صراط:
ولی‌الله سیف، رئیس بانک مرکزی در سخنان اخیر خود که با زبانی غیر از
«فارسی» منتشر شد، درباره دستاوردهای برجام، از توصیف «تقریبا هیچ» بهره
گرفته است.
به گزارش روزنامه وطن امروز، اذعان سیف در مصاحبه با تلویزیون بلومبرگ بر این نکته که «برجام تاکنون تقریباً هیچ دستاورد اقتصادی برای تهران در بر نداشته است» نه‌تنها مهر تاییدی بر پیش‌بینی‌ها، انتقادها و تحلیل‌های دلسوزانه رسانه‌های منتقد داخلی است بلکه صحت «برد- برد» را از اساس زیر سوال می‌برد.
مقامات ارشد دولت یازدهم که در یک سال گذشته همواره رسانه‌های منتقد را به خاطر تحلیل‌های منصفانه و نقدهای خیرخواهانه به «بی‌سوادی» متهم می‌کردند و حتی از ابزار تهدید و هشدار بهره می‌گرفتند، این روزها به همان نتیجه‌ای رسیدند که ماه‌ها قبل تیتر اصلی رسانه‌های منتقد بود: «هیچ!»
این مقامات ارشد اما امروز به نقطه‌ای رسیده‌اند که برای اعتراف دیرهنگام به اشتباهات خود، دست به دامان رسانه‌های خارجی می‌شوند تا واقعیت‌ها، حقیقت‌ها و «راست»های دولت راستگویان با «زبان‌های بیگانه» منتشر شود! چراکه اگر کشورهای خارجی برای تحلیل میزان رضایت ایران از برجام به ترجمه یادداشت‌ها، مصاحبه‌ها، نطق‌ها و گزارش‌های مقامات دولتی ایران و رسانه‌های حامی دولت بپردازند، در نهایت به این نتیجه می‌رسند که:
Everything is calm. I’m too happy!
اما دولت یازدهم که تمام تخم‌مرغ‌های خود را در سبد «1+5» گذاشته است و نرخ تورم و آمار بیکاری را بر مبنای همین به‌علاوه و فرمول نادرست و ناعادلانه می‌سنجد امروز برای کاهش قیمت‌ها، عبور از رکود، کاهش نرخ تورم و ایجاد اشتغال چاره‌ای جز اعتراف به واقعیت‌ها ندارد؛ آن هم اعتراف برای شبکه‌هایی که صدای او را به «انگلیسی» ترجمه و منتشر می‌کنند تا شاید مردم ایران متوجه واقعیت‌های تلخ نشوند!
So far, Iran has gotten "almost nothing” from the accord.
اکنون سوال این است: چرا آنچه مقامات ارشد دولت در تریبون‌های بیگانه بر زبان جاری می‌کنند، تفاوت فاحشی با اظهارات آنها در رسانه‌های داخلی دارد؟
چرا راستگویی و صداقت مدیران اجرایی کشورمان باید نصیب خارجی‌ها شود و سهم ما فقط پتک «دولت راستگویان» باشد؟
بیش از یک سال است دولت یازدهم با طرح شعار «برد- برد» ادعا دارد هم ایران و هم طرف خارجی در توافق هسته‌ای سود برده‌اند. همچنین بالاترین مقام اجرایی کشور به طور واضح از رسانه‌های منتقد می‌خواهد علیه برجام و توافق هسته‌ای سخن نگویند و امید مردم را ناامید نکنند! اما ناگهان سیف، شمشیر زبان خود را از رو برای اروپا و آمریکا می‌کشد و قاطعانه و بی‌تعارف به آنها می‌گوید که سهم ایران از برجام تقریبا هیچ بوده است. اعترافات سیف به عنوان مقامی که حکم انتصاب خود در این جایگاه را از رئیس‌جمهور دریافت کرده است، بار دیگر اثبات می‌کند دولت یازدهم باید برای رسانه‌های منتقد و دلسوز داخلی احترام قائل باشد و اگر آنها زبان به گلایه و انتقاد گشودند بلافاصله با برچسب‌های تندرو، بی‌سواد و بی‌شناسنامه مواجه نشوند، چراکه ولی‌الله سیف امروز همان جملاتی را بر زبان آورده است که رسانه‌های منتقد پس از هربار انتشار این جملات با توپخانه تمسخر، تهدید، برچسب‌زنی، ایجاد محدودیت و کاهش یارانه مواجه شده‌اند!
