نکته مهم اینجاست که این مواد در بیمارستانهای ایران چگونه تخلیه و دفع می شوند. در اکثر بیمارستانهای ایران، سیستمی برای تصفیه این فاضلاب پر آلودگی وجود ندارد. چرا که احداث تصفیه خانه ای مجزا برای یک بیمارستان هزینه‌بَر است.
این بیمارستانها فاضلاب تصفیه نشده خود را یا در چاههای جذبی در جوار بیمارستان دفع می کنند و یا آنرا مستقیما وارد آبهای سطحی می کنند. نمونه این مسئله را به در استان تهران و استان خوزستان شاهد هستیم.
«علی‌محمد شاعری» رئیس ستاد محیط زیست شهرداری تهران فروردین ماه امسال بود که در خصوص ورود فاضلاب 40 درصد بیمارستانهای تهران به شبکه آبهای سطحی و چاههای جذبی هشدار داد.
به گفته این مقام مسئول، در پایین دست شهر تهران، فاضلاب بیمارستانها وارد شبکه آبهای سطحی شده و به طور مستقیم برای آبیاری زمینهای کشاورزی مورد استفاده قرار میگیرد. فاضلابی که آلودگی حداقل 50 ساله از خود بر جای می گذارد. یعنی تا 50 سال آینده نیز آلودگی مواد این فاضلاب در خاک و آب منطقه برجای می ماند.
«فریبا ملک احمدی» رئیس اداره بهداشت مراکز درمانی و مدیریت پسماند مرکز سلامت محیط و کار وزارت بهداشت مردادماه امسال در خصوص راه‌اندازی تصفیه خانه در بیمارستانها و همچنین هزینه آن به یکی از خبرگزاری‌ها گفت: راه‌اندازی سیستم تصفیه‌خانه زمان‌بَر است و بنابر وسعت هر بیمارستان مقدار مشخصی اعتبار نیاز دارد که این هزینه کم نیست.
در استان خوزستان نیز، ورود فاضلاب بیمارستانها به صورت تصفیه شده و حتی خام و بدون تصفیه به رودخانه کارون صورت می گیرد. حجم آلودگی در کارون به حدی رسیده که در برخی نقاط حباب هایی به شکل آب اسیدی بر روی رودخانه دیده می شود و بوی نامطبوع تندی مشام و دیگر اندام تنفسی را در برخی نقاط ساحلی رودخانه آزار می دهد.
ورود فاضلاب بیمارستانهایی که در حاشیه رودخانه کارون قرار دارند به درون رودخانه، به خصوص در شهر اهواز، فاجعه ای زیست محیطی و انسانی را رقم می زند؛ چرا که با وجود تبدیل شدن رودخانه کارون به کانال فاضلاب، هنوز هم این رودخانه تأمین کننده آب مزارع کشاورزی و خطوط لوله آب شرب منازل مسکونی است.
در استانهای شمالی و دیگر نقاط کشور نیز گزارش های غیررسمی متعددی از ورود فاضلاب بیمارستانها به محیط زیست وجود دارد و به نظر می رسد هیچ سنجش و کنترل متمرکزی از سوی نهادهای مسئول (وزارت نیرو، وزارت بهداشت، سازمان حفاظت محیط زیست و ...) صورت نمی گیرد.
