صراط: نشریه «آتلانتیک» بعد از گذشتن برجام از سد کنگره، در مطلبی مدعی شد توافق بین‌المللی برای محدود کردن برنامه هسته‌ای ایران که احتمالا هفته آینده اجرایی می‌شود، باید به عنوان یکی از دستاوردهای دیپلماتیک بزرگ «بنیامین نتانیاهو» نخست وزیر اسرائیل برشمرده شود.
این نشریه آمریکایی در تشریح ادعای خود نوشت: «تصویب این توافق نخستین باری به شمار می‌آید که ایران با توقف فعالیت‌های هسته‌ای غیرقابل کنترل خود موافقت کرده است و این کار بدون نتانیاهو امکان‌پذیر نبود. بیش از یک دهه، او با آمریکا و اروپا لابی کرد و آنها را تحت فشار گذاشت تا مانع «بلندپروازی‌های هسته‌ای» ایران شوند.
بر اساس ادعای این گزارش، نتانیاهو بزرگترین نقش را در متمرکز کردن توجه قدرت‌های جهان به تهدید ایران هسته‌ای داشت. لابی‌های مداوم او، سخنرانی‌های «قدرتمندش» و به راه انداختن کمپین تبلیغاتی قدرتمند در واشنگتن، زمانی که با حضور رئیس‌جمهوری تلفیق شد که معتقد بود ایران مجهز به سلاح هسته‌ای تهدید ملی و امنیتی برای آمریکاست، موجب به کارگیری تحریم‌های چندجانبه فلج‌کننده علیه ایران شد؛ رژیم تحریم‌هایی که ایران را پای میز مذاکره آورد.
به ادعای «آتلانتیک»، در میز مذاکره، رهبران ایران با مجموعه‌ای از محدودیت‌ها بر برنامه هسته‌ای خود موافقت کردند که نسبتا سخت هستند که اگر کاملا اجرا شوند، این فرصت را که اسرائیل خود در هدف تهدید سلاح هسته‌ای ایران ببیند، برای سال‌های آینده کاهش می‌دهد. همه اینها نیز بدون حملات نظامی پیشگیرانه‌ای صورت گرفت که احتمالا تنها می‌توانست قرار گرفتن ایران در آستانه هسته‌ای شدن به تاخیر اندازد و نمی‌توانست مانع آن شود. البته تهدید حمله یکجانبه اسرائیل علیه تاسیسات هسته‌ای ایران نیز باعث شد توجه جهان بر این مشکل متمرکز شود و به «باراک اوباما» رئیس‌جمهور آمریکا کمک کند تا بتواند متحدان خود را برای پیوستن به رژیم تحریم‌ها همراه سازد تا مانع حمله اسرائیل شود.
در بخش دیگری از این گزارش آمده، نتانیاهو این توافق را پیروزی اسرائیل نمی‌داند بلکه آن را پیروزی شیطان و شکستی تلخ برای آمریکا محسوب می‌کند. علت اینکه نتانیاهو معتقد است این توافق شکستی برای آمریکا و تهدیدی موجودیتی برای اسرائیل است، به خاطر ضعف در هیچ یک از مفاد این توافق نیست. شکایت نتانیاهو، از توافق هسته‌ای ایران نیست بلکه با نظریه «تعامل با ایران» است. او مانند بسیاری از متحدان جمهوری‌خواه خود در کنگره این توافق را شکست محسوب می‌کند زیرا نه باعث تسلیم کامل ایران در پای میز مذاکره شده و نه موجب از بین رفتن نظام این کشور. دیدگاه نتانیاهو مانند «منخایم بگین» است؛ «خوب وجود دارد و بد هم هست؛ مردم خوب با مردم بد معامله نمی‌کنند».
البته شکست کامل ایران گزینه موثقی نیست؛ به ویژه بعد از واقعیت سیاسی آمریکا بعد از جنگ عراق و این اشتباه نتانیاهوست که فکر می‌کند در نبود تحریم‌ها، آمریکا به جای توافق دیپلماتیک، رویارویی را برمی‌گزیند.
در بخش دیگری از این گزارش آمده، فقط دیدگاه منخایم بگین نبود که او را به رویارویی بی‌فایده با اوباما سوق می‌داد بلکه درک اشتباه او از سیاست‌های آمریکا بود. او سه تحلیل اشتباه داشت:
1. او قدرت آیپک را برای مقابله با رئیس‌جمهوری که عمیقا به ایده توافق پایبند بود، بسیار دست بالا گرفته بود.
2. نتانیاهو بی‌اعتنایی و بیزاری بسیاری از دموکرات‌های کنگره درباره رهبری خود به ویژه در تصمیمش برای تبدیل کردن مسئله ایران به یک مسئله حزبی را دست کم گرفته بود.
3. او خستگی و فرسودگی آمریکا بعد از جنگ عراق را که فضای بیشتری برای به کارگیری دیپلماسی در قبال برخی کشورها به وجود آورده بود، درک نکرده بود.
