فحشای اینترنتی در ایران

در کنار روسپیگری حضوری و خیابانی که مدل سنتی روسپیگری است، امروزه به طور گسترده ای با روسپیگری مجازی در محیط اینترنتی رو به رو هستیم.

شارژ تلفنی، درخواست اصلی روسپیان اینترنتی

ظاهراً اصلی ترین شکل پرداخت در میان مشتریان روسپیگری، ارسال شارژ تلفنی برای فرد روسپی است. ورود به این فضا خیلی ساده است. آنها با ساختن یک «آی دی» به دنیای چت وارد می  شوند؛ نام و نشانی که می  تواند هیچ بویی از واقعیت نبرده باشد؛ نام و نشانی مجازی در دنیایی مجازی. دنیایی که آمارها نشان می  دهد، 70 درصد حاضرانش را جوانان تشکیل می دهند؛ 55 درصدشان بین 16 تا 25 سال و 45 درصد هم بالاتر از 25 سال. برای پیدا شدنشان تنها چند دقیقه حضور در اتاق  های چت کافی است. اغلب روسپیان اینترنتی، کارشان را فقط در دنیای مجازی انجام می دهند. اما بعضی  هاشان صورت حضوری هم تن  فروشی می  کنند. وقتی با آنها چت خصوصی را آغاز می  کنی، حرفی ندارند جز اینکه اول شارژ می  خواهند. بعد از چانه  زنی  های معمول، رقم می  شود 10 دقیقه وب، یک شارژ 2 هزار تومانی. نیم ساعت، یک شارژ 5 هزار تومانی. آنها تن فروشی می  کنند، بدن خود را به نمایش می  گذارند، حرف می  زنند و ....

دلایل شکل گیری این پدیده

 این نوع روسپیگری در ازای گرفتن شارژ تلفن، ذهن را به سوی معنای دیگری از روسپیگری به شیوه مدرن آن هدایت می کند که به این شغل به عنوان نوعی سرگرمی، تفنن و در جهت تأمین مخارج تجملاتی فرد نگاه می شود.

مهدی مسلمی فر، روانشناس، مشاورازدواج، و سکس تراپیست(روان درمانگر جنسی)، می گوید: روسپیگری اینترنتی برخلاف روسپیگری سنتی و حضوری صرفاً جنبه اقتصادی ندارد، بلکه در حال حاضر به ابزاری برای "واسطه گری های جنسی" و "پرزنت کردن خود" در برابر دریافت کنندگان سرویس هایی بدل شده است که در پی تأمین پنهانی و فوری تمایلات و فانتزی های جنسی غیرمعمول خود، از طریق مشاهده گزینش شده چنین تصاویری بر می آیند. از این منظر، فراوانی روسپیگری اینترنتی در ایران دارای دلایلی چند است:

1. برای یک دختر جوان می تواند به صورت کاملاً بی نام و نشان و با کمترین احتمال شناسایی اتفاق بیفتد. در یک اتاق با حداقل امکانات شخصی(اینترنت و ساخت یک آی دی) می تواند انجام شود.  

2. این نوع از روابط جنسی زمان و مکان خاصی ندارد. بنابراین چنین افرادی در هر ساعتی از شبانه روز و با صرف انرژی و هزینه بسیار کمتر، می توانند فعالیت داشته باشند. همچنین شعاع جامعه آماری انتخاب مشتریان در هرلحظه از چنین فعالیتی می تواند تا خارج از مرزها گسترده شود.

3. اما به عقیده من، مهم ترین مسئله در روابط فعلی روسپیانه و شبه روسپیانه دنیای مجازی، چه به عنوان ارائه دهنده و چه به عنوان دریافت کننده، مناسباتی است که در بسیاری از موارد بر پایه مشاهده "فانتری های انحرافات جنسی" نظیر نمایشگری (exhibitionism)، تماشاگری (voyeurism)، آزارگری جنسی (sexual sadism) یادگارخواهی (fetishism) و ارائه سبک های غیرمعمول روابط جنسی شکل می گیرد. افرادی که به دنبال این نوع سرویس ها در محیط مجازی اند، در واقع در جستجوی ارضای سلائق جنسی خاص و بعضاً منحرفانه خود هستند که در فضای معمولی نمی توانند آنها را بدست بیاورند.

4. همچنین در کنار مسائلی که ذکر شد عدم وجود برخی از پیامدهای رابطه جنسی حضوری مانند به مخاطره افتادن سلامت، احتمال از دست دادن آبرو، آسیب های جسمانی و کنترل اجتماعی و انتظامی برای طرفین است که از این منظر، روابط ناسالم و پرخطر کارت شارژی و اینترنتی، می تواند به فضای تأسف برانگیزی برای گسترش خودارضایی جوانان(و البته خوداشتغالی کم دردسر روسپیان) بدل شود.

همچنین باید اشاره کنم که در کنار عوامل گسترش فحشای مجازی، نباید وجود دلایل دیرینه روسپیگری را از یاد برد؛ دلایلی مانند: فقدان روابط محبت آمیز با خانواده، خشونت، فقر، مهاجرت، زاغه نشینی، مشکلات اقتصادی، خانواده های از هم پاشیده و همجواری با سوءاستفاده های جنسی دوران کودکی؛ چراکه اینها تشدید کننده و تقویت کننده یکدیگرند.