البته مقامات ارشد دولت می‌دانند که اظهارات آنها در مجالس حزبی و محافل سیاسی داخلی، هیچ خریداری در کشورهای خارجی ندارد، چراکه اروپا و آمریکا بخوبی می‌دانند که چه راه‌های فراری در هر دو سوی پرانتزها و ویرگول‌های توافق برای خود باقی گذشته‌اند! آنها که دیروز با وضع خط و نشان‌های هسته‌ای، وعده گشایش اقتصادی را به دولت ایران می‌دادند امروز اما از این دولت می‌خواهند با پذیرفتن محدودیت‌های موشکی، سلاح مبارزه یک ملت را زمین بگذارد و دست‌هایش را به نشانه تسلیم بالا بگیرد تا شاید چند دلار کف دست او بگذارند!
اما راه‌حل مقابله با زیاده‌خواهی‌های اروپا و آمریکا چیست؟ شاید بهتر این باشد که دولت یازدهم یکبار برای همیشه پاسخ طرف‌های خارجی خود را بدهد و برای این کار لازم است یک نقطه در انتهای جملات ناقص، اظهارات متضاد و ادبیات شکسته خود بگذارد و به ابتدای سطر بازگردد. منتقدان هنوز هم با روی گشاده از دولت پشیمان استقبال می‌کنند تا همه چیز را دوباره از «صفر» آغاز کند.
آری! «تقریبا هیچ»، تقریبا همان «هیچ» است؛
"almost nothing” means nothing!
به گزارش روزنامه وطن امروز، اذعان سیف در مصاحبه با تلویزیون بلومبرگ بر این نکته که «برجام تاکنون تقریباً هیچ دستاورد اقتصادی برای تهران در بر نداشته است» نه‌تنها مهر تاییدی بر پیش‌بینی‌ها، انتقادها و تحلیل‌های دلسوزانه رسانه‌های منتقد داخلی است بلکه صحت «برد- برد» را از اساس زیر سوال می‌برد.
مقامات ارشد دولت یازدهم که در یک سال گذشته همواره رسانه‌های منتقد را به خاطر تحلیل‌های منصفانه و نقدهای خیرخواهانه به «بی‌سوادی» متهم می‌کردند و حتی از ابزار تهدید و هشدار بهره می‌گرفتند، این روزها به همان نتیجه‌ای رسیدند که ماه‌ها قبل تیتر اصلی رسانه‌های منتقد بود: «هیچ!»
این مقامات ارشد اما امروز به نقطه‌ای رسیده‌اند که برای اعتراف دیرهنگام به اشتباهات خود، دست به دامان رسانه‌های خارجی می‌شوند تا واقعیت‌ها، حقیقت‌ها و «راست»های دولت راستگویان با «زبان‌های بیگانه» منتشر شود! چراکه اگر کشورهای خارجی برای تحلیل میزان رضایت ایران از برجام به ترجمه یادداشت‌ها، مصاحبه‌ها، نطق‌ها و گزارش‌های مقامات دولتی ایران و رسانه‌های حامی دولت بپردازند، در نهایت به این نتیجه می‌رسند که:
Everything is calm. I’m too happy!