بر اساس این گزارش، همین دیدگاه سیاه و سفید درباره جهان بود که مانع حضور نتانیاهو در شکل گیری توافق نهایی شد و همین دیدگاه بود که مانع آن شد تا او اعلام پیروزی کند؛ هرچند این اتفاق پیروزی او بود.
این نشریه آمریکایی در تشریح ادعای خود نوشت: «تصویب این توافق نخستین باری به شمار می‌آید که ایران با توقف فعالیت‌های هسته‌ای غیرقابل کنترل خود موافقت کرده است و این کار بدون نتانیاهو امکان‌پذیر نبود. بیش از یک دهه، او با آمریکا و اروپا لابی کرد و آنها را تحت فشار گذاشت تا مانع «بلندپروازی‌های هسته‌ای» ایران شوند.
بر اساس ادعای این گزارش، نتانیاهو بزرگترین نقش را در متمرکز کردن توجه قدرت‌های جهان به تهدید ایران هسته‌ای داشت. لابی‌های مداوم او، سخنرانی‌های «قدرتمندش» و به راه انداختن کمپین تبلیغاتی قدرتمند در واشنگتن، زمانی که با حضور رئیس‌جمهوری تلفیق شد که معتقد بود ایران مجهز به سلاح هسته‌ای تهدید ملی و امنیتی برای آمریکاست، موجب به کارگیری تحریم‌های چندجانبه فلج‌کننده علیه ایران شد؛ رژیم تحریم‌هایی که ایران را پای میز مذاکره آورد.
به ادعای «آتلانتیک»، در میز مذاکره، رهبران ایران با مجموعه‌ای از محدودیت‌ها بر برنامه هسته‌ای خود موافقت کردند که نسبتا سخت هستند که اگر کاملا اجرا شوند، این فرصت را که اسرائیل خود در هدف تهدید سلاح هسته‌ای ایران ببیند، برای سال‌های آینده کاهش می‌دهد. همه اینها نیز بدون حملات نظامی پیشگیرانه‌ای صورت گرفت که احتمالا تنها می‌توانست قرار گرفتن ایران در آستانه هسته‌ای شدن به تاخیر اندازد و نمی‌توانست مانع آن شود. البته تهدید حمله یکجانبه اسرائیل علیه تاسیسات هسته‌ای ایران نیز باعث شد توجه جهان بر این مشکل متمرکز شود و به «باراک اوباما» رئیس‌جمهور آمریکا کمک کند تا بتواند متحدان خود را برای پیوستن به رژیم تحریم‌ها همراه سازد تا مانع حمله اسرائیل شود.
در بخش دیگری از این گزارش آمده، نتانیاهو این توافق را پیروزی اسرائیل نمی‌داند بلکه آن را پیروزی شیطان و شکستی تلخ برای آمریکا محسوب می‌کند. علت اینکه نتانیاهو معتقد است این توافق شکستی برای آمریکا و تهدیدی موجودیتی برای اسرائیل است، به خاطر ضعف در هیچ یک از مفاد این توافق نیست. شکایت نتانیاهو، از توافق هسته‌ای ایران نیست بلکه با نظریه «تعامل با ایران» است. او مانند بسیاری از متحدان جمهوری‌خواه خود در کنگره این توافق را شکست محسوب می‌کند زیرا نه باعث تسلیم کامل ایران در پای میز مذاکره شده و نه موجب از بین رفتن نظام این کشور. دیدگاه نتانیاهو مانند «منخایم بگین» است؛ «خوب وجود دارد و بد هم هست؛ مردم خوب با مردم بد معامله نمی‌کنند».
البته شکست کامل ایران گزینه موثقی نیست؛ به ویژه بعد از واقعیت سیاسی آمریکا بعد از جنگ عراق و این اشتباه نتانیاهوست که فکر می‌کند در نبود تحریم‌ها، آمریکا به جای توافق دیپلماتیک، رویارویی را برمی‌گزیند.
در بخش دیگری از این گزارش آمده، فقط دیدگاه منخایم بگین نبود که او را به رویارویی بی‌فایده با اوباما سوق می‌داد بلکه درک اشتباه او از سیاست‌های آمریکا بود. او سه تحلیل اشتباه داشت:
1. او قدرت آیپک را برای مقابله با رئیس‌جمهوری که عمیقا به ایده توافق پایبند بود، بسیار دست بالا گرفته بود.
2. نتانیاهو بی‌اعتنایی و بیزاری بسیاری از دموکرات‌های کنگره درباره رهبری خود به ویژه در تصمیمش برای تبدیل کردن مسئله ایران به یک مسئله حزبی را دست کم گرفته بود.
3. او خستگی و فرسودگی آمریکا بعد از جنگ عراق را که فضای بیشتری برای به کارگیری دیپلماسی در قبال برخی کشورها به وجود آورده بود، درک نکرده بود.
بر اساس این گزارش، همین دیدگاه سیاه و سفید درباره جهان بود که مانع حضور نتانیاهو در شکل گیری توافق نهایی شد و همین دیدگاه بود که مانع آن شد تا او اعلام پیروزی کند؛ هرچند این اتفاق پیروزی او بود.
