صراط:
محمود سریع القلم با اشاره به
جایگاه ریاست جمهوری در ایران و نقش آن در حکومت گفت: اگر در خرداد 92 سعید
جلیلی رئیس جمهور می‌شد شاید دیگر 2 سال منتظر نمی‌ماندیم تا توافق هسته
ای امضا شود.
به گزارش عصرایران، استاد دانشگاه شهید بهشتی افزود: این ادعا بر این اساس است که جلیلی هم باید با 90میلیارد دلار معوقه بانکی رو به رو می شد و دولتی را در دست می گرفت که حدود 250 تا 300 هزار میلیارد تومان به بخش های مختلف بدهکار است و 90 درصد بودجه کشور را صرف هزینه‌های جاری می‌کند. تمام این مسائل سبب می‌شد که جلیلی راهی جز همان راهی که امروز روحانی پیموده است نداشته باشد زیرا کسی که در جایگاه ریاست جمهوری قرار می‌گیرد با واقعیت‌ها رو به رو می‌شود و از شعارها فاصله می‌گیرد.
وی با اشاره به مدل توسعه کشورها گفت: اگر کشورهای مهم در حال توسعه امروز را بررسی کنید کشورهایی مثل برزیل، آرژانتین ،مکزیک، شیلی، ترکیه، چین، کره جنوبی و اندونزی به این نکته می‌رسید که تا 30 - 40 سال پیش حاکمیت آنها دست نظامیان بود و زمانی که نظامی‌ها توانستند مفاهیم و تعاریف‌شان را نسبت به حاکمیت ملی عوض کنند و بخشی از حکمرانی را به بخش خصوصی دادند و آنها را فعال کردند و هم‌زمان سندیکاهای کارگری در اقتصاد کشور نقش ایفا کردند، توانستند روند رو به رشد به خود بگیرند.
سریع القلم تصریح کرد: حاکمان این کشورها همه به این نتیجه رسیدند که اگر می‌خواهند کشورشان پیشرفت کند باید سهمی از بازار در بعضی از کالاها در اقتصاد بین الملل را به دست بیاورند.
استاد دانشگاه شهید بهشتی با اشاره به مشکلات اقتصادی کشور در خصوص راه حل آن اظهار داشت: اجماع ملی یک بحث جدی است که شاید بهترین روش برای رسیدن به این اجماع روش‌های بحث کردن و مناظره ای باشد که با فعال کردن رسانه ها و وارد شدن دانشگاه‌ها در مباحث ملی می‌توان به آن رسید. نکته دیگر اینکه دولت‌ها( از ابتدای انقلاب تا به امروز ) باید تجربه‌های خودشان را با بخش های دیگر حاکمیت شریک شوند و آنها را به اشتراک بگذارند.
وی ادامه داد: اگر متون به جا مانده از مشروطه و مباحث آن دوره را مطالعه کنید می‌بینید که چالش‌های آن زمان بسیار نزدیک به مباحث امروز است. به عنوان مثال اینکه آیا ما می خواهیم با دنیا کار کنیم یا نه، چگونه باید با دنیا کار کرد، اگر ما با دنیا تعامل کنیم چگونه باید مسائل دینی و امنیتی خودمان را حفظ کنیم. می بینیم که اینها درست همین مباحثی است که امروز ما درگیر آن هستیم و متاسفانه با گذشت سالها هنوز نتوانستیم آنها را حل کنیم.
وی افزود: به طور مثال در بحث امنیتی –دفاعی آیا ما باید قدرت نظامی خود را بیشتر کنیم یا اینکه درآمد سرانه خودمان را افزایش بدهیم؟ این یک بحث جدی فکری است و باید به آن از همین طریق یعنی رسانه ها و مجامع دانشگاهی پرداخته شود.
به گزارش عصرایران، استاد دانشگاه شهید بهشتی افزود: این ادعا بر این اساس است که جلیلی هم باید با 90میلیارد دلار معوقه بانکی رو به رو می شد و دولتی را در دست می گرفت که حدود 250 تا 300 هزار میلیارد تومان به بخش های مختلف بدهکار است و 90 درصد بودجه کشور را صرف هزینه‌های جاری می‌کند. تمام این مسائل سبب می‌شد که جلیلی راهی جز همان راهی که امروز روحانی پیموده است نداشته باشد زیرا کسی که در جایگاه ریاست جمهوری قرار می‌گیرد با واقعیت‌ها رو به رو می‌شود و از شعارها فاصله می‌گیرد.
وی با اشاره به مدل توسعه کشورها گفت: اگر کشورهای مهم در حال توسعه امروز را بررسی کنید کشورهایی مثل برزیل، آرژانتین ،مکزیک، شیلی، ترکیه، چین، کره جنوبی و اندونزی به این نکته می‌رسید که تا 30 - 40 سال پیش حاکمیت آنها دست نظامیان بود و زمانی که نظامی‌ها توانستند مفاهیم و تعاریف‌شان را نسبت به حاکمیت ملی عوض کنند و بخشی از حکمرانی را به بخش خصوصی دادند و آنها را فعال کردند و هم‌زمان سندیکاهای کارگری در اقتصاد کشور نقش ایفا کردند، توانستند روند رو به رشد به خود بگیرند.
سریع القلم تصریح کرد: حاکمان این کشورها همه به این نتیجه رسیدند که اگر می‌خواهند کشورشان پیشرفت کند باید سهمی از بازار در بعضی از کالاها در اقتصاد بین الملل را به دست بیاورند.
استاد دانشگاه شهید بهشتی با اشاره به مشکلات اقتصادی کشور در خصوص راه حل آن اظهار داشت: اجماع ملی یک بحث جدی است که شاید بهترین روش برای رسیدن به این اجماع روش‌های بحث کردن و مناظره ای باشد که با فعال کردن رسانه ها و وارد شدن دانشگاه‌ها در مباحث ملی می‌توان به آن رسید. نکته دیگر اینکه دولت‌ها( از ابتدای انقلاب تا به امروز ) باید تجربه‌های خودشان را با بخش های دیگر حاکمیت شریک شوند و آنها را به اشتراک بگذارند.
وی ادامه داد: اگر متون به جا مانده از مشروطه و مباحث آن دوره را مطالعه کنید می‌بینید که چالش‌های آن زمان بسیار نزدیک به مباحث امروز است. به عنوان مثال اینکه آیا ما می خواهیم با دنیا کار کنیم یا نه، چگونه باید با دنیا کار کرد، اگر ما با دنیا تعامل کنیم چگونه باید مسائل دینی و امنیتی خودمان را حفظ کنیم. می بینیم که اینها درست همین مباحثی است که امروز ما درگیر آن هستیم و متاسفانه با گذشت سالها هنوز نتوانستیم آنها را حل کنیم.
وی افزود: به طور مثال در بحث امنیتی –دفاعی آیا ما باید قدرت نظامی خود را بیشتر کنیم یا اینکه درآمد سرانه خودمان را افزایش بدهیم؟ این یک بحث جدی فکری است و باید به آن از همین طریق یعنی رسانه ها و مجامع دانشگاهی پرداخته شود.