روسپیگری مجازی تنها یک مبادله بین فردی است؟

 مهدی مسلمی فر، زوج درمانگر در این زمینه معتقد است: «روسپیگری به لحاظ قانونی یا غیرقانونی بودن با دو نگاه مواجه است؛ یکی نگاه مخالفت با آن به عنوان روسپیگری غیراختیاری(اجباری) که در قالب پروتکل جنایات سازمان یافته سازمان ملل مطرح شده و به مثابه یکی از مصادیق "تجارت سفید" با آن مخالفت می شود. اما نظر دوم، روسپیگری اختیاری را نوعی آزادی شخصی و به مثابه حریم خصوصی افراد برای تن فروشی در نظر می گیرد که درست مانند یک معامله باید حق اقدام به آن برای فرد محترم شمرده شده و چون آزادی کسی را محدود نمی کند و با توافق هردو طرف صورت می پذیرد، نباید با آن مخالفت کرد.

این رویکرد از دو جنبه قابل نقد است: اول اینکه در صورت پذیرش این دیدگاه، باید با هر قانونی مخالفت شود؛ چون هر قانونی ممکن است آزادی شخصی عده ای را محدود می کند که بخواهند با توافق هم، کار مشترکی را انجام دهند. حال آنکه قانون نماینده وجدان عمومی و معیار اخلاق حداکثری است نه حداقلی. این مسئله فقط مربوط به کشور ما هم نیست. مثلاً چهار کشور فرانسه، ایسلند، نروژ و سوئد حتی برای خریداران خدمات جنسی، مجازات درنظر گرفته اند.

ثانیاً گرچه این مسئله در نگاه اول شخصی به نظر می آید، اما باید پیامدهای جمعی آن هم در نظر گرفته شود؛ اقدامات روسپیگرانه و شبه روسپیگرانه حتی به صورت اینترنتی(که یکی از اشکال این نوع روابط در کنار اشکالی نظیر تلفنی، سیار، پشت شیشه ای و... است)، در جهت ترویج و تشویق افراد جامعه برای وارد شدن به این حیطه، هم به عنوان روسپی و هم به عنوان مشتری است. 

نکته جالب این است که برای مروجان چنین روابطی، هیچ مرزی وجود ندارد و متأسفم که بگویم آنها حتی کودکان و نوجوانان را باپوشیدن کفش های بچه گانه یا در دست گرفتن عروسک ها و انجام بازی های جنسی به القای آمیزش و انجام تجربه جنسی آنلاین تشویق می کنند. بنابراین نباید تعجب کرد اگر در خبرها می خوانیم که سن روسپیگری در ایران به 14 سال تنزل پیدا کرده است.» همچنین دکتر محمدجعفر ساعد، دکترای حقوق کیفری و جرم شناسی عنوان می کند: «با نگاهی کلان تر، می توان چنین مدعی بود که روسپیگری اینترنتی نیز در قالب بخشی از جامعه در معنای عام آن قرار می گیرد که هر فعل و انفعالی در آن روی دهد، باید مطابق با ضوابط و مقررات محیط خارجی انجام شود و در نتیجه، هرگونه عملی که در محیط خارجی و طبیعی جامعه، مغایر عفت و اخلاق عمومی باشد، در محیط سایبر نیز مغایر آن محسوب می شود.»

پیامدهای روسپیگری اینترنتی برای کاربران

آیا می توان گفت چون این نوع روسپیگری در فضای مجازی رخ می دهد، پس دارای تبعات کمتر برای ارائه کنندگان و درخواست کنندگان آن است؟ مسلمی فر، روانشناس و سکس تراپیست در پاسخ به این سۆال اینچنین عنوان می کند: «در این نوع روسپیگری به دلیل تمایلات خاص و متفاوت کاربران آن، شاهد وجود انواع انحرافات جنسی بر اساس فانتزی های ذهنی فرد هستیم که منجر به وسواس فکری و اعتیاد به سکس می شود و پیامدهای روانشناختی نیز برای فرد به همراه خواهد داشت؛ پیامدهایی نظیر احساس خشم، افسردگی و حالات اضطرابی. این نوع رابطه بیشتر شبیه اعتیاد به پورنوگرفی است و از این منظر ویژگی ها و پیامدهای آن را هم می تواند داشته باشد.

آموزش، تنها راه موجود برای پیشگیری و درمان

 محمدجعفر ساعد، حقوقدان، راهکار مقابله با این پدیده و کاهش و تحدید آن را اینچنین ارزیابی می کند: «راهکار کاهش این پدیده را باید در قلمرو پیشگیری اجتماعی از یک سو و کاهش نیازمندی های بنیادین جوانان در امر تفریح و اشتغال از سوی دیگر جست. از این رو، مسئله چندبعدی و چندجنبه ایست و تحقق مطلوب یک جامعه در این زمینه مستلزم جمع این ابعاد در یک تصویر و برنامه و اعمال آن است. بر این اساس تدابیر پیشگیرانه اجتماعی هم تکلیف دولت است و هم ملت.»

برای مقابله جدی و اساسی با روسپیگری اینترنتی، باید از سنین پایین ذهن بچه ها را با مبانی اخلاقی لازم برای حضور در اینترنت آشنا کرد و در هر مرحله رشدی، با ادبیات و شیوه خاص خودشان، آنها را با پیامدها و مضرات این گونه ارتباطات در فضای مجازی آشنا نمود. شاید افزایش آمار بلوغ های زودرس و پایین آمدن سن آغاز مشکلات جنسی، به ما می گویند که باید کمی واقع بین تر باشیم.»