گروه سیاسی صراط - شادمانی غرب از توافق وین که بر اساس آن عمده برنامه هسته ای کشورمان به حالت تعلیق درمی‌آید، با اعطای یک جایزه بین المللی به محمدجواد ظریف برای چندمین بار نمایان شد.
به گزارش گروه سیاسی صراط، موسسه بین المللی سنجش ریسک پذیری سیاسی گزارش داد: ظریف، وزیر خارجه ایران در میان سیاستمداران ریسک پذیر جهان در سال 2015، جایگاه اول را به خود اختصاص داده است.
فارغ از اینکه موسسات بین المللی اینچنینی اهداف و سیاست های کشورهای غربی معاند جمهوری اسلامی را پیگیری و پیاده سازی می کنند، آنچه باعث اعطای چنین پاداشی به ظریف شده، نیز قابل تامل است.
بی تردید، دلیل اعطای این عنوان به ظریف، مذاکرات و در نهایت توافق هسته ای میان ایران و دولت های 5+1 بوده است. اما آنچه بیش از هر موضوعی به ذهن می رسد این است که از نگاه اعطاکنندگان این عنوان، ظریف بر سر چه چیزی ریسک کرده که شایسته این عنوان شده است؟
پاسخ به این پرسش چندان دشوار نیست؛ در واقع وزارت خارجه دولت روحانی در دو سال گذشته، کل صنعت هسته ای را روی میز مذاکرات گذاشته و بر سر آن به معامله پرداخته است. به بیان ساده تر، ظریف و همکارانش امروز پاداش معامله و ریسک بر سر یکی از بزرگترین سرمایه های ملت و دستاوردهای مردمی را دریافت کرده اند.
با توجه به نیت اعطاکنندگان این عنوان، آیا دریافت چنین پاداشی جای افتخار دارد یا به عکس؟ جالب اینجاست که امسال نام ظریف در میان نامزدهای دریافت جایزه نوبل صلح نیز قرار داشت و ذوق زدگی نهادهای وابسته به قدرت های غربی از توافق هسته ای را بیش از پیش نمایان کرد. هرچند این جایزه به ظریف نرسید اما ظاهرا دنیای غرب تصمیم گرفت با اندکی تاخیر، پاداشی دیگر برای ظریف اختصاص دهد.
به گزارش گروه سیاسی صراط، موسسه بین المللی سنجش ریسک پذیری سیاسی گزارش داد: ظریف، وزیر خارجه ایران در میان سیاستمداران ریسک پذیر جهان در سال 2015، جایگاه اول را به خود اختصاص داده است.
فارغ از اینکه موسسات بین المللی اینچنینی اهداف و سیاست های کشورهای غربی معاند جمهوری اسلامی را پیگیری و پیاده سازی می کنند، آنچه باعث اعطای چنین پاداشی به ظریف شده، نیز قابل تامل است.
بی تردید، دلیل اعطای این عنوان به ظریف، مذاکرات و در نهایت توافق هسته ای میان ایران و دولت های 5+1 بوده است. اما آنچه بیش از هر موضوعی به ذهن می رسد این است که از نگاه اعطاکنندگان این عنوان، ظریف بر سر چه چیزی ریسک کرده که شایسته این عنوان شده است؟
پاسخ به این پرسش چندان دشوار نیست؛ در واقع وزارت خارجه دولت روحانی در دو سال گذشته، کل صنعت هسته ای را روی میز مذاکرات گذاشته و بر سر آن به معامله پرداخته است. به بیان ساده تر، ظریف و همکارانش امروز پاداش معامله و ریسک بر سر یکی از بزرگترین سرمایه های ملت و دستاوردهای مردمی را دریافت کرده اند.
با توجه به نیت اعطاکنندگان این عنوان، آیا دریافت چنین پاداشی جای افتخار دارد یا به عکس؟ جالب اینجاست که امسال نام ظریف در میان نامزدهای دریافت جایزه نوبل صلح نیز قرار داشت و ذوق زدگی نهادهای وابسته به قدرت های غربی از توافق هسته ای را بیش از پیش نمایان کرد. هرچند این جایزه به ظریف نرسید اما ظاهرا دنیای غرب تصمیم گرفت با اندکی تاخیر، پاداشی دیگر برای ظریف اختصاص دهد.