اما دولت یازدهم که تمام تخم‌مرغ‌های خود را در سبد «1+5» گذاشته است و نرخ تورم و آمار بیکاری را بر مبنای همین به‌علاوه و فرمول نادرست و ناعادلانه می‌سنجد امروز برای کاهش قیمت‌ها، عبور از رکود، کاهش نرخ تورم و ایجاد اشتغال چاره‌ای جز اعتراف به واقعیت‌ها ندارد؛ آن هم اعتراف برای شبکه‌هایی که صدای او را به «انگلیسی» ترجمه و منتشر می‌کنند تا شاید مردم ایران متوجه واقعیت‌های تلخ نشوند!
So far, Iran has gotten "almost nothing” from the accord.
اکنون سوال این است: چرا آنچه مقامات ارشد دولت در تریبون‌های بیگانه بر زبان جاری می‌کنند، تفاوت فاحشی با اظهارات آنها در رسانه‌های داخلی دارد؟
چرا راستگویی و صداقت مدیران اجرایی کشورمان باید نصیب خارجی‌ها شود و سهم ما فقط پتک «دولت راستگویان» باشد؟
بیش از یک سال است دولت یازدهم با طرح شعار «برد- برد» ادعا دارد هم ایران و هم طرف خارجی در توافق هسته‌ای سود برده‌اند. همچنین بالاترین مقام اجرایی کشور به طور واضح از رسانه‌های منتقد می‌خواهد علیه برجام و توافق هسته‌ای سخن نگویند و امید مردم را ناامید نکنند! اما ناگهان سیف، شمشیر زبان خود را از رو برای اروپا و آمریکا می‌کشد و قاطعانه و بی‌تعارف به آنها می‌گوید که سهم ایران از برجام تقریبا هیچ بوده است. اعترافات سیف به عنوان مقامی که حکم انتصاب خود در این جایگاه را از رئیس‌جمهور دریافت کرده است، بار دیگر اثبات می‌کند دولت یازدهم باید برای رسانه‌های منتقد و دلسوز داخلی احترام قائل باشد و اگر آنها زبان به گلایه و انتقاد گشودند بلافاصله با برچسب‌های تندرو، بی‌سواد و بی‌شناسنامه مواجه نشوند، چراکه ولی‌الله سیف امروز همان جملاتی را بر زبان آورده است که رسانه‌های منتقد پس از هربار انتشار این جملات با توپخانه تمسخر، تهدید، برچسب‌زنی، ایجاد محدودیت و کاهش یارانه مواجه شده‌اند!
البته مقامات ارشد دولت می‌دانند که اظهارات آنها در مجالس حزبی و محافل سیاسی داخلی، هیچ خریداری در کشورهای خارجی ندارد، چراکه اروپا و آمریکا بخوبی می‌دانند که چه راه‌های فراری در هر دو سوی پرانتزها و ویرگول‌های توافق برای خود باقی گذشته‌اند! آنها که دیروز با وضع خط و نشان‌های هسته‌ای، وعده گشایش اقتصادی را به دولت ایران می‌دادند امروز اما از این دولت می‌خواهند با پذیرفتن محدودیت‌های موشکی، سلاح مبارزه یک ملت را زمین بگذارد و دست‌هایش را به نشانه تسلیم بالا بگیرد تا شاید چند دلار کف دست او بگذارند!
اما راه‌حل مقابله با زیاده‌خواهی‌های اروپا و آمریکا چیست؟ شاید بهتر این باشد که دولت یازدهم یکبار برای همیشه پاسخ طرف‌های خارجی خود را بدهد و برای این کار لازم است یک نقطه در انتهای جملات ناقص، اظهارات متضاد و ادبیات شکسته خود بگذارد و به ابتدای سطر بازگردد. منتقدان هنوز هم با روی گشاده از دولت پشیمان استقبال می‌کنند تا همه چیز را دوباره از «صفر» آغاز کند.
آری! «تقریبا هیچ»، تقریبا همان «هیچ» است؛
"almost nothing” means nothing!
