وی سهیم بودن پیمانکار در نوسان‌های قیمت نفت به عنوان یکی از جذابیت‌های قرارداد (IPC) مورد اشاره قرار داد و گفت: همچنین در این قراردادها، ریسکهای اکتشافی و نوع میدان در تعیین پاداش و پرداختی به پیمانکار تاثیرگذار است.
منصوریان با بیان این که در قالب قراردادهای نفتی، پیمانکار بابت استفاده از روشهای افزایش ضریب بازیافت و در پی آن افزایش تولید نفت و گاز درآمد بیشتری خواهد داشت، تصریح کرد: همچنین با هدف جذاب کردن این نوع قراردادها، پاداش و پرداختی پیمانکار در میدانهای کوچک بیشتر خواهد بود.
وی در ادامه به مکانیزم بازپرداخت هزینه به پیمانکار اشاره کرد و گفت: در صورتی که پیمانکار پس از انجام عملیات اکتشاف موفق به کشف زمینه جدیدی نباشد پرداختی به وی صورت نمی گیرد و اگر اکتشاف وی منجر به نتیجه شود، بازپرداخت براساس مکانیزم هزینه های مستقیم (هزینه های مربوط به عملیات نفت) صورت می گیرد.
منصوریان ادامه داد: هرگونه تاخیر در بازپرداختهای نفتی در صورتی که مسبب آن پیمانکار نباشد، دیرکرد آن نیز محاسبه می‌شود.
این کارشناس ارشد معاونت سرمایه گذاری شرکت ملی نفت ایران با بیان این که بازپرداخت هزینه نفتی از دو طریق نقدی یا تحویل محصول انجام می شود، گفت: در صورتی که پیمانکار و شرکت ملی نفت ایران به توافق برسند که پرداخت از طریق مکانیزم تحویل محصولات باشد، این اقدام باید تحت قرارداد ویژه‌ای که توسط رژیم حقوقی ایران وضع شده و به تایید رسیده است، اجرایی شود.
وی اظهار کرد: در قراردادهای (IPC) هر زمان که احساس شود برای بهره مندی از ظرفیتهای میدان نیاز به سرمایه گذاری جدیدی است، پیمانکار ملزم به انجام سرمایه گذاری بوده و بازپرداخت وی بر اساس مفاد این قراردادها عملیاتی می شود.
