صراط: فقط با چشمانی باز زندگی را ادامه دادن می تواند انسان را از مرگ و فراموشی نجات دهد. و فقط امید به فردا می تواند درد زخم های کهنه را تسلی دهد. صد سال زمان زیادی برای فراموش کردن یک فاجعه نیست. فاجعه ای به وسعت یک نسل . تجاوزی علیه یک و نیم میلیون انسان و زخم هایی به عمق یک قرن.
۲۴ آوریل ۱۹۱۵ را بیاد بیاور . یک صبح زیبای بهاری . آفتاب بر صورت دختران و پسران می تابد و مزارع را گرم میکند . صدای پرندگان و پایکوبی از دور به گوش می رسد و همه چیز فردای بهتری را نوید می دهد. اما این حقیقت آن روز نیست.
اولین نسل کشی بشر در قرن بیستم. در خلال جنگ جهانی اول حدود یک و نیم میلیون ارمنی ساکن در امپراطوری عثمانی به طرز فجیعی قتل عام شدند و یا مجبور به ترک وطن و خانه های خود و مهاجرت به سرزمین های دیگر همچون ایران و سوریه و عراق شدند.
در ایران - تهران - قبرستانی وجود دارد که بازماندگان ان نسل کشی در ان به خاک سپرده شده اند.در تمام این سال ها گرد و غبار گذشت ایام بر چهره هایشان نشسته است ، اما آن ها با چشمانی پر امید به فردایی بهتر می نگرند.
هر ساله ارامنه مقیم در ایران ، در ۲۴ آوریل مصادف با پنجم اردیبهشت ماه ، مراسم بزرگداشتی را به یاد کشته شدگان آن نسل کشی برگزار می کنند .
