صراط: سریال «هزاردستان»
اتفاقی بزرگ در تلویزیون ایران بود. کارگردانی که برای هر صحنه و سکانس
تعریف مشخصی داشت و حاضر نبود برای راه افتادن کار یا زودتر انجام شدن آن
ذره‌ای از ایده‌آل‌ها
و استانداردهای خودش کوتاه بیاید دست به کار شد و شهرک سینمایی را با دست
خالی، یک تنه ساخت تا هم تهران قدیم را همان طور که بود به تصویر بکشد و هم
یادگاری ارزشمند برای سینمای ایران باقی بگذارد.
علی حاتمی با ساخت «هزاردستان» کاری کرد کارستان. از عمادالکتاب، میرزا رضا کلهر، کریم دواتگر و خودش وام گرفت تا رضا خوشنویس را خلق کند. کژی‌ها و ناراستی‌های سیاست و سیاست‌بازی را در جان خان مظفر ریخت و مفتش شش انگشتی را آینه‌ای از مزدوران و مزوران تاریخ مثل آیرم، سرپاس مختاری و سرهنگ درگاهی ساخت که هیچ چیز نیستند جز ملعبه دست قدرتمندان. آدم‌هایی که توهم قدرت دارند و دست آخر به دست ولی نعمتان خود روزی ذبح خواهند شد.
در کنار همه اینها علی حاتمی «هزار و یک شب»ی تصویری برای مردم امروز ساخت. شهرزادوار از جان مایه گذاشت تا بخشی از تاریخ معاصر این سرزمین را در قالب قصه‌ای هزارتو برای مردمش تعریف کند. قصه‌ای که از یاد هیچ کس نخواهد رفت.
