یکی
از دلایلی که سبب شده تا انتخابات ایران، همیشه کانون توجه جهانیان قرار
بگیرد، کم نظیر بودن آن در میان کشورهای منطقه است. در منطقه‌ی غرب آسیا و
شمال آفریقا، جمهوری اسلامی ایران از معدود نظام‌هایی است که برای تعیین
حکمرانان خود، به آرای مردم، مراجعه کرده و به نظر مردم، متکی است. با
نگاهی به وضعیت سیاسی کشورهای منطقه، فقدان اعتماد به آرای عمومی، به وضوح،
قابل مشاهده است.
در کویت، بیش از ۵۰ سال است که فرمانروایی، در قبضه‌ی «آل صباح» می‌باشد و
هیچ فرد دیگری، خارج از این خاندان، حق به دست گرفتن قدرت را ندارد. در
عربستان، بیش از ۸۰ سال است که قدرت، در دستان برادران «آل سعود» در حال
گردش است و در این کشور، چبزی به نام انتخابات مجلس و ... وجود ندارد. در
قطر هم خاندان «آل ثانی» قدرت را در دست گرفته‌اند و مانند توپی به هم پاس
می‌دهند و در این میان، رأی مردم، هیچ جایگاهی ندارد. در بحرین «آل خلیفه»
کشور را ملک طلق خود می‌دانند و حق حکومت را فقط برای خود، به رسمیت
می‌شناسند. به این جمع، باید اضافه کرد کشورهایی مثل عمان، امارات و ... .
اما در همین منطقه‌ی جغرافیایی دنیا، کشوری به نام «ایران» و نظامی به نام
«جمهوری اسلامی» وجود دارد که در همان دو ماه اول استقرار خود و با اصرار
بنیانگذار آن، به آرای عمومی مراجعه کرد و از آن روز تا کنون، تقریبا هر
سال، یک انتخابات در این کشور، برگزار گردید.
در چنین شرایطی، کاملاً طبیعی است که ایران اسلامی، کانون توجه دنیا قرار
بگیرد و انتخابات آن از جذابیت وصف ناشدنی برخوردار باشد. با این توصیف،
«ملت ايران، قدر اين آزادى و قدر اين حضور مردمى و قدر اين اختيار مردمى را
بايد خيلى بداند؛ همه‌ى ما بايد قدر بدانيم. اين را انقلاب و اسلام به ما
داد. اين، نعمت الهى است؛ بايد آن را شكر بگزاريم؛ شكرش هم به اين است كه
در اين ميدان وارد شويم.» [۱]
پی‌نوشت:
[۱] رهبر معظم انقلاب، سوم خرداد ۱۳۸۴
