در ادامه بحث هایی که در این گروه اجتماعی می‌شد، خیابانی درباره اقتصاد دولتی و اقتصاد خصوصی هم چند خطی نوشت: «اقتصاد دولتی و اقتصاد خصوصی کدامیک؟ هیچکدام در ورزش ما نتیجه نداده است. دلیل اصلی این است که کشورهای توسعه‌نیافته و حتی کشورهای در حال توسعه نیاز به زیرساخت‌های مالی، تجهیزاتی، فرهنگی، اجتماعی و بنیان‌های اقتصادی دارند. باشگاه‌های خصوصی در این کشورها وابسته به میلیاردرها می‌شوند؛ میلیاردرهایی که به خاطر عدم توان و مقابله به مثل با بودجه دولتی بالاخره شکست می‌خورند. ورزش ایران قبل از اینکه باشگاه‌هایش را به ثروتمندان بفروشد نیاز به این دارد که بنگاه‌های اقتصادی - ورزشی در کشور تاسیس شود تا با کسب درآمدهای مکفی بتوانند بودجه تیم‌هایشان را تامین کنند. گنج قارون هم که داشته باشی روزی تمام می‌شود و باشگاه و تیمت منحل یا ورشکسته می‌شود. تیم‌های خصوصی باید مکان ارتزاق و کسب درآمد یا فکر تولید محصول یا پدیده‌های ورزشی را داشته باشند. ورزشگاه اختصاصی با بهره‌برداری از فضاهای تجاری، تفریحی و گردشگری، اولین راهی است که ورزش ایران می‌تواند طی کند. یک بنگاه ورزشی اقتصادی باید ابتدا پول بسازد و کسب درآمد کند تا بتواند زندگی کند. در ردیف باشگاه‌های دولتی هم چون هیچ حد و مرزی وجود ندارد، لذا ولخرجی برخی تیم‌ها از کیسه دولت موجب ایجاد تورم در صحنه ورزش شده و عملا باشگاه‌های خصوصی را از بین می‌برند.»
او در ادامه، کشور روسیه را مثال زد و گفت که این کشور هم از نظر او کشوری توسعه‌یافته از نظر اقتصادی در ورزش نیست: «آنها المپیک زمستانی سوچی را برگزار کردند و در ٢٠١٨ جام جهانی را میزبانی می‌کنند اما چون زیرساخت‌های اجتماعی و تشکیلاتی را خیلی کمتر از فرانسه و آلمان و انگلستان و استرالیا و ... دارند در فضای قرض و وام و فشار اقتصادی گرفتار خواهند شد. البته پز خواهند داد و مسابقات را هم به نحوی خوب برگزار خواهند کرد اما توازن خرج و درآمدشان موجب آزارشان خواهد شد. فرانسه همین امشب می‌تواند جام ملت‌ها را شروع کند! آلمان همین فردا صبح می‌تواند جام جهانی را برگزار کند! استرالیا می‌تواند در سال سه بار جام ملت‌های آسیا را به انجام برساند. اما کشورهای در حال توسعه چون زیرساخت اصلی را نداشته و ندارند مجبور به هزینه‌های بیشتری هستند و همین اقتصادشان را نابود می‌کند.»
در این گروه، جواد خیابانی با سوالی مواجه شد که بدون شک بارها و بارها آن را تجربه کرده است. یک نفر از او پرسید که از این هجمه‌هایی که علیه شما استفاده می‌کنند ناراحت نمی‌شوید که او این واکنش را نشان داد: «اینها هجمه نیست عزیزم. من هر جمله و کلمه‌ای از مردم کشورم را دوست دارم. آنها بودند که مرا به اینجا رساندند و به همه آنها مدیونم. امیدوارم همه با هم مهربان‌تر بشویم.»
