشت؛ جایی که تصاویر آیلان به شکل‌های گوناگون منتشر شده و تبدیل به نماد تلخ اندوه شد.
این پسربچه و خانواده او از کرد‌های آواره سوریه بودند که قصد داشتند با گذر از دریای اژه خود را به خویشاوندانشان در ونکوور کانادا برسانند. آنها به همراه تعدادی دیگر از آوارگان سوار بر یک قایق کوچک قصد عبور از دریای اژه و رسیدن به یونان را داشتند اما قایق حامل آنها در میان امواج خروشان دریا در هم شکست و 12 مهاجر در این حادثه جان خود را از دست دادند.
دمیر 29 ساله برای آژانس خبری دوغان ترکیه کار می‌کند. او و همکارانش جسد برادر آیلان، گالیپ را نیز با فاصله کمی از جنازه او یافتند. دمیر در این‌باره گفت: جسد او نیز به همان شکل در ساحل افتاده بود. آنها هیچ وسیله ایمنی برای شناور ماندن در سطح آب همراه خود نداشتند. این مسئله نشان‌دهنده این است که لحظه وقوع این حادثه تا چه اندازه غم‌انگیز بوده است.
این خبرنگار گفت که بعد از این ماجرا فهمیده که جسد مادر این دو برادر نیز در فاصله 225 کیلومتری از اجساد آنها به ساحل رسیده است.
او در ادامه گفت: من گمان می‌کردم تنها کاری که در آن لحظه می‌توانم انجام دهم این است که از این اجساد عکسبرداری کنم تا دنیا آنها را ببیند.
عبدالله کردی پدر خانواده تنها فرد خانواده کردی است که از این حادثه جان سالم به در برده است. او درباره این اتفاق گفت: من دیگر هیچ چیزی از این جهان نمی‌خواهم. همه رویاهای من به باد رفته‌اند. اکنون تنها خواسته‌ام این است که کودکانم را به خاک بسپارم و تا زمان مرگ خود کنار مزارشان بنشینم.
دمیر ماه‌هاست که اخبار بحران آوارگان را پوشش می‌دهد و در طول این مدت از مهاجران بسیاری که جان خود را از دست داده‌اند، عکاسی کرده اما هیچ‌کدام از عکس‌های او تاثیری تا این اندازه بزرگ نداشته است.
او با اشاره به اینکه گمان نمی‌کرده این عکس تا این اندازه توجه جهانیان را به خود جلب کند، گفت: با وجود دردی که از دیدن آیلان احساس می‌کردم، تنها چیزی که در ذهنم می‌گذشت انتقال این حس به عموم مردم بود. به چیز دیگری فکر نمی‌کردم. تنها خواسته‌ام این بود که تراژدی آنها را به نمایش بگذارم.
